Psalms 74

1 AN INSTRUCTION OF ASAPH. Why, O God, have You cast off forever? Your anger smokes against the flock of Your pasture.

قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

2 Remember Your congregation [That] You purchased of old, You redeemed the rod of Your inheritance, This Mount Zion—You dwelt in it.

قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

3 Lift up Your steps to the continuous desolations, Everything the enemy did wickedly in the sanctuary.

بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

4 Your adversaries have roared, In the midst of Your meeting-places, They have set their ensigns as ensigns.

دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

5 He is known as one bringing in on high Against a thicket of wood—axes.

مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

6 And now they break down its engravings, Together, with axe and hatchet,

تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

7 They have sent Your sanctuary into fire, They defiled the Dwelling Place of Your Name to the earth,

و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

8 They said in their hearts, “Let us oppress them together,” They burned all the meeting-places of God in the land.

عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

9 We have not seen our ensigns, There is no longer a prophet, Nor with us is one knowing how long.

هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

10 Until when, O God, does an adversary reproach? Does an enemy despise Your Name forever?

ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

11 Why do You turn back Your hand, Even Your right hand? Remove [it] from the midst of Your bosom.

چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

12 And God [is] my king of old, Working salvation in the midst of the earth.

ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

13 You have divided [the] sea by Your strength, You have shattered heads of dragons by the waters,

تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

14 You have broken the heads of leviathan, You make him food for the people of desert-dwellers.

سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

15 You have cleaved a fountain and a stream, You have dried up perennial flowings.

چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

16 The day [is] Yours, The night [is] also Yours, You have prepared a light-giver—the sun.

شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

17 You have set up all the borders of earth, Summer and winter—You have formed them.

تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

18 Remember this—an enemy reproached YHWH, And a foolish people have despised Your Name.

ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

19 Do not give up to a [wild] creature, The soul of Your turtle-dove, Do not forget the life of Your poor ones forever.

قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

20 Look attentively to the covenant, For the dark places of earth, Have been full of habitations of violence.

گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

21 Do not let the oppressed turn back ashamed, Let the poor and needy praise Your Name,

نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

22 Arise, O God, plead Your plea, Remember Your reproach from a fool all the day.

ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

23 Do not forget the voice of Your adversaries, The noise of Your withstanders is going up continually!

فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.