Job 30
1 “And now, laughed at me, Have the younger in days than I, Whose fathers I have loathed to set With the dogs of my flock.
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 Also—the power of their hands, why [is it] to me? On them old age has perished.
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 With want and with harsh famine, They are gnawing a dry place [in] the recent night, [In] desolation and ruin,
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 Those cropping mallows near a shrub, And their food [is] root of broom trees.
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 They are cast out from the midst (They shout against them as a thief),
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 To dwell in a frightful place of valleys, Holes of earth and clefts.
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 They groan among shrubs, They are gathered together under nettles.
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 Sons of folly—even sons without name, They have been struck from the land.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 And now, I have been their song, And I am to them for a byword.
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They have detested me, They have kept far from me, And from before me have not spared to spit.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 Because He loosed His cord and afflicts me, And the bridle from before me, They have cast away.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 A brood arises on the right hand, They have cast away my feet, And they raise up against me, Their paths of calamity.
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They have broken down my path, They profit by my calamity: He has no helper.
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 They come as a wide breach, Under the desolation have rolled themselves.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 He has turned terrors against me, It pursues my abundance as the wind, And as a thick cloud, My safety has passed away.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 And now, in me my soul pours itself out, Days of affliction seize me.
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 [At] night my bone has been pierced in me, And my gnawing [pain] does not lie down.
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 By the abundance of power, Is my clothing changed, As the mouth of my coat it girds me.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 Casting me into mire, And I have become like dust and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 I cry to You, And You do not answer me, I have stood, and You consider me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 You are turned to be fierce to me, With the strength of Your hand, You oppress me.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 You lift me up, You cause me to ride on the wind, And You melt—You level me.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 For I have known You bring me back [to] death, And [to] the house appointed for all living.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 Surely not against the heap Does He send forth the hand, Though they have safety in its ruin.
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 Did I not weep for him whose day is hard? My soul has grieved for the needy.
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 When I expected good, then comes evil, And I wait for light, and darkness comes.
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 My bowels have boiled, and have not ceased, Days of affliction have gone before me.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I have gone mourning without the sun, I have risen, I cry in an assembly.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I have been a brother to dragons, And a companion to daughters of the ostrich.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin has been black on me, And my bone has burned from heat,
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 And my harp becomes mourning, And my pipe the sound of weeping.”
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
