2 Corinthians 7
1 Having therefore these promises, beloved, let us cleanse ourselves from all defilement of flesh and spirit, perfecting holiness in the fear of God.
ਅਤਏਵ ਹੇ ਪ੍ਰਿਯਤਮਾਃ, ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੀਃ ਪ੍ਰਤਿਜ੍ਞਾਃ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੈਰਸ੍ਮਾਭਿਃ ਸ਼ਰੀਰਾਤ੍ਮਨੋਃ ਸਰ੍ੱਵਮਾਲਿਨ੍ਯਮ੍ ਅਪਮ੍ਰੁʼਜ੍ਯੇਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਭਕ੍ਤ੍ਯਾ ਪਵਿਤ੍ਰਾਚਾਰਃ ਸਾਧ੍ਯਤਾਂ|
2 Open your hearts to us. We wronged no one. We corrupted no one. We took advantage of no one.
ਯੂਯਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਨ੍ ਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲੀਤ| ਅਸ੍ਮਾਭਿਃ ਕਸ੍ਯਾਪ੍ਯਨ੍ਯਾਯੋ ਨ ਕ੍ਰੁʼਤਃ ਕੋ(ਅ)ਪਿ ਨ ਵਞ੍ਚਿਤਃ|
3 I say this not to condemn you, for I have said before, that you are in our hearts to die together and live together.
ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਦੋਸ਼਼ਿਣਃ ਕਰ੍ੱਤਮਹੰ ਵਾਕ੍ਯਮੇਤਦ੍ ਵਦਾਮੀਤਿ ਨਹਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਃ ਸਹ ਜੀਵਨਾਯ ਮਰਣਾਯ ਵਾ ਵਯੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਸ੍ਵਾਨ੍ਤਃਕਰਣੈ ਰ੍ਧਾਰਯਾਮ ਇਤਿ ਪੂਰ੍ੱਵੰ ਮਯੋਕ੍ਤੰ|
4 Great is my boldness of speech toward you. Great is my boasting on your behalf. I am filled with comfort. I overflow with joy in all our affliction.
ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਮਮ ਮਹੇਤ੍ਸਾਹੋ ਜਾਯਤੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਅਧ੍ਯਹੰ ਬਹੁ ਸ਼੍ਲਾਘੇ ਚ ਤੇਨ ਸਰ੍ੱਵਕ੍ਲੇਸ਼ਸਮਯੇ(ਅ)ਹੰ ਸਾਨ੍ਤ੍ਵਨਯਾ ਪੂਰ੍ਣੋ ਹਰ੍ਸ਼਼ੇਣ ਪ੍ਰਫੁੱਲਿਤਸ਼੍ਚ ਭਵਾਮਿ|
5 For even when we had come into Macedonia, our flesh had no relief, but we were afflicted on every side. Fightings were outside. Fear was inside.
ਅਸ੍ਮਾਸੁ ਮਾਕਿਦਨਿਯਾਦੇਸ਼ਮ੍ ਆਗਤੇਸ਼਼੍ਵਸ੍ਮਾਕੰ ਸ਼ਰੀਰਸ੍ਯ ਕਾਚਿਦਪਿ ਸ਼ਾਨ੍ਤਿ ਰ੍ਨਾਭਵਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸਰ੍ੱਵਤੋ ਬਹਿ ਰ੍ਵਿਰੋਧੇਨਾਨ੍ਤਸ਼੍ਚ ਭੀਤ੍ਯਾ ਵਯਮ੍ ਅਪੀਡ੍ਯਾਮਹਿ|
6 Nevertheless, he who comforts the lowly, God, comforted us by the coming of Titus;
ਕਿਨ੍ਤੁ ਨਮ੍ਰਾਣਾਂ ਸਾਨ੍ਤ੍ਵਯਿਤਾ ਯ ਈਸ਼੍ਵਰਃ ਸ ਤੀਤਸ੍ਯਾਗਮਨੇਨਾਸ੍ਮਾਨ੍ ਅਸਾਨ੍ਤ੍ਵਯਤ੍|
7 and not by his coming only, but also by the comfort with which he was comforted in you, while he told us of your longing, your mourning, and your zeal for me; so that I rejoiced still more.
