Job 29
1 Moreover Job continued his discourse, and said:
Eyüp yine anlatmaya başladı:
2 O that I were as in months past, In the days when God was my guardian;
“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
3 When his lamp shined over my head, And when by his light I walked through darkness!
Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
4 As I was in the autumn of my days, When the friendship of God was over my tent;
Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
5 When the Almighty was yet with me, And my children were around me;
Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
6 When I bathed my steps in milk, And the rock poured me out rivers of oil!
Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
7 When I went forth to the gate by the city, And took my seat in the market-place,
“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
8 The young men saw me and hid themselves, And the aged arose and stood.
Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
9 The princes refrained from speaking, And laid their hand upon their mouth.
Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
10 The nobles held their peace, And their tongue cleaved to the roof of their mouth.
Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
11 When the ear heard me, then it blessed me; And when the eye saw me, it gave witness to me.
Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
12 For I delivered the poor, when they cried; And the fatherless, who had none to help him.
Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
13 The blessing of him that was ready to perish came upon me, And I caused the heart of the widow to sing for joy.
Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
14 I clothed myself with righteousness, and it clothed itself with me; And justice was my robe and diadem.
Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
15 I was eyes to the blind, And feet was I to the lame;
Körlere göz, Topallara ayaktım.
16 I was a father to the poor, And the cause of him I knew not I searched out;
Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
17 And I broke the teeth of the wicked, And plucked the spoil from his jaws.
Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
18 Then said I, “I shall die in my nest; I shall multiply my days as the sand.
“‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
19 My root is spread abroad to the waters, And the dew abideth on my branches.
Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
20 My glory is fresh with me, And my bow gathereth strength in my hand.”
Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
21 To me men gave ear, and waited, And kept silence for my counsel.
“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
22 To my words they made no reply, When my speech dropped down upon them.
Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
23 Yea, they waited for me as for the rain; They opened their mouths wide as for the latter rain.
Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
24 If I smiled upon them, they believed it not; Nor did they cause the light of my countenance to fall.
Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
25 When I came among them, I sat as chief; I dwelt as a king in the midst of an army, As a comforter among mourners.
Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
