Job 19
1 But Job answered and said:
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 How long will ye vex my soul, And break me in pieces with words?
“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?
3 These ten times have ye reviled me; Without shame do ye stun me!
On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.
4 And be it, indeed, that I have erred, My error abideth with myself.
Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.
5 Since, indeed, ye magnify yourselves against me, And plead against me my reproach,
Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,
6 Know then that it is God who hath brought me low; He hath encompassed me with his net.
Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.
7 Behold, I complain of wrong, but receive no answer; I cry aloud, but obtain no justice.
“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
8 He hath fenced up my way, so that I cannot pass, And hath set darkness in my paths.
Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.
9 He hath stripped me of my glory, And taken the crown from my head.
Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.
10 He hath destroyed me on every side, and I am gone! He hath torn up my hope like a tree.
Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
11 He kindleth his anger against me, And counteth me as his enemy.
Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.
12 His troops advance together against me; They throw up for themselves a way to me, And encamp around my dwelling.
Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
13 My brethren he hath put far from me, And my acquaintance are wholly estranged from me.
“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.
14 My kinsfolk have forsaken me, And my bosom friends have forgotten me.
Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.
15 The foreigners of my house, yea, my own maid-servants, regard me as a stranger; I am an alien in their eyes.
Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.
16 I call my servant, and he maketh no answer; With my own mouth do I entreat him.
Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.
17 My breath is become strange to my wife, And my prayers also to my own mother's sons.
Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.
18 Even young children despise me; When I rise up, they speak against me.
Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.
19 All my bosom friends abhor me, And they whom I loved are turned against me.
Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.
20 My bones cleave to my flesh and my skin, And I have scarcely escaped with the skin of my teeth.
Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.
21 Have pity upon me, O ye my friends! have pity upon me; For the hand of God hath smitten me!
“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı'nın eli vurdu bana.
22 Why do ye persecute me like God, And are not satisfied with my flesh?
Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?
23 O that my words were now written! O that they were marked down in a scroll!
“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,
24 That with an iron pen, and with lead, They were engraven upon the rock for ever!
Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!
25 Yet I know that my Vindicator liveth, And will hereafter stand up on the earth;
Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.
26 And though with my skin this body be wasted away, Yet without my flesh shall I see God.
Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı'yı göreceğim.
27 Yea, I shall see him my friend; My eyes shall behold him, and not another: For this, my soul panteth within me.
O'nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!
28 Since ye say, “How may we persecute him, And find grounds of accusation against him?”
Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,
29 Be ye afraid of the sword! For malice is a crime for the sword; That ye may know that judgment cometh.
Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”
