Job 14
1 Man, that is born of woman, Is of few days, and full of trouble.
Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
2 He cometh forth as a flower, and is cut down; He fleeth also as a shadow, and continueth not.
Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
3 And dost thou fix thine eyes upon such a one? And dost thou bring me into judgment with thee?
Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
4 Who can produce a clean thing from an unclean? Not one.
Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
5 Seeing that his days are determined, And the number of his months, with thee, And that thou hast appointed him bounds which he cannot pass,
İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
6 O turn thine eyes from him, and let him rest, That he may enjoy, as a hireling, his day!
Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
7 For there is hope for a tree, If it be cut down, that it will sprout again, And that its tender branches will not fail;
Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
8 Though its root may have grown old in the earth, And though its trunk be dead upon the ground,
Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
9 Through the scent of water it will bud, And put forth boughs, like a young plant.
Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
10 But man dieth, and he is gone! Man expireth, and where is he?
Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
11 The waters fail from the lake; And the stream wasteth and drieth up;
Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
12 So man lieth down, and riseth not; Till the heavens be no more, he shall not awake, Nor be roused from his sleep.
İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
13 O that thou wouldst hide me in the under-world! That thou wouldst conceal me till thy wrath be past! That thou wouldst appoint me a time, and then remember me! (Sheol h7585)
Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
14 If a man die, can he live again? All the days of my war-service would I wait, Till my change should come.
İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
15 Thou wilt call, and I will answer thee; Thou wilt have compassion upon the work of thy hands!
Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
16 But now thou numberest my steps; Thou watchest over my sins.
O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
17 My transgression is sealed up in a bag; Yea, thou addest unto my iniquity.
Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
18 As the mountain falling cometh to nought, And the rock is removed from its place;
Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
19 As the waters wear away the stones, And the floods wash away the dust of the earth, So thou destroyest the hope of man.
Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
20 Thou prevailest against him continually, and he perisheth; Thou changest his countenance, and sendest him away.
Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
21 His sons come to honor, but he knoweth it not; Or they are brought low, but he perceiveth it not.
Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
22 But his flesh shall have pain for itself alone; For itself alone shall his soul mourn.
Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
