Job 3
1 After this Job has opened his mouth, and reviles his day.
Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
2 And Job answers and says:
Dilə gəlib belə dedi:
3 “Let the day perish in which I am born, And the night that has said: A man-child has been conceived.
«Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
4 That day—let it be darkness, Do not let God require it from above, Nor let light shine on it.
O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
5 Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud dwell on it, Let them terrify it as the most bitter of days.
O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
6 That night—let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Let it not come into the number of months.
O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
7 Behold! That night—let it be barren, Let no singing come into it.
Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
8 Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
9 Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
10 Because it has not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from my eyes.
Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
11 Why do I not die from the womb? I have come forth from the belly and gasp!
Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
12 Why have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
13 For now, I have lain down, and am quiet, I have slept—then there is rest to me,
Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
14 With kings and counselors of earth, These building ruins for themselves.
Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
15 Or with princes—they have gold, They are filling their houses [with] silver.
Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
16 (Or I am not as a hidden abortion, As infants—they have not seen light.)
Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
17 There the wicked have ceased troubling, And there the wearied rest in power.
Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
18 Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
19 Small and great [are] the same there. And a servant [is] free from his lord.
Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
20 Why does He give light to the miserable, and life to the bitter soul?
Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
21 Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
22 Who are glad—to joy, They rejoice when they find a grave.
Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
23 To a man whose way has been hidden, And whom God shuts up?
Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
24 For before my food, my sighing comes, And my roarings [are] poured out as waters.
Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
25 For I feared a fear and it meets me, And what I was afraid of comes to me.
Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
26 I was not safe—nor was I quiet—Nor was I at rest—and trouble comes!”
Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
