Mark 6
1 And He went forth from there, and came to His own country, and His disciples follow Him,
อนนฺตรํ ส ตตฺสฺถานาตฺ ปฺรสฺถาย สฺวปฺรเทศมาคต: ศิษฺยาศฺจ ตตฺปศฺจาทฺ คตา: ฯ
2 and Sabbath having come, He began to teach in the synagogue, and many hearing were astonished, saying, “From where [did] this One [hear] these things? And what [is] the wisdom that was given to Him, that also such mighty works are done through His hands?
อถ วิศฺรามวาเร สติ ส ภชนคฺฤเห อุปเทษฺฏุมารพฺธวานฺ ตโต'เนเก โลกาสฺตตฺกถำ ศฺรุตฺวา วิสฺมิตฺย ชคทุ: , อสฺย มนุชสฺย อีทฺฤศี อาศฺจรฺยฺยกฺริยา กสฺมาชฺ ชาตา? ตถา สฺวกราภฺยามฺ อิตฺถมทฺภุตํ กรฺมฺม กรฺตฺตามฺ เอตไสฺม กถํ ชฺญานํ ทตฺตมฺ?
3 Is this not the carpenter, the Son of Mary, and brother of James, and Joses, and Judas, and Simon? And are His sisters not here with us?” And they were being stumbled at Him.
กิมยํ มริยม: ปุตฺรสฺตชฺญา โน? กิมยํ ยากูพฺ-โยสิ-ยิหุทา-ศิโมนำ ภฺราตา โน? อสฺย ภคินฺย: กิมิหาสฺมาภิ: สห โน? อิตฺถํ เต ตทรฺเถ ปฺรตฺยูหํ คตา: ฯ
4 And Jesus said to them, “A prophet is not without honor, except in his own country, and among his relatives, and in his own house”;
ตทา ยีศุเสฺตโภฺย'กถยตฺ สฺวเทศํ สฺวกุฏุมฺพานฺ สฺวปริชนำศฺจ วินา กุตฺราปิ ภวิษฺยทฺวาที อสตฺกฺฤโต น ภวติฯ
5 and He was not able to do any mighty work there, except having put hands on a few sick, He healed [them];
อปรญฺจ เตษามปฺรตฺยยาตฺ ส วิสฺมิต: กิยตำ โรคิณำ วปุ: ษุ หสฺตมฺ อรฺปยิตฺวา เกวลํ เตษามาโรคฺยกรณาทฺ อนฺยตฺ กิมปิ จิตฺรการฺยฺยํ กรฺตฺตำ น ศกฺต: ฯ
6 and He wondered because of their unbelief. And He was going around the villages, in a circle, teaching,
อถ ส จตุรฺทิกฺสฺถ คฺรามานฺ ภฺรมิตฺวา อุปทิษฺฏวานฺ
7 and He calls near the Twelve, and He began to send them forth two by two, and He was giving them power over the unclean spirits,
ทฺวาทศศิษฺยานฺ อาหูย อเมธฺยภูตานฺ วศีกรฺตฺตำ ศกฺตึ ทตฺตฺวา เตษำ เทฺวา เทฺวา ชโน เปฺรษิตวานฺฯ
8 and He commanded them that they may take nothing for the way, except a staff only—no leather pouch, no bread, no brass in the girdle,
ปุนริตฺยาทิศทฺ ยูยมฺ เอไกกำ ยษฺฏึ วินา วสฺตฺรสํปุฏ: ปูป: กฏิพนฺเธ ตามฺรขณฺฑญฺจ เอษำ กิมปิ มา คฺรหฺลีต,
9 but having been shod with sandals, and you may not put on two coats.
มารฺคยาตฺราไย ปาเทษูปานเหา ทตฺตฺวา เทฺว อุตฺตรีเย มา ปริธทฺวฺวํฯ
10 And He said to them, “Whenever you may enter into a house, remain there until you may depart from there,
อปรมปฺยุกฺตํ เตน ยูยํ ยสฺยำ ปุรฺยฺยำ ยสฺย นิเวศนํ ปฺรเวกฺษฺยถ ตำ ปุรีํ ยาวนฺน ตฺยกฺษฺยถ ตาวตฺ ตนฺนิเวศเน สฺถาสฺยถฯ
11 and as many as may not receive you nor hear you, going out from there, shake off the dust that is under your feet for a testimony to them; [[truly I say to you, it will be more tolerable for Sodom or Gomorrah in [the] day of judgment than for that city.”]]
