Job 14
1 Man, that is born of woman, Is of few days, and full of trouble.
Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;
2 He cometh forth as a flower, and is cut down; He fleeth also as a shadow, and continueth not.
Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.
3 And dost thou fix thine eyes upon such a one? And dost thou bring me into judgment with thee?
Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.
4 Who can produce a clean thing from an unclean? Not one.
Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;
5 Seeing that his days are determined, And the number of his months, with thee, And that thou hast appointed him bounds which he cannot pass,
Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.
6 O turn thine eyes from him, and let him rest, That he may enjoy, as a hireling, his day!
Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.
7 For there is hope for a tree, If it be cut down, that it will sprout again, And that its tender branches will not fail;
Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.
8 Though its root may have grown old in the earth, And though its trunk be dead upon the ground,
Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:
9 Through the scent of water it will bud, And put forth boughs, like a young plant.
Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.
10 But man dieth, and he is gone! Man expireth, and where is he?
Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?
11 The waters fail from the lake; And the stream wasteth and drieth up;
Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.
12 So man lieth down, and riseth not; Till the heavens be no more, he shall not awake, Nor be roused from his sleep.
Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.
13 O that thou wouldst hide me in the under-world! That thou wouldst conceal me till thy wrath be past! That thou wouldst appoint me a time, and then remember me! (Sheol h7585)
Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)
14 If a man die, can he live again? All the days of my war-service would I wait, Till my change should come.
Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.
15 Thou wilt call, and I will answer thee; Thou wilt have compassion upon the work of thy hands!
Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.
16 But now thou numberest my steps; Thou watchest over my sins.
Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.
17 My transgression is sealed up in a bag; Yea, thou addest unto my iniquity.
Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.
18 As the mountain falling cometh to nought, And the rock is removed from its place;
Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.
19 As the waters wear away the stones, And the floods wash away the dust of the earth, So thou destroyest the hope of man.
Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.
20 Thou prevailest against him continually, and he perisheth; Thou changest his countenance, and sendest him away.
Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.
21 His sons come to honor, but he knoweth it not; Or they are brought low, but he perceiveth it not.
Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.
22 But his flesh shall have pain for itself alone; For itself alone shall his soul mourn.
Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.
