Job 3
1 After this Job has opened his mouth, and reviles his day.
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، |
2 And Job answers and says:
| گفت: |
3 “Let the day perish in which I am born, And the night that has said: A man-child has been conceived.
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! |
4 That day—let it be darkness, Do not let God require it from above, Nor let light shine on it.
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. |
5 Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud dwell on it, Let them terrify it as the most bitter of days.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. |
6 That night—let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Let it not come into the number of months.
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. |
7 Behold! That night—let it be barren, Let no singing come into it.
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. |
8 Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. |
9 Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. |
10 Because it has not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from my eyes.
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. |
11 Why do I not die from the womb? I have come forth from the belly and gasp!
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ |
12 Why have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ |
13 For now, I have lain down, and am quiet, I have slept—then there is rest to me,
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. |
14 With kings and counselors of earth, These building ruins for themselves.
15 Or with princes—they have gold, They are filling their houses [with] silver.
16 (Or I am not as a hidden abortion, As infants—they have not seen light.)
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ |
17 There the wicked have ceased troubling, And there the wearied rest in power.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. |
18 Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. |
19 Small and great [are] the same there. And a servant [is] free from his lord.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. |
20 Why does He give light to the miserable, and life to the bitter soul?
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ |
21 Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ |
22 Who are glad—to joy, They rejoice when they find a grave.
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! |
23 To a man whose way has been hidden, And whom God shuts up?
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ |
24 For before my food, my sighing comes, And my roarings [are] poured out as waters.
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. |
25 For I feared a fear and it meets me, And what I was afraid of comes to me.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. |
26 I was not safe—nor was I quiet—Nor was I at rest—and trouble comes!”
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» |
