2 Corinthians 7
1 Having therefore these promises, beloved, let us cleanse ourselves from all defilement of flesh and spirit, perfecting holiness in the fear of God.
អតឯវ ហេ ប្រិយតមាះ, ឯតាទ្ឫឝីះ ប្រតិជ្ញាះ ប្រាប្តៃរស្មាភិះ ឝរីរាត្មនោះ សវ៌្វមាលិន្យម៑ អបម្ឫជ្យេឝ្វរស្យ ភក្ត្យា បវិត្រាចារះ សាធ្យតាំ។
2 Open your hearts to us. We wronged no one. We corrupted no one. We took advantage of no one.
យូយម៑ អស្មាន៑ គ្ឫហ្លីត។ អស្មាភិះ កស្យាប្យន្យាយោ ន ក្ឫតះ កោៜបិ ន វញ្ចិតះ។
3 I say this not to condemn you, for I have said before, that you are in our hearts to die together and live together.
យុឞ្មាន៑ ទោឞិណះ កត៌្តមហំ វាក្យមេតទ៑ វទាមីតិ នហិ យុឞ្មាភិះ សហ ជីវនាយ មរណាយ វា វយំ យុឞ្មាន៑ ស្វាន្តះករណៃ រ្ធារយាម ឥតិ បូវ៌្វំ មយោក្តំ។
4 Great is my boldness of speech toward you. Great is my boasting on your behalf. I am filled with comfort. I overflow with joy in all our affliction.
យុឞ្មាន៑ ប្រតិ មម មហេត្សាហោ ជាយតេ យុឞ្មាន៑ អធ្យហំ ពហុ ឝ្លាឃេ ច តេន សវ៌្វក្លេឝសមយេៜហំ សាន្ត្វនយា បូណ៌ោ ហឞ៌េណ ប្រផុល្លិតឝ្ច ភវាមិ។
5 For even when we had come into Macedonia, our flesh had no relief, but we were afflicted on every side. Fightings were outside. Fear was inside.
អស្មាសុ មាកិទនិយាទេឝម៑ អាគតេឞ្វស្មាកំ ឝរីរស្យ កាចិទបិ ឝាន្តិ រ្នាភវត៑ កិន្តុ សវ៌្វតោ ពហិ រ្វិរោធេនាន្តឝ្ច ភីត្យា វយម៑ អបីឌ្យាមហិ។
6 Nevertheless, he who comforts the lowly, God, comforted us by the coming of Titus;
កិន្តុ នម្រាណាំ សាន្ត្វយិតា យ ឦឝ្វរះ ស តីតស្យាគមនេនាស្មាន៑ អសាន្ត្វយត៑។
7 and not by his coming only, but also by the comfort with which he was comforted in you, while he told us of your longing, your mourning, and your zeal for me; so that I rejoiced still more.
កេវលំ តស្យាគមនេន តន្នហិ កិន្តុ យុឞ្មត្តោ ជាតយា តស្យ សាន្ត្វនយាបិ, យតោៜស្មាសុ យុឞ្មាកំ ហាទ៌្ទវិលាបាសក្តត្វេឞ្វស្មាកំ សមីបេ វណ៌ិតេឞុ មម មហានន្ទោ ជាតះ។
8 For though I made you sorry with my letter, I do not regret it, though I did regret it. For I see that my letter made you sorry, though just for a while.
អហំ បត្រេណ យុឞ្មាន៑ ឝោកយុក្តាន៑ ក្ឫតវាន៑ ឥត្យស្មាទ៑ អន្វតប្យេ កិន្ត្វធុនា នានុតប្យេ។ តេន បត្រេណ យូយំ ក្ឞណមាត្រំ ឝោកយុក្តីភូតា ឥតិ មយា ទ្ឫឝ្យតេ។
9 I now rejoice, not that you were made sorry, but that you were made sorry to repentance. For you were made sorry in a godly way, that you might suffer loss by us in nothing.
