Acts 27
1 When it was determined that we should sail for Italy, they delivered Paul and certain other prisoners to a centurion named Julius, of the Augustan band.
ജലപഥേനാസ്മാകമ് ഇതോലിയാദേശം പ്രതി യാത്രായാം നിശ്ചിതായാം സത്യാം തേ യൂലിയനാമ്നോ മഹാരാജസ്യ സംഘാതാന്തർഗതസ്യ സേനാപതേഃ സമീപേ പൗലം തദന്യാൻ കതിനയജനാംശ്ച സമാർപയൻ|
2 Embarking in a ship from Adramyttium, which was about to sail to places on the coast of Asia, we put to sea; Aristarchus, a Macedonian of Thessalonica, being with us.
വയമ് ആദ്രാമുത്തീയം പോതമേകമ് ആരുഹ്യ ആശിയാദേശസ്യ തടസമീപേന യാതും മതിം കൃത്വാ ലങ്ഗരമ് ഉത്ഥാപ്യ പോതമ് അമോചയാമ; മാകിദനിയാദേശസ്ഥഥിഷലനീകീനിവാസ്യാരിസ്താർഖനാമാ കശ്ചിദ് ജനോഽസ്മാഭിഃ സാർദ്ധമ് ആസീത്|
3 The next day, we landed at Sidon. Julius treated Paul kindly, and gave him permission to go to his friends and refresh himself.
പരസ്മിൻ ദിവസേ ഽസ്മാഭിഃ സീദോന്നഗരേ പോതേ ലാഗിതേ തത്ര യൂലിയഃ സേനാപതിഃ പൗലം പ്രതി സൗജന്യം പ്രദർഥ്യ സാന്ത്വനാർഥം ബന്ധുബാന്ധവാൻ ഉപയാതുമ് അനുജജ്ഞൗ|
4 Putting to sea from there, we sailed under the lee of Cyprus, because the winds were contrary.
തസ്മാത് പോതേ മോചിതേ സതി സമ്മുഖവായോഃ സമ്ഭവാദ് വയം കുപ്രോപദ്വീപസ്യ തീരസമീപേന ഗതവന്തഃ|
5 When we had sailed across the sea which is off Cilicia and Pamphylia, we came to Myra, a city of Lycia.
കിലികിയായാഃ പാമ്ഫൂലിയായാശ്ച സമുദ്രസ്യ പാരം ഗത്വാ ലൂകിയാദേശാന്തർഗതം മുരാനഗരമ് ഉപാതിഷ്ഠാമ|
6 There the centurion found a ship of Alexandria sailing for Italy, and he put us on board.
തത്സ്ഥാനാദ് ഇതാലിയാദേശം ഗച്ഛതി യഃ സികന്ദരിയാനഗരസ്യ പോതസ്തം തത്ര പ്രാപ്യ ശതസേനാപതിസ്തം പോതമ് അസ്മാൻ ആരോഹയത്|
7 When we had sailed slowly many days, and had come with difficulty opposite Cnidus, the wind not allowing us further, we sailed under the lee of Crete, opposite Salmone.
തതഃ പരം ബഹൂനി ദിനാനി ശനൈഃ ശനൈഃ ർഗത്വാ ക്നീദപാർശ്വോപസ്ഥ്തിഃ പൂർവ്വം പ്രതികൂലേന പവനേന വയം സൽമോന്യാഃ സമ്മുഖമ് ഉപസ്ഥായ ക്രീത്യുപദ്വീപസ്യ തീരസമീപേന ഗതവന്തഃ|
8 With difficulty sailing along it we came to a certain place called Fair Havens, near the city of Lasea.
കഷ്ടേന തമുത്തീര്യ്യ ലാസേയാനഗരസ്യാധഃ സുന്ദരനാമകം ഖാതമ് ഉപാതിഷ്ഠാമ|
9 When much time had passed and the voyage was now dangerous, because the Fast had now already gone by, Paul admonished them,
ഇത്ഥം ബഹുതിഥഃ കാലോ യാപിത ഉപവാസദിനഞ്ചാതീതം, തത്കാരണാത് നൗവർത്മനി ഭയങ്കരേ സതി പൗലോ വിനയേന കഥിതവാൻ,
10 and said to them, "Sirs, I perceive that the voyage will be with injury and much loss, not only of the cargo and the ship, but also of our lives."
ഹേ മഹേച്ഛാ അഹം നിശ്ചയം ജാനാമി യാത്രായാമസ്യാമ് അസ്മാകം ക്ലേശാ ബഹൂനാമപചയാശ്ച ഭവിഷ്യന്തി, തേ കേവലം പോതസാമഗ്ര്യോരിതി നഹി, കിന്ത്വസ്മാകം പ്രാണാനാമപി|
11 But the centurion gave more heed to the master and to the owner of the ship than to those things which were spoken by Paul.
