Job 16
1 But Job answered and said:
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 Of such things as these I have heard enough! Miserable comforters are ye all!
“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.
3 Will there ever be an end to words of wind? What stirreth thee up, that thou answerest?
Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?
4 I also might speak like you, If ye were now in my place; I might string together words against you, And shake my head at you.
Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.
5 I would strengthen you with my mouth, And the consolation of my lips should sustain you.
Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.
6 If I speak, my grief is not assuaged; And if I forbear, it doth not leave me.
“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?
7 For now He hath quite exhausted me; Thou hast desolated all my house!
Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.
8 Thou hast seized hold of me, and this is a witness against me; My leanness riseth up and testifieth against me to my face.
Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.
9 His anger teareth my flesh, and pursueth me; He gnasheth upon me with his teeth; My adversary sharpeneth his eyes upon me.
Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.
10 They gape for me with their mouths; In scorn they smite me on the cheek; With one consent they assemble against me.
İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.
11 God hath given me a prey to the unrighteous, And delivered me into the hands of the wicked.
Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.
12 I was at ease, but he hath crushed me; He hath seized me by the neck, and dashed me in pieces; He hath set me up for his mark.
Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.
13 His archers encompass me around; He pierceth my reins, and doth not spare; He poureth out my gall upon the ground.
Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.
14 He breaketh me with breach upon breach; He rusheth upon me like a warrior.
Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.
15 I have sewed sackcloth upon my skin, And thrust my horn into the dust.
“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.
16 My face is red with weeping, And upon my eyelids is deathlike darkness.
Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.
17 Yet is there no injustice in my bands. And my prayer hath been pure.
Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.
18 O earth! cover not thou my blood, And let there be no hiding-place for my cry!
“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.
19 Yet even now, behold, my witness is in heaven, And he who knoweth me is on high.
Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.
20 My friends have me in derision, But my eye poureth out tears unto God.
Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı'ya yaş döküyor;
21 O that one might contend for a man with God, As a man contendeth with his neighbor!
Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.
22 For when a few years shall have passed, I shall go the way whence I shall not return.
“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.