ឥត្យស្មិន៑ យុឞ្មាកំ ឝោកេនាហំ ហ្ឫឞ្យាមិ តន្នហិ កិន្តុ មនះបរិវត៌្តនាយ យុឞ្មាកំ ឝោកោៜភវទ៑ ឥត្យនេន ហ្ឫឞ្យាមិ យតោៜស្មត្តោ យុឞ្មាកំ កាបិ ហានិ រ្យន្ន ភវេត៑ តទត៌្ហំ យុឞ្មាកម៑ ឦឝ្វរីយះ ឝោកោ ជាតះ។
10 For godly sorrow works repentance to salvation, which brings no regret. But the sorrow of the world works death.
ស ឦឝ្វរីយះ ឝោកះ បរិត្រាណជនកំ និរនុតាបំ មនះបរិវត៌្តនំ សាធយតិ កិន្តុ សាំសារិកះ ឝោកោ ម្ឫត្យុំ សាធយតិ។
11 For look at this very thing, that you were made sorry in a godly way. What diligence it produced in you, what clearing of yourselves, what indignation, what fear, what longing, what zeal, what vindication. In everything you proved yourselves to be innocent in this matter.
បឝ្យត តេនេឝ្វរីយេណ ឝោកេន យុឞ្មាកំ កិំ ន សាធិតំ? យត្នោ ទោឞប្រក្ឞាលនម៑ អសន្តុឞ្ដត្វំ ហាទ៌្ទម៑ អាសក្តត្វំ ផលទានញ្ចៃតានិ សវ៌្វាណិ។ តស្មិន៑ កម៌្មណិ យូយំ និម៌្មលា ឥតិ ប្រមាណំ សវ៌្វេណ ប្រការេណ យុឞ្មាភិ រ្ទត្តំ។
12 So although I wrote to you, I wrote not for his cause that did the wrong, nor for his cause that suffered the wrong, but that your earnest care for us might be revealed in you in the sight of God.
យេនាបរាទ្ធំ តស្យ ក្ឫតេ កិំវា យស្យាបរាទ្ធំ តស្យ ក្ឫតេ មយា បត្រម៑ អលេខិ តន្នហិ កិន្តុ យុឞ្មានធ្យស្មាកំ យត្នោ យទ៑ ឦឝ្វរស្យ សាក្ឞាទ៑ យុឞ្មត្សមីបេ ប្រកាឝេត តទត៌្ហមេវ។
13 Therefore we have been comforted. In our comfort we rejoiced the more exceedingly for the joy of Titus, because his spirit has been refreshed by you all.
ឧក្តការណាទ៑ វយំ សាន្ត្វនាំ ប្រាប្តាះ; តាញ្ច សាន្ត្វនាំ វិនាវរោ មហាហ្លាទស្តីតស្យាហ្លាទាទស្មាភិ រ្លព្ធះ, យតស្តស្យាត្មា សវ៌្វៃ រ្យុឞ្មាភិស្ត្ឫប្តះ។
14 For if in anything I have boasted to him on your behalf, I was not disappointed. But as we spoke all things to you in truth, so our glorying also which I made before Titus was found to be truth.
បូវ៌្វំ តស្យ សមីបេៜហំ យុឞ្មាភិយ៌ទ៑ អឝ្លាឃេ តេន នាលជ្ជេ កិន្តុ វយំ យទ្វទ៑ យុឞ្មាន៑ ប្រតិ សត្យភាវេន សកលម៑ អភាឞាមហិ តទ្វត៑ តីតស្យ សមីបេៜស្មាកំ ឝ្លាឃនមបិ សត្យំ ជាតំ។
15 His affection is more abundantly toward you, while he remembers all of your obedience, how with fear and trembling you received him.
យូយំ កីទ្ឫក៑ តស្យាជ្ញា អបាលយត ភយកម្បាភ្យាំ តំ គ្ឫហីតវន្តឝ្ចៃតស្យ ស្មរណាទ៑ យុឞ្មាសុ តស្យ ស្នេហោ ពាហុល្យេន វត៌្តតេ។
16 I rejoice that in everything I am of good courage concerning you.
យុឞ្មាស្វហំ សវ៌្វមាឝំសេ, ឥត្យស្មិន៑ មមាហ្លាទោ ជាយតេ។
