Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there we sat down. Yes, we wept, when we remembered Zion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 On the willows in its midst, we hung up our harps.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 For there, those who led us captive asked us for songs. Those who tormented us demanded songs of joy: "Sing us one of the songs of Zion."

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 How can we sing the LORD's song in a foreign land?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget you, Jerusalem, let my right hand be forgotten.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Let my tongue stick to the roof of my mouth if I do not remember you; if I do not prefer Jerusalem above my chief joy.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Remember, LORD, against the descendants of Edom, the day of Jerusalem; who said, "Raze it. Raze it even to its foundation."

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Daughter of Babylon, doomed to destruction, he will be blessed who rewards you, as you have served us.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Blessed shall he be who takes and dashes your little ones against the rock.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!