Job 3
1 At length Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
2 And Job spake and said:
3 Perish the day in which I was born, and the night which said, “A man-child is conceived!”
“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!
4 Let that day be darkness; Let not God seek it from above; Yea, let not the light shine upon it!
Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.
5 Let darkness and the shadow of death redeem it; Let a cloud dwell upon it; Let whatever darkeneth the day terrify it!
Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.
6 As for that night, let darkness seize upon it; Let it not rejoice among the days of the year; Let it not come into the number of the months!
Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.
7 O let that night be unfruitful! Let there be in it no voice of joy;
Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Let them that curse the day curse it, Who are skilful to stir up the leviathan!
Günleri lanetleyenler, Livyatan'ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.
9 Let the stars of its twilight be darkened; Let it long for light, and have none; Neither let it see the eyelashes of the morning!
Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.
10 Because it shut not up the doors of my mother's womb, And hid not trouble from mine eyes.
Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 Why died I not at my birth? Why did I not expire when I came forth from the womb?
“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Why did the knees receive me, And why the breasts, that I might suck?
Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?
13 For now should I lie down and be quiet; I should sleep; then should I be at rest,
Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 With kings and counsellors of the earth, Who built up for themselves—ruins!
Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 Or with princes that had gold, And filled their houses with silver;
Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 Or, as a hidden untimely birth, I had perished; As infants which never saw the light.
Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 There the wicked cease from troubling; There the weary are at rest.
Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.
18 There the prisoners rest together; They hear not the voice of the oppressor.
Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.
19 The small and the great are there, And the servant is free from his master.
Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.
20 Why giveth He light to him that is in misery, And life to the bitter in soul,
“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?
21 Who long for death, and it cometh not, And dig for it more than for hid treasures;
Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;
22 Who rejoice exceedingly, Yea, exult, when they can find a grave?
Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 Why is light given to a man from whom the way is hid, And whom God hath hedged in?
Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı'nın çitle çevirdiği kişiye?
24 For my sighing cometh before I eat, And my groans are poured out like water.
Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.
25 For that which I dread overtaketh me; That at which I shudder cometh upon me.
Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.
26 I have no peace, nor quiet, nor respite: Misery cometh upon me continually.
Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”
