Job 17
1 "My spirit is consumed. My days are extinct, And the grave is ready for me.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 Surely there are mockers with me. My eye dwells on their provocation.
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 "Now give a pledge, be collateral for me with yourself. Who is there who will strike hands with me?
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 For you have hidden their heart from understanding, Therefore you shall not exalt them.
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 He who denounces his friends for a prey, Even the eyes of his children shall fail.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 "But he has made me a byword of the people. They spit in my face.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 My eye also is dim by reason of sorrow. All my members are as a shadow.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 Upright men shall be astonished at this. The innocent shall stir up himself against the godless.
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 Yet shall the righteous hold on his way. He who has clean hands shall grow stronger and stronger.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 But as for you all, come on now again; I shall not find a wise man among you.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 My days are past, my plans are broken off, as are the thoughts of my heart.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 They change the night into day, saying 'The light is near' in the presence of darkness.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 If I have said to corruption, 'You are my father;' to the worm, 'My mother,' and 'my sister;'
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 where then is my hope? As for my hope, who shall see it?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