ตตฺร ยทิ เกปิ ยุษฺมากมาติถฺยํ น วิทธติ ยุษฺมากํ กถาศฺจ น ศฺฤณฺวนฺติ ตรฺหิ ตตฺสฺถานาตฺ ปฺรสฺถานสมเย เตษำ วิรุทฺธํ สากฺษฺยํ ทาตุํ สฺวปาทานาสฺผาลฺย รช: สมฺปาตยต; อหํ ยุษฺมานฺ ยถารฺถํ วจฺมิ วิจารทิเน ตนฺนครสฺยาวสฺถาต: สิโทมาโมรโย รฺนครโยรวสฺถา สหฺยตรา ภวิษฺยติฯ
12 And having gone forth they were preaching that [men] might convert,
อถ เต คตฺวา โลกานำ มน: ปราวรฺตฺตนี: กถา ปฺรจาริตวนฺต: ฯ
13 and they were casting out many demons, and they were anointing many sick with oil, and they were healing [them].
เอวมเนกานฺ ภูตำศฺจ ตฺยาชิตวนฺตสฺตถา ไตเลน มรฺทฺทยิตฺวา พหูนฺ ชนานโรคานการฺษุ: ฯ
14 And King Herod heard (for His Name became public), and he said, “John the Immerser was raised out of the dead, and because of this the mighty powers are working in him.”
อิตฺถํ ตสฺย สุขฺยาติศฺจตุรฺทิโศ วฺยาปฺตา ตทา เหโรทฺ ราชา ตนฺนิศมฺย กถิตวานฺ, โยหนฺ มชฺชก: ศฺมศานาทฺ อุตฺถิต อโตเหโตเสฺตน สรฺวฺวา เอตา อทฺภุตกฺริยา: ปฺรกาศนฺเตฯ
15 Others said, “It is Elijah,” and others said, “It is a prophet, or as one of the prophets.”
อเนฺย'กถยนฺ อยมฺ เอลิย: , เกปิ กถิตวนฺต เอษ ภวิษฺยทฺวาที ยทฺวา ภวิษฺยทฺวาทินำ สทฺฤศ เอโกยมฺฯ
16 And Herod having heard, said, “He whom I beheaded—John—this is he; he was raised out of the dead.”
กินฺตุ เหโรทฺ อิตฺยากรฺณฺย ภาษิตวานฺ ยสฺยาหํ ศิรศฺฉินฺนวานฺ ส เอว โยหนยํ ส ศฺมศานาทุทติษฺฐตฺฯ
17 For Herod himself, having sent forth, laid hold on John, and bound him in the prison, because of Herodias, the wife of his brother Philip, because he married her,
ปูรฺวฺวํ สฺวภฺราตุ: ผิลิปสฺย ปตฺนฺยา อุทฺวาหํ กฺฤตวนฺตํ เหโรทํ โยหนวาทีตฺ สฺวภาตฺฤวธู รฺน วิวาหฺยาฯ
18 for John said to Herod, “It is not lawful for you to have the wife of your brother”;
อต: การณาตฺ เหโรทฺ โลกํ ปฺรหิตฺย โยหนํ ธฺฤตฺวา พนฺธนาลเย พทฺธวานฺฯ
19 and Herodias was having a quarrel with him, and was willing to kill him, and was not able,
เหโรทิยา ตไสฺม โยหเน ปฺรกุปฺย ตํ หนฺตุมฺ ไอจฺฉตฺ กินฺตุ น ศกฺตา,
20 for Herod was fearing John, knowing him [to be] a righteous and holy man, and was keeping watch over him, and having heard him, was doing many things, and hearing him gladly.