ਕੇਵਲੰ ਤਸ੍ਯਾਗਮਨੇਨ ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੁਸ਼਼੍ਮੱਤੋ ਜਾਤਯਾ ਤਸ੍ਯ ਸਾਨ੍ਤ੍ਵਨਯਾਪਿ, ਯਤੋ(ਅ)ਸ੍ਮਾਸੁ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਹਾਰ੍ੱਦਵਿਲਾਪਾਸਕ੍ਤਤ੍ਵੇਸ਼਼੍ਵਸ੍ਮਾਕੰ ਸਮੀਪੇ ਵਰ੍ਣਿਤੇਸ਼਼ੁ ਮਮ ਮਹਾਨਨ੍ਦੋ ਜਾਤਃ|
8 For though I made you sorry with my letter, I do not regret it, though I did regret it. For I see that my letter made you sorry, though just for a while.
ਅਹੰ ਪਤ੍ਰੇਣ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤਾਨ੍ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਇਤ੍ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਅਨ੍ਵਤਪ੍ਯੇ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਧੁਨਾ ਨਾਨੁਤਪ੍ਯੇ| ਤੇਨ ਪਤ੍ਰੇਣ ਯੂਯੰ ਕ੍ਸ਼਼ਣਮਾਤ੍ਰੰ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤੀਭੂਤਾ ਇਤਿ ਮਯਾ ਦ੍ਰੁʼਸ਼੍ਯਤੇ|
9 I now rejoice, not that you were made sorry, but that you were made sorry to repentance. For you were made sorry in a godly way, that you might suffer loss by us in nothing.
ਇਤ੍ਯਸ੍ਮਿਨ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸ਼ੋਕੇਨਾਹੰ ਹ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਯਾਮਿ ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਮਨਃਪਰਿਵਰ੍ੱਤਨਾਯ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸ਼ੋਕੋ(ਅ)ਭਵਦ੍ ਇਤ੍ਯਨੇਨ ਹ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਯਾਮਿ ਯਤੋ(ਅ)ਸ੍ਮੱਤੋ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਾਪਿ ਹਾਨਿ ਰ੍ਯੰਨ ਭਵੇਤ੍ ਤਦਰ੍ਥੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੀਯਃ ਸ਼ੋਕੋ ਜਾਤਃ|
10 For godly sorrow works repentance to salvation, which brings no regret. But the sorrow of the world works death.
ਸ ਈਸ਼੍ਵਰੀਯਃ ਸ਼ੋਕਃ ਪਰਿਤ੍ਰਾਣਜਨਕੰ ਨਿਰਨੁਤਾਪੰ ਮਨਃਪਰਿਵਰ੍ੱਤਨੰ ਸਾਧਯਤਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸਾਂਸਾਰਿਕਃ ਸ਼ੋਕੋ ਮ੍ਰੁʼਤ੍ਯੁੰ ਸਾਧਯਤਿ|
11 For look at this very thing, that you were made sorry in a godly way. What diligence it produced in you, what clearing of yourselves, what indignation, what fear, what longing, what zeal, what vindication. In everything you proved yourselves to be innocent in this matter.
