Psalms 137

1 By rivers of Babylon—There we sat, Indeed, we wept when we remembered Zion.

Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

2 We hung our harps on willows in its midst.

Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

3 For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers—joy: “Sing to us of a song of Zion.”

Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

4 How do we sing the song of YHWH, On the land of a stranger?

Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

5 If I forget you, O Jerusalem, my right hand forgets!

Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

6 My tongue cleaves to my palate, If I do not remember you, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.

Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

7 Remember, YHWH, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, “Raze, raze to its foundation!”

Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

8 O daughter of Babylon, O destroyed one, O the blessedness of him who repays to you your deed, That you have done to us.

O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

9 O the blessedness of him who seizes, and has dashed your sucklings on the rock!

Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.