Job 30
1 “And now, laughed at me, Have the younger in days than I, Whose fathers I have loathed to set With the dogs of my flock.
Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan.
2 Also—the power of their hands, why [is it] to me? On them old age has perished.
Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon.
3 With want and with harsh famine, They are gnawing a dry place [in] the recent night, [In] desolation and ruin,
Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw.
4 Those cropping mallows near a shrub, And their food [is] root of broom trees.
Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila.
5 They are cast out from the midst (They shout against them as a thief),
Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan;
6 To dwell in a frightful place of valleys, Holes of earth and clefts.
Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato.
7 They groan among shrubs, They are gathered together under nettles.
Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum.
8 Sons of folly—even sons without name, They have been struck from the land.
Mga anak sa mga buang sila, oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus.
9 And now, I have been their song, And I am to them for a byword.
Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila.
10 They have detested me, They have kept far from me, And from before me have not spared to spit.
Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong.
11 Because He loosed His cord and afflicts me, And the bridle from before me, They have cast away.
Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha.
12 A brood arises on the right hand, They have cast away my feet, And they raise up against me, Their paths of calamity.
Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan.
13 They have broken down my path, They profit by my calamity: He has no helper.
Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang.
14 They come as a wide breach, Under the desolation have rolled themselves.
Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako.
15 He has turned terrors against me, It pursues my abundance as the wind, And as a thick cloud, My safety has passed away.
Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan.
16 And now, in me my soul pours itself out, Days of affliction seize me.
Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako.
17 [At] night my bone has been pierced in me, And my gnawing [pain] does not lie down.
Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay.
18 By the abundance of power, Is my clothing changed, As the mouth of my coat it girds me.
Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako.
19 Casting me into mire, And I have become like dust and ashes.
Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo.
20 I cry to You, And You do not answer me, I have stood, and You consider me.
Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako.
21 You are turned to be fierce to me, With the strength of Your hand, You oppress me.
Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako.
22 You lift me up, You cause me to ride on the wind, And You melt—You level me.
Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw.
23 For I have known You bring me back [to] death, And [to] the house appointed for all living.
Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi.
24 Surely not against the heap Does He send forth the hand, Though they have safety in its ruin.
Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang?
25 Did I not weep for him whose day is hard? My soul has grieved for the needy.
Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul?
26 When I expected good, then comes evil, And I wait for light, and darkness comes.
Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit.
27 My bowels have boiled, and have not ceased, Days of affliction have gone before me.
Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako.
28 I have gone mourning without the sun, I have risen, I cry in an assembly.
Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang.
29 I have been a brother to dragons, And a companion to daughters of the ostrich.
Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz.
30 My skin has been black on me, And my bone has burned from heat,
Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit.
31 And my harp becomes mourning, And my pipe the sound of weeping.”
Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho.