ยสฺมาทฺ เหโรทฺ ตํ ธารฺมฺมิกํ สตฺปุรุษญฺจ ชฺญาตฺวา สมฺมนฺย รกฺษิตวานฺ; ตตฺกถำ ศฺรุตฺวา ตทนุสาเรณ พหูนิ กรฺมฺมาณิ กฺฤตวานฺ หฺฤษฺฏมนาสฺตทุปเทศํ ศฺรุตวำศฺจฯ
21 And a seasonable day having come when Herod on his birthday was making a banquet to his great men, and to the chiefs of thousands, and to the first men of Galilee,
กินฺตุ เหโรทฺ ยทา สฺวชนฺมทิเน ปฺรธานโลเกภฺย: เสนานีภฺยศฺจ คาลีลฺปฺรเทศียเศฺรษฺฐโลเกภฺยศฺจ ราเตฺรา โภชฺยเมกํ กฺฤตวานฺ
22 and the daughter of that Herodias having come in, and having danced, and having pleased Herod and those dining with him, the king said to the girl, “Ask of me whatever you will, and I will give to you,”
ตสฺมินฺ ศุภทิเน เหโรทิยายา: กนฺยา สเมตฺย เตษำ สมกฺษํ สํนฺฤตฺย เหโรทเสฺตน สโหปวิษฺฏานาญฺจ โตษมชีชนตฺ ตตา นฺฤป: กนฺยามาห สฺม มตฺโต ยทฺ ยาจเส ตเทว ตุภฺยํ ทาเสฺยฯ
23 and he swore to her, “Whatever you may ask me, I will give to you—to the half of my kingdom.”
ศปถํ กฺฤตฺวากถยตฺ เจทฺ ราชฺยารฺทฺธมปิ ยาจเส ตทปิ ตุภฺยํ ทาเสฺยฯ
24 And she, having gone forth, said to her mother, “What will I ask for myself?” And she said, “The head of John the Immerser”;
ตต: สา พหิ รฺคตฺวา สฺวมาตรํ ปปฺรจฺฉ กิมหํ ยาจิเษฺย? ตทา สากถยตฺ โยหโน มชฺชกสฺย ศิร: ฯ
25 and having come in immediately with haste to the king, she asked, saying, “I will that you may immediately give me the head of John the Immerser on a plate.”
อถ ตูรฺณํ ภูปสมีปมฺ เอตฺย ยาจมานาวทตฺ กฺษเณสฺมินฺ โยหโน มชฺชกสฺย ศิร: ปาเตฺร นิธาย เทหิ, เอตทฺ ยาเจ'หํฯ
26 And the king, made very sorrowful because of the oaths and of those reclining with him, would not put her away,
ตสฺมาตฺ ภูโป'ติทุ: ขิต: , ตถาปิ สฺวศปถสฺย สหโภชินาญฺจานุโรธาตฺ ตทนงฺคีกรฺตฺตุํ น ศกฺต: ฯ
27 and immediately the king having sent a guardsman, commanded his head to be brought,
ตตฺกฺษณํ ราชา ฆาตกํ เปฺรษฺย ตสฺย ศิร อาเนตุมาทิษฺฏวานฺฯ
28 and he having gone, beheaded him in the prison, and brought his head on a plate, and gave it to the girl, and the girl gave it to her mother;
ตต: ส การาคารํ คตฺวา ตจฺฉิรศฺฉิตฺวา ปาเตฺร นิธายานีย ตไสฺย กนฺยาไย ทตฺตวานฺ กนฺยา จ สฺวมาเตฺร ทเทาฯ
29 and having heard, his disciples came and took up his corpse, and laid it in the tomb.
อนนตรํ โยหน: ศิษฺยาสฺตทฺวารฺตฺตำ ปฺราปฺยาคตฺย ตสฺย กุณปํ ศฺมศาเน'สฺถาปยนฺฯ
30 And the apostles are gathered together to Jesus, and they told Him all, and how many things they did, and how many things they taught,
อถ เปฺรษิตา ยีโศ: สนฺนิเธา มิลิตา ยทฺ ยจฺ จกฺรุ: ศิกฺษยามาสุศฺจ ตตฺสรฺวฺววารฺตฺตาสฺตไสฺม กถิตวนฺต: ฯ
31 and He said to them, “Come yourselves apart to a desolate place, and rest a little,” for those coming and those going were many, and not even to eat had they opportunity,
ส ตานุวาจ ยูยํ วิชนสฺถานํ คตฺวา วิศฺรามฺยต ยตสฺตตฺสนฺนิเธา พหุโลกานำ สมาคมาตฺ เต โภกฺตุํ นาวกาศํ ปฺราปฺตา: ฯ
32 and they went away to a desolate place, in the boat, by themselves.
ตตเสฺต นาวา วิชนสฺถานํ คุปฺตํ คคฺมุ: ฯ
33 And the multitudes saw them going away, and many recognized Him, and they ran there by land from all the cities, and went before them, and came together to Him,
ตโต โลกนิวหเสฺตษำ สฺถานานฺตรยานํ ททรฺศ, อเนเก ตํ ปริจิตฺย นานาปุเรภฺย: ปไทรฺวฺรชิตฺวา ชเวน ไตษามเคฺร ยีโศ: สมีป อุปตสฺถุ: ฯ
34 and having come forth, Jesus saw a great multitude, and was moved with compassion on them, that they were as sheep not having a shepherd, and He began to teach many things.