ਪਸ਼੍ਯਤ ਤੇਨੇਸ਼੍ਵਰੀਯੇਣ ਸ਼ੋਕੇਨ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਿੰ ਨ ਸਾਧਿਤੰ? ਯਤ੍ਨੋ ਦੋਸ਼਼ਪ੍ਰਕ੍ਸ਼਼ਾਲਨਮ੍ ਅਸਨ੍ਤੁਸ਼਼੍ਟਤ੍ਵੰ ਹਾਰ੍ੱਦਮ੍ ਆਸਕ੍ਤਤ੍ਵੰ ਫਲਦਾਨਞ੍ਚੈਤਾਨਿ ਸਰ੍ੱਵਾਣਿ| ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਕਰ੍ੰਮਣਿ ਯੂਯੰ ਨਿਰ੍ੰਮਲਾ ਇਤਿ ਪ੍ਰਮਾਣੰ ਸਰ੍ੱਵੇਣ ਪ੍ਰਕਾਰੇਣ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਦੱਤੰ|
12 So although I wrote to you, I wrote not for his cause that did the wrong, nor for his cause that suffered the wrong, but that your earnest care for us might be revealed in you in the sight of God.
ਯੇਨਾਪਰਾੱਧੰ ਤਸ੍ਯ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਕਿੰਵਾ ਯਸ੍ਯਾਪਰਾੱਧੰ ਤਸ੍ਯ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਮਯਾ ਪਤ੍ਰਮ੍ ਅਲੇਖਿ ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਧ੍ਯਸ੍ਮਾਕੰ ਯਤ੍ਨੋ ਯਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਤ੍ਸਮੀਪੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ੇਤ ਤਦਰ੍ਥਮੇਵ|
13 Therefore we have been comforted. In our comfort we rejoiced the more exceedingly for the joy of Titus, because his spirit has been refreshed by you all.
ਉਕ੍ਤਕਾਰਣਾਦ੍ ਵਯੰ ਸਾਨ੍ਤ੍ਵਨਾਂ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਾਃ; ਤਾਞ੍ਚ ਸਾਨ੍ਤ੍ਵਨਾਂ ਵਿਨਾਵਰੋ ਮਹਾਹ੍ਲਾਦਸ੍ਤੀਤਸ੍ਯਾਹ੍ਲਾਦਾਦਸ੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਲਬ੍ਧਃ, ਯਤਸ੍ਤਸ੍ਯਾਤ੍ਮਾ ਸਰ੍ੱਵੈ ਰ੍ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਸ੍ਤ੍ਰੁʼਪ੍ਤਃ|
14 For if in anything I have boasted to him on your behalf, I was not disappointed. But as we spoke all things to you in truth, so our glorying also which I made before Titus was found to be truth.
ਪੂਰ੍ੱਵੰ ਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ(ਅ)ਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਰ੍ਯਦ੍ ਅਸ਼੍ਲਾਘੇ ਤੇਨ ਨਾਲੱਜੇ ਕਿਨ੍ਤੁ ਵਯੰ ਯਦ੍ਵਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਸਤ੍ਯਭਾਵੇਨ ਸਕਲਮ੍ ਅਭਾਸ਼਼ਾਮਹਿ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਤੀਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ(ਅ)ਸ੍ਮਾਕੰ ਸ਼੍ਲਾਘਨਮਪਿ ਸਤ੍ਯੰ ਜਾਤੰ|
15 His affection is more abundantly toward you, while he remembers all of your obedience, how with fear and trembling you received him.
ਯੂਯੰ ਕੀਦ੍ਰੁʼਕ੍ ਤਸ੍ਯਾਜ੍ਞਾ ਅਪਾਲਯਤ ਭਯਕਮ੍ਪਾਭ੍ਯਾਂ ਤੰ ਗ੍ਰੁʼਹੀਤਵਨ੍ਤਸ਼੍ਚੈਤਸ੍ਯ ਸ੍ਮਰਣਾਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਸੁ ਤਸ੍ਯ ਸ੍ਨੇਹੋ ਬਾਹੁਲ੍ਯੇਨ ਵਰ੍ੱਤਤੇ|
16 I rejoice that in everything I am of good courage concerning you.
ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਸ੍ਵਹੰ ਸਰ੍ੱਵਮਾਸ਼ੰਸੇ, ਇਤ੍ਯਸ੍ਮਿਨ੍ ਮਮਾਹ੍ਲਾਦੋ ਜਾਯਤੇ|
