Job 4
1 Then spake Eliphaz the Temanite, and said:
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 If one attempt a word with thee, wilt thou be offended? But who can refrain from speaking?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Behold, thou hast admonished many; Thou hast strengthened feeble hands;
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Thy words have upheld him that was falling, And thou hast given strength to feeble knees.
5 But now it is come upon thee, and thou faintest; It toucheth thee, and thou art confounded!
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Is not thy fear of God thy hope, And the uprightness of thy ways thy confidence?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Remember, I pray thee, who ever perished being innocent? Or where have the righteous been cut off?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 According to what I have seen, they who plough iniquity, And sow mischief, reap the same.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 By the blast of God they perish, And by the breath of his nostrils they are consumed.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, And the teeth of the young lions are broken.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 The fierce lion perisheth for lack of prey, And the whelps of the lioness are scattered abroad.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 A word was once secretly brought to me, And mine ear caught a whisper thereof.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 Amid thoughts from visions of the night, When deep sleep falleth upon men,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 A fear and a horror came upon me, Which made all my bones to shake.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Then a spirit passed before my face, The hair of my flesh rose on end;
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 It stood still, but its form I could not discern; An image was before mine eyes; There was silence, and I heard a voice:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 “Shall mortal man be more just than God? Shall man be more pure than his Maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Behold, he putteth no trust in his ministering spirits, And his angels he chargeth with frailty.
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 What then are they who dwell in houses of clay, Whose foundation is in the dust, Who crumble to pieces, as if moth-eaten!
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 Between morning and evening are they destroyed; They perish for ever, and none regardeth it.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 The excellency that is in them is torn away; They die before they have become wise.”
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