ตทา ยีศุ รฺนาโว พหิรฺคตฺย โลการณฺยานีํ ทฺฤษฺฏฺวา เตษุ กรุณำ กฺฤตวานฺ ยตเสฺต'รกฺษกเมษา อิวาสนฺ ตทา ส ตาน นานาปฺรสงฺคานฺ อุปทิษฺฏวานฺฯ
35 And now the hour being advanced, His disciples having come near to Him, say, “The place is desolate, and the hour is now advanced,
อถ ทิวานฺเต สติ ศิษฺยา เอตฺย ยีศุมูจิเร, อิทํ วิชนสฺถานํ ทินญฺจาวสนฺนํฯ
36 let them away, that having gone away into the surrounding fields and villages, they may buy loaves for themselves, for they do not have what they may eat.”
โลกานำ กิมปิ ขาทฺยํ นาสฺติ, อตศฺจตุรฺทิกฺษุ คฺรามานฺ คนฺตุํ โภชฺยทฺรวฺยาณิ เกฺรตุญฺจ ภวานฺ ตานฺ วิสฺฤชตุฯ
37 And He answering said to them, “You give them to eat,” and they say to Him, “Having gone away, may we buy two hundred denarii worth of loaves, and give to them to eat?”
ตทา ส ตานุวาจ ยูยเมว ตานฺ โภชยต; ตตเสฺต ชคทุ รฺวยํ คตฺวา ทฺวิศตสํขฺยไก รฺมุทฺราปาไท: ปูปานฺ กฺรีตฺวา กึ ตานฺ โภชยิษฺยาม: ?
38 And He says to them, “How many loaves do you have? Go and see”; and having known, they say, “Five, and two fishes.”
ตทา ส ตานฺ ปฺฤษฺฐวานฺ ยุษฺมากํ สนฺนิเธา กติ ปูปา อาสเต? คตฺวา ปศฺยต; ตตเสฺต ทฺฤษฺฏฺวา ตมวทนฺ ปญฺจ ปูปา เทฺวา มตฺเสฺยา จ สนฺติฯ
39 And He commanded them to make all recline in companies on the green grass,
ตทา ส โลกานฺ ศโสฺปปริ ปํกฺติภิรุปเวศยิตุมฺ อาทิษฺฏวานฺ,
40 and they sat down in squares, by hundreds, and by fifties.
ตตเสฺต ศตํ ศตํ ชนา: ปญฺจาศตฺ ปญฺจาศชฺชนาศฺจ ปํกฺติภิ รฺภุวิ สมุปวิวิศุ: ฯ
41 And having taken the five loaves and the two fishes, having looked up to the sky, He blessed, and broke the loaves, and was giving [them] to His disciples, that they may set [them] before them, and the two fishes He divided to all,
อถ ส ตานฺ ปญฺจปูปานฺ มตฺสฺยทฺวยญฺจ ธฺฤตฺวา สฺวรฺคํ ปศฺยนฺ อีศฺวรคุณานฺ อนฺวกีรฺตฺตยตฺ ตานฺ ปูปานฺ ภํกฺตฺวา โลเกภฺย: ปริเวษยิตุํ ศิเษฺยโภฺย ทตฺตวานฺ ทฺวา มตฺเสฺยา จ วิภชฺย สรฺเวฺวโภฺย ทตฺตวานฺฯ
42 and they all ate, and were filled,
ตต: สรฺเวฺว ภุกฺตฺวาตฺฤปฺยนฺฯ
43 and they took up of broken pieces twelve hand-baskets full, and of the fishes,
อนนฺตรํ ศิษฺยา อวศิษฺไฏ: ปูไป รฺมตฺไสฺยศฺจ ปูรฺณานฺ ทฺวทศ ฑลฺลกานฺ ชคฺฤหุ: ฯ
44 and those eating of the loaves were about five thousand men.
เต โภกฺตาร: ปฺราย: ปญฺจ สหสฺราณิ ปุรุษา อาสนฺฯ
45 And immediately He constrained His disciples to go into the boat, and to go before [Him] to the other side, to Bethsaida, until He may let the multitude away,
อถ ส โลกานฺ วิสฺฤชนฺเนว นาวมาโรฒุํ สฺวสฺมาทเคฺร ปาเร ไพตฺไสทาปุรํ ยาตุญฺจ ศฺษฺยินฺ วาฒมาทิษฺฏวานฺฯ
46 and having taken leave of them, He went away to the mountain to pray.
