Psalms 137

1 By rivers of Babylon—There we sat, Indeed, we wept when we remembered Zion.

۱ نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

2 We hung our harps on willows in its midst.

۲ بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

3 For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers—joy: “Sing to us of a song of Zion.”

۳ زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

4 How do we sing the song of YHWH, On the land of a stranger?

۴ چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

5 If I forget you, O Jerusalem, my right hand forgets!

۵ اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

6 My tongue cleaves to my palate, If I do not remember you, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.

۶ اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

7 Remember, YHWH, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, “Raze, raze to its foundation!”

۷ ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

8 O daughter of Babylon, O destroyed one, O the blessedness of him who repays to you your deed, That you have done to us.

۸ ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

9 O the blessedness of him who seizes, and has dashed your sucklings on the rock!

۹ خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.