Job 10
1 I am weary of my life; I will let loose within me my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.
“Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.
2 I will say unto God, Do not condemn me! Show me wherefore thou contendest with me!
Tanrı'ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.
3 Is it a pleasure to thee to oppress, And to despise the work of thy hands, And to shine upon the plans of the wicked?
Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?
4 Hast thou eyes of flesh, Or seest thou as man seeth?
Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?
5 Are thy days as the days of a man, Are thy years as the days of a mortal,
Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,
6 That thou seekest after my iniquity, And searchest after my sin,
Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?
7 Though thou knowest that I am not guilty, And that none can deliver from thy hand?
Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.
8 Have thy hands completely fashioned and made me In every part, that thou mightst destroy me?
“Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?
9 O remember that thou hast moulded me as clay! And wilt thou bring me again to dust?
Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?
10 Thou didst pour me out as milk, And curdle me as cheese;
Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?
11 With skin and flesh didst thou clothe me, And strengthen me with bones and sinews;
Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.
12 Thou didst grant me life and favor, And thy protection preserved my breath:
Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.
13 Yet these things thou didst lay up in thy heart! I know that this was in thy mind.
“Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:
14 If I sin, then thou markest me, And wilt not acquit me of mine iniquity.
Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.
15 If I am wicked, —then woe unto me! Yet if righteous, I dare not lift up my head; I am full of confusion, beholding my affliction.
Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.
16 If I lift it up, like a lion thou huntest me, And again showest thyself terrible unto me.
Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.
17 Thou renewest thy witnesses against me, And increasest thine anger toward me; New hosts continually rise up against me.
Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.
18 Why then didst thou bring me forth from the womb? I should have perished, and no eye had seen me;
“Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!
19 I should be as though I had not been; I should have been borne from the womb to the grave.
Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.
20 Are not my days few? O spare then, And let me alone, that I may be at ease a little while,
Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;
21 Before I go— whence I shall not return—To the land of darkness and death-shade,
Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,
22 The land of darkness like the blackness of death-shade, Where is no order, and where the light is as darkness.
Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”
