Job 3

1 After this Job opened his mouth, and cursed his day.

۱ و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد.

2 Job answered:

۲ و ایوب متکلم شده، گفت:

3 "Let the day perish in which I was born, the night which said, 'A man is conceived.'

۳ «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت،

4 Let that day be darkness. May God above not care about it, neither let the light shine on it.

۴ آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد.

5 Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let the blackness of the day terrify it.

۵ تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند.

6 As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months.

۶ و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود.

7 Look, let that night be barren. Let no joyful voice come in it.

۷ اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.

8 Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.

۸ لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند.

9 Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,

۹ ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،

10 because it did not shut up the doors of my mother's womb, nor did it hide trouble from my eyes.

۱۰ چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت.

11 "Why did I not die from the womb? Why did I not give up the spirit when my mother bore me?

۱۱ «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟

12 Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should suck?

۱۲ چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟

13 For now should I have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,

۱۳ زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم.

14 with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves;

۱۴ با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،

15 or with princes who had gold, who filled their houses with silver:

۱۵ یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند.

16 or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.

۱۶ یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند.

17 There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.

۱۷ در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند،

18 There the prisoners are at ease together. They do not hear the voice of the taskmaster.

۱۸ در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند.

19 The small and the great are there. The servant is free from his master.

۱۹ کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است.

20 "Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,

۲۰ چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟

21 Who long for death, but it doesn't come; and dig for it more than for hidden treasures,

۲۱ که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.

22 who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?

۲۲ که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟

23 Why is light given to a man whose way is hid, whom God has hedged in?

۲۳ چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟

24 For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.

۲۴ زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود،

25 For the thing which I fear comes on me, That which I am afraid of comes to me.

۲۵ زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.

26 I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest; but trouble comes."

۲۶ مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.»