Job 14
1 Man, that is born of woman, Is of few days, and full of trouble.
| انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. |
2 He cometh forth as a flower, and is cut down; He fleeth also as a shadow, and continueth not.
| مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد. |
3 And dost thou fix thine eyes upon such a one? And dost thou bring me into judgment with thee?
| ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ |
4 Who can produce a clean thing from an unclean? Not one.
| چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟ |
5 Seeing that his days are determined, And the number of his months, with thee, And that thou hast appointed him bounds which he cannot pass,
| روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد. |
6 O turn thine eyes from him, and let him rest, That he may enjoy, as a hireling, his day!
| پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند. |
7 For there is hope for a tree, If it be cut down, that it will sprout again, And that its tender branches will not fail;
| برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند. |
8 Though its root may have grown old in the earth, And though its trunk be dead upon the ground,
| اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد. |
9 Through the scent of water it will bud, And put forth boughs, like a young plant.
10 But man dieth, and he is gone! Man expireth, and where is he?
| ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند. |
11 The waters fail from the lake; And the stream wasteth and drieth up;
| همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند. |
12 So man lieth down, and riseth not; Till the heavens be no more, he shall not awake, Nor be roused from his sleep.
13 O that thou wouldst hide me in the under-world! That thou wouldst conceal me till thy wrath be past! That thou wouldst appoint me a time, and then remember me! (Sheol h7585)
| ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585) |
14 If a man die, can he live again? All the days of my war-service would I wait, Till my change should come.
| وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. |
15 Thou wilt call, and I will answer thee; Thou wilt have compassion upon the work of thy hands!
| آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد. |
16 But now thou numberest my steps; Thou watchest over my sins.
| مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. |
17 My transgression is sealed up in a bag; Yea, thou addest unto my iniquity.
| تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود. |
18 As the mountain falling cometh to nought, And the rock is removed from its place;
| کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی. |
19 As the waters wear away the stones, And the floods wash away the dust of the earth, So thou destroyest the hope of man.
20 Thou prevailest against him continually, and he perisheth; Thou changest his countenance, and sendest him away.
| او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی. |
21 His sons come to honor, but he knoweth it not; Or they are brought low, but he perceiveth it not.
| اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود. |
22 But his flesh shall have pain for itself alone; For itself alone shall his soul mourn.
| نصیب انسان فقط اندوه و درد است. |
