Job 30
1 But now they that are younger than I hold me in derision, Whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 Of what use to me would be even the strength of their hands, To whom old age is lost?
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 By want and hunger they are famished; They gnaw the dry desert, The darkness of desolate wastes.
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 They gather purslain among the bushes, And the root of the broom is their bread.
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 They are driven from the society of men; There is a cry after them as after a thief.
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 They dwell in gloomy valleys, In caves of the earth and in rocks.
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 They bray among the bushes; Under the brambles are they stretched out.
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 An impious and low-born race, They are beaten out of the land.
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 And now I am become their song; Yea, I am their by-word!
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 They abhor me, they stand aloof from me; They forbear not to spit before my face.
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 Yea, they let loose the reins, and humble me; They cast off the bridle before me.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 On my right hand riseth up the brood; They thrust away my feet; They cast up against me their destructive ways.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 They break up my path; They hasten my fall, —They who have no helper!
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 They come upon me as through a wide breach; Through the ruins they rush in upon me.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 Terrors are turned against me; They pursue my prosperity like the wind, And my welfare passeth away like a cloud.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 And now my soul poureth itself out upon me; Days of affliction have taken hold of me.
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 By night my bones are pierced; they are torn from me, And my gnawers take no rest.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 Through the violence of my disease is my garment changed; It bindeth me about like the collar of my tunic.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 I call upon Thee, but thou dost not hear me; I stand up before thee, but thou regardest me not.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 Thou art become cruel to me; With thy strong hand dost thou lie in wait for me.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 Thou liftest me up, and causest me to ride upon the wind; Thou meltest me away in the storm.
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 I know that thou wilt bring me to death, To the place of assembly for all the living.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 When He stretcheth out his hand, prayer availeth nothing; When He bringeth destruction, vain is the cry for help.
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the poor?
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 But when I looked for good, then evil came; When I looked for light, then came darkness.
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 My bowels boil, and have no rest; Days of anguish have come upon me.
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 I am black, but not by the sun; I stand up, and utter my cries in the congregation.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 I am become a brother to jackals, And a companion to ostriches.
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 My skin is black, and falleth from me, And my bones burn with heat.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 My harp also is turned to mourning, And my pipe to notes of grief.
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