തദാ ശതസേനാപതിഃ പൗലോക്തവാക്യതോപി കർണധാരസ്യ പോതവണിജശ്ച വാക്യം ബഹുമംസ്ത|
12 Because the haven was not suitable to winter in, the majority advised going to sea from there, if by any means they could reach Phoenix, and winter there, which is a port of Crete, looking northeast and southeast.
തത് ഖാതം ശീതകാലേ വാസാർഹസ്ഥാനം ന തസ്മാദ് അവാചീപ്രതീചോർദിശോഃ ക്രീത്യാഃ ഫൈനീകിയഖാതം യാതും യദി ശക്നുവന്തസ്തർഹി തത്ര ശീതകാലം യാപയിതും പ്രായേണ സർവ്വേ മന്ത്രയാമാസുഃ|
13 When the south wind blew softly, supposing that they had obtained their purpose, they weighed anchor and sailed along Crete, close to shore.
തതഃ പരം ദക്ഷിണവായു ർമന്ദം വഹതീതി വിലോക്യ നിജാഭിപ്രായസ്യ സിദ്ധേഃ സുയോഗോ ഭവതീതി ബുദ്ധ്വാ പോതം മോചയിത്വാ ക്രീത്യുപദ്വീപസ്യ തീരസമീപേന ചലിതവന്തഃ|
14 But before long, a stormy wind beat down from shore, which is called Euraquilo.
കിന്ത്വൽപക്ഷണാത് പരമേവ ഉരക്ലുദോന്നാമാ പ്രതികൂലഃ പ്രചണ്ഡോ വായു ർവഹൻ പോതേഽലഗീത്
15 When the ship was caught, and could not face the wind, we gave way to it, and were driven along.
തസ്യാഭിമുഖം ഗന്തുമ് പോതസ്യാശക്തത്വാദ് വയം വായുനാ സ്വയം നീതാഃ|
16 Running under the lee of a small island called Cauda, we were able, with difficulty, to secure the boat.
അനന്തരം ക്ലൗദീനാമ്ന ഉപദ്വീപസ്യ കൂലസമീപേന പോതം ഗമയിത്വാ ബഹുനാ കഷ്ടേന ക്ഷുദ്രനാവമ് അരക്ഷാമ|
17 After they had hoisted it up, they used cables to help reinforce the ship. Fearing that they would run aground on the Syrtis, they lowered the sea anchor, and so were driven along.
തേ താമാരുഹ്യ രജ്ജ്ചാ പോതസ്യാധോഭാഗമ് അബധ്നൻ തദനന്തരം ചേത് പോതോ സൈകതേ ലഗതീതി ഭയാദ് വാതവസനാന്യമോചയൻ തതഃ പോതോ വായുനാ ചാലിതഃ|
18 As we labored exceedingly with the storm, the next day they began to throw things overboard.
കിന്തു ക്രമശോ വായോഃ പ്രബലത്വാത് പോതോ ദോലായമാനോഽഭവത് പരസ്മിൻ ദിവസേ പോതസ്ഥാനി കതിപയാനി ദ്രവ്യാണി തോയേ നിക്ഷിപ്താനി|
19 On the third day, they threw out the ship's tackle with their own hands.
തൃതീയദിവസേ വയം സ്വഹസ്തൈഃ പോതസജ്ജനദ്രവ്യാണി നിക്ഷിപ്തവന്തഃ|
20 When neither sun nor stars shone on us for many days, and no small storm pressed on us, all hope that we would be saved was now taken away.
തതോ ബഹുദിനാനി യാവത് സൂര്യ്യനക്ഷത്രാദീനി സമാച്ഛന്നാനി തതോ ഽതീവ വാത്യാഗമാദ് അസ്മാകം പ്രാണരക്ഷായാഃ കാപി പ്രത്യാശാ നാതിഷ്ഠത്|
21 When they had been long without food, Paul stood up in the middle of them, and said, "Sirs, you should have listened to me, and not have set sail from Crete, and have gotten this injury and loss.
ബഹുദിനേഷു ലോകൈരനാഹാരേണ യാപിതേഷു സർവ്വേഷാം സാക്ഷത് പൗലസ്തിഷ്ഠൻ അകഥയത്, ഹേ മഹേച്ഛാഃ ക്രീത്യുപദ്വീപാത് പോതം ന മോചയിതുമ് അഹം പൂർവ്വം യദ് അവദം തദ്ഗ്രഹണം യുഷ്മാകമ് ഉചിതമ് ആസീത് തഥാ കൃതേ യുഷ്മാകമ് ഏഷാ വിപദ് ഏഷോഽപചയശ്ച നാഘടിഷ്യേതാമ്|
