Job 29
1 And Job adds to lift up his allegory and says:
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 “Who makes me as [in] months past, As [in] the days of God’s preserving me?
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 In His causing His lamp to shine on my head, By His light I walk [through] darkness.
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 As I have been in days of my maturity, And the counsel of God on my tent.
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 When yet the Mighty One [is] with me. Around me—my young ones,
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 When washing my goings with butter, And the firm rock [is] with me—streams of oil.
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 When I go out to the gate by the city, In a broad place I prepare my seat.
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 Youths have seen me, and they have been hidden, And the aged have risen—they stood up.
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 Princes have kept in words, And they place a hand on their mouth.
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 The voice of leaders has been hidden, And their tongue has cleaved to the palate.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 For the ear heard, and declares me blessed, And the eye has seen, and testifies [to] me.
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 For I deliver the afflicted who is crying, And the fatherless who has no helper.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 The blessing of the perishing comes on me, And I cause the heart of the widow to sing.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 I have put on righteousness, and it clothes me, My justice as a robe and a crown.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 I have been eyes to the blind, And I [am] feet to the lame.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 I [am] a father to the needy, And the cause I have not known I search out.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 And I break the jaw-teeth of the perverse, And from his teeth I cast away prey.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 And I say, I expire with my nest, And I multiply days as the sand.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 My root is open to the waters, And dew lodges on my branch.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 My glory [is] fresh with me, And my bow is renewed in my hand.
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 They have listened to me, Indeed, they wait, and are silent for my counsel.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 After my word they do not change, And my speech drops on them,
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 And they wait for me as [for] rain, And they have opened wide their mouth [As] for the spring rain.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 I laugh at them—they give no credence, And do not cause the light of my face to fall.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 I choose their way, and sit [as] head, And I dwell as a king in a troop, When he comforts mourners.”
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
