Job 4
1 And Eliphaz the Temanite answers and says:
Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:
2 “Has one tried a word with you? You are weary! And who is able to keep in words?
“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?
3 Behold, you have instructed many, And feeble hands you make strong.
Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,
4 Your words raise up the stumbling one, And you strengthen bowing knees.
Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.
5 But now, it comes to you, And you are weary; It strikes to you, and you are troubled.
Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.
6 Is your reverence not your confidence? Your hope—the perfection of your ways?
Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?
7 Now remember, Who, being innocent, has perished? And where have the upright been cut off?
“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?
8 As I have seen—plowers of iniquity, And sowers of misery, reap it!
Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.
9 From the breath of God they perish, And from the spirit of His anger [are] consumed.
Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.
10 The roaring of a lion, And the voice of a fierce lion, And teeth of young lions have been broken.
Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.
11 An old lion is perishing without prey, And the whelps of the lioness separate.
Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.
12 And a thing is secretly brought to me, And my ear receives a little of it.
“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.
13 In thoughts from visions of the night, In the falling of deep sleep on men,
Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,
14 Fear has met me, and trembling, And the multitude of my bones caused to fear.
Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.
15 And a spirit passes before my face, The hair of my flesh stands up;
Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.
16 It stands, and I do not discern its aspect, A likeness [is] before my eyes, Silence! And I hear a voice:
Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:
17 Is mortal man more righteous than God? Is a man cleaner than his Maker?
‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?
18 Behold, He puts no credence in His servants, Nor sets praise in His messengers.
Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,
19 Also—the inhabitants of houses of clay (Whose foundation [is] in the dust, They bruise them before a moth).
Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?
20 From morning to evening are beaten down, Without any regarding, they perish forever.
Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.
21 Has their excellence not been removed with them? They die, and not in wisdom!”
İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’