22 Now I exhort you to cheer up, for there will be no loss of life among you, but only of the ship.
കിന്തു സാമ്പ്രതം യുഷ്മാൻ വിനീയ ബ്രവീമ്യഹം, യൂയം ന ക്ഷുഭ്യത യുഷ്മാകമ് ഏകസ്യാപി പ്രാണിനോ ഹാനി ർന ഭവിഷ്യതി, കേവലസ്യ പോതസ്യ ഹാനി ർഭവിഷ്യതി|
23 For there stood by me this night an angel, belonging to the God whose I am and whom I serve,
യതോ യസ്യേശ്വരസ്യ ലോകോഽഹം യഞ്ചാഹം പരിചരാമി തദീയ ഏകോ ദൂതോ ഹ്യോ രാത്രൗ മമാന്തികേ തിഷ്ഠൻ കഥിതവാൻ,
24 saying, 'Do not be afraid, Paul. You must stand before Caesar. And look, God has granted you all those who sail with you.'
ഹേ പൗല മാ ഭൈഷീഃ കൈസരസ്യ സമ്മുഖേ ത്വയോപസ്ഥാതവ്യം; തവൈതാൻ സങ്ഗിനോ ലോകാൻ ഈശ്വരസ്തുഭ്യം ദത്തവാൻ|
25 Therefore, sirs, cheer up. For I believe God, that it will be just as it has been spoken to me.
അതഏവ ഹേ മഹേച്ഛാ യൂയം സ്ഥിരമനസോ ഭവത മഹ്യം യാ കഥാകഥി സാവശ്യം ഘടിഷ്യതേ മമൈതാദൃശീ വിശ്വാസ ഈശ്വരേ വിദ്യതേ,
26 But we must run aground on a certain island."
കിന്തു കസ്യചിദ് ഉപദ്വീപസ്യോപരി പതിതവ്യമ് അസ്മാഭിഃ|
27 But when the fourteenth night had come, as we were driven back and forth in the Adriatic Sea, about midnight the sailors surmised that they were drawing near to some land.
തതഃ പരമ് ആദ്രിയാസമുദ്രേ പോതസ്തഥൈവ ദോലായമാനഃ സൻ ഇതസ്തതോ ഗച്ഛൻ ചതുർദശദിവസസ്യ രാത്രേ ർദ്വിതീയപ്രഹരസമയേ കസ്യചിത് സ്ഥലസ്യ സമീപമുപതിഷ്ഠതീതി പോതീയലോകാ അന്വമന്യന്ത|
28 They took soundings, and found twenty fathoms. After a little while, they took soundings again, and found fifteen fathoms.
തതസ്തേ ജലം പരിമായ തത്ര വിംശതി ർവ്യാമാ ജലാനീതി ജ്ഞാതവന്തഃ| കിഞ്ചിദ്ദൂരം ഗത്വാ പുനരപി ജലം പരിമിതവന്തഃ| തത്ര പഞ്ചദശ വ്യാമാ ജലാനി ദൃഷ്ട്വാ
29 Fearing that we would run aground on rocky ground, they let go four anchors from the stern, and wished for daylight.
ചേത് പാഷാണേ ലഗതീതി ഭയാത് പോതസ്യ പശ്ചാദ്ഭാഗതശ്ചതുരോ ലങ്ഗരാൻ നിക്ഷിപ്യ ദിവാകരമ് അപേക്ഷ്യ സർവ്വേ സ്ഥിതവന്തഃ|
30 As the sailors were trying to flee out of the ship, and had lowered the boat into the sea, pretending that they would lay out anchors from the bow,
കിന്തു പോതീയലോകാഃ പോതാഗ്രഭാഗേ ലങ്ഗരനിക്ഷേപം ഛലം കൃത്വാ ജലധൗ ക്ഷുദ്രനാവമ് അവരോഹ്യ പലായിതുമ് അചേഷ്ടന്ത|
31 Paul said to the centurion and to the soldiers, "Unless these stay in the ship, you cannot be saved."
തതഃ പൗലഃ സേനാപതയേ സൈന്യഗണായ ച കഥിതവാൻ, ഏതേ യദി പോതമധ്യേ ന തിഷ്ഠന്തി തർഹി യുഷ്മാകം രക്ഷണം ന ശക്യം|
32 Then the soldiers cut away the ropes of the boat, and let it fall off.
തദാ സേനാഗണോ രജ്ജൂൻ ഛിത്വാ നാവം ജലേ പതിതുമ് അദദാത്|
33 While the day was coming on, Paul urged them all to take some food, saying, "This day is the fourteenth day that you wait and continue fasting, having taken nothing.