ตทา ส สรฺวฺวานฺ วิสฺฤชฺย ปฺรารฺถยิตุํ ปรฺวฺวตํ คต: ฯ
47 And evening having come, the boat was in the midst of the sea, and He alone on the land;
ตต: สนฺธฺยายำ สตฺยำ เนา: สินฺธุมธฺย อุปสฺถิตา กินฺตุ ส เอกากี สฺถเล สฺถิต: ฯ
48 and He saw them harassed in the rowing, for the wind was against them, and about the fourth watch of the night He comes to them walking on the sea, and wished to pass by them.
อถ สมฺมุขวาตวหนาตฺ ศิษฺยา นาวํ วาหยิตฺวา ปริศฺรานฺตา อิติ ชฺญาตฺวา ส นิศาจตุรฺถยาเม สินฺธูปริ ปทฺภฺยำ วฺรชนฺ เตษำ สมีปเมตฺย เตษามเคฺร ยาตุมฺ อุทฺยต: ฯ
49 And they having seen Him walking on the sea, thought [it] to be an apparition, and cried out,
กินฺตุ ศิษฺยา: สินฺธูปริ ตํ วฺรชนฺตํ ทฺฤษฺฏฺวา ภูตมนุมาย รุรุวุ: ,
50 for they all saw Him, and were troubled, and immediately He spoke with them, and says to them, “Take courage! I AM; do not be afraid.”
ยต: สรฺเวฺว ตํ ทฺฤษฺฏฺวา วฺยากุลิตา: ฯ อเตอว ยีศุสฺตตฺกฺษณํ ไต: สหาลปฺย กถิตวานฺ, สุสฺถิรา ภูต, อยมหํ มา ไภษฺฏฯ
51 And He went up to them into the boat, and the wind stilled, and greatly out of measure they were amazed in themselves, and were wondering,
อถ เนากามารุหฺย ตสฺมินฺ เตษำ สนฺนิธึ คเต วาโต นิวฺฤตฺต: ; ตสฺมาตฺเต มน: สุ วิสฺมิตา อาศฺจรฺยฺยํ เมนิเรฯ
52 for they did not understand concerning the loaves, for their heart has been hard.
ยตเสฺต มนสำ กาฐินฺยาตฺ ตตฺ ปูปียมฺ อาศฺจรฺยฺยํ กรฺมฺม น วิวิกฺตวนฺต: ฯ
53 And having passed over, they came on the land of Gennesaret, and drew to the shore,
อถ เต ปารํ คตฺวา คิเนษรตฺปฺรเทศเมตฺย ตฏ อุปสฺถิตา: ฯ
54 and they having come forth out of the boat, immediately having recognized Him,
เตษุ เนากาโต พหิรฺคเตษุ ตตฺปฺรเทศียา โลกาสฺตํ ปริจิตฺย
55 they ran around through all that surrounding region, and they began to carry around on the pallets those being ill, where they were hearing that He is,
จตุรฺทิกฺษุ ธาวนฺโต ยตฺร ยตฺร โรคิโณ นรา อาสนฺ ตานฺ สรฺวฺวาน ขโฏฺวปริ นิธาย ยตฺร กุตฺรจิตฺ ตทฺวารฺตฺตำ ปฺราปุ: ตตฺ สฺถานมฺ อาเนตุมฺ อาเรภิเรฯ
56 and wherever He was going, to villages, or cities, or fields, in the marketplaces they were laying the ailing, and were calling on Him, that they may touch if it were but the fringe of His garment, and as many as were touching Him were saved.
ตถา ยตฺร ยตฺร คฺราเม ยตฺร ยตฺร ปุเร ยตฺร ยตฺร ปลฺลฺยาญฺจ เตน ปฺรเวศ: กฺฤตสฺตทฺวรฺตฺมมเธฺย โลกา: ปีฑิตานฺ สฺถาปยิตฺวา ตสฺย เจลคฺรนฺถิมาตฺรํ สฺปฺรษฺฏุมฺ เตษามรฺเถ ตทนุชฺญำ ปฺรารฺถยนฺต: ยาวนฺโต โลกา: ปสฺปฺฤศุสฺตาวนฺต เอว คทานฺมุกฺตา: ฯ