പ്രഭാതസമയേ പൗലഃ സർവ്വാൻ ജനാൻ ഭോജനാർഥം പ്രാർഥ്യ വ്യാഹരത്, അദ്യ ചതുർദശദിനാനി യാവദ് യൂയമ് അപേക്ഷമാനാ അനാഹാരാഃ കാലമ് അയാപയത കിമപി നാഭുംഗ്ധം|
34 Therefore I urge you to take some food, for this is for your preservation; for not a hair will perish from any of your heads."
അതോ വിനയേഽഹം ഭക്ഷ്യം ഭുജ്യതാം തതോ യുഷ്മാകം മങ്ഗലം ഭവിഷ്യതി, യുഷ്മാകം കസ്യചിജ്ജനസ്യ ശിരസഃ കേശൈകോപി ന നംക്ഷ്യതി|
35 When he had said this, and had taken bread, he gave thanks to God in the presence of all, and he broke it, and began to eat.
ഇതി വ്യാഹൃത്യ പൗലം പൂപം ഗൃഹീത്വേശ്വരം ധന്യം ഭാഷമാണസ്തം ഭംക്ത്വാ ഭോക്തുമ് ആരബ്ധവാൻ|
36 Then they all cheered up, and they also took food.
അനന്തരം സർവ്വേ ച സുസ്ഥിരാഃ സന്തഃ ഖാദ്യാനി പർപ്യഗൃഹ്ലൻ|
37 In all, we were two hundred seventy-six souls on the ship.
അസ്മാകം പോതേ ഷട്സപ്തത്യധികശതദ്വയലോകാ ആസൻ|
38 When they had eaten enough, they lightened the ship, throwing out the wheat into the sea.
സർവ്വേഷു ലോകേഷു യഥേഷ്ടം ഭുക്തവത്സു പോതസ്ഥൻ ഗോധൂമാൻ ജലധൗ നിക്ഷിപ്യ തൈഃ പോതസ്യ ഭാരോ ലഘൂകൃതഃ|
39 When it was day, they did not recognize the land, but they noticed a certain bay with a beach, and they decided to try to drive the ship onto it.
ദിനേ ജാതേഽപി സ കോ ദേശ ഇതി തദാ ന പര്യ്യചീയത; കിന്തു തത്ര സമതടമ് ഏകം ഖാതം ദൃഷ്ട്വാ യദി ശക്നുമസ്തർഹി വയം തസ്യാഭ്യന്തരം പോതം ഗമയാമ ഇതി മതിം കൃത്വാ തേ ലങ്ഗരാൻ ഛിത്ത്വാ ജലധൗ ത്യക്തവന്തഃ|
40 Casting off the anchors, they left them in the sea, at the same time untying the rudder ropes. Hoisting up the foresail to the wind, they made for the beach.
തഥാ കർണബന്ധനം മോചയിത്വാ പ്രധാനം വാതവസനമ് ഉത്തോല്യ തീരസമീപം ഗതവന്തഃ|
41 But coming to a place where two seas met, they ran the vessel aground. The bow struck and remained immovable, but the stern began to break up by the violence of the waves.
കിന്തു ദ്വയോഃ സമുദ്രയോഃ സങ്ഗമസ്ഥാനേ സൈകതോപരി പോതേ നിക്ഷിപ്തേ ഽഗ്രഭാഗേ ബാധിതേ പശ്ചാദ്ഭാഗേ പ്രബലതരങ്ഗോഽലഗത് തേന പോതോ ഭഗ്നഃ|
42 The soldiers' counsel was to kill the prisoners, so that none of them would swim out and escape.
തസ്മാദ് ബന്ദയശ്ചേദ് ബാഹുഭിസ്തരന്തഃ പലായന്തേ ഇത്യാശങ്കയാ സേനാഗണസ്താൻ ഹന്തുമ് അമന്ത്രയത്;
43 But the centurion, desiring to save Paul, stopped them from their purpose, and commanded that those who could swim should throw themselves overboard first to go toward the land;
കിന്തു ശതസേനാപതിഃ പൗലം രക്ഷിതും പ്രയത്നം കൃത്വാ താൻ തച്ചേഷ്ടായാ നിവർത്യ ഇത്യാദിഷ്ടവാൻ, യേ ബാഹുതരണം ജാനന്തി തേഽഗ്രേ പ്രോല്ലമ്പ്യ സമുദ്രേ പതിത്വാ ബാഹുഭിസ്തീർത്ത്വാ കൂലം യാന്തു|
44 and the rest should follow, some on planks, and some on other things from the ship. So it happened that they all escaped safely to the land.
അപരമ് അവശിഷ്ടാ ജനാഃ കാഷ്ഠം പോതീയം ദ്രവ്യം വാ യേന യത് പ്രാപ്യതേ തദവലമ്ബ്യ യാന്തു; ഇത്ഥം സർവ്വേ ഭൂമിം പ്രാപ്യ പ്രാണൈ ർജീവിതാഃ|
