Job 27
1 And Job adds to lift up his allegory and says:
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 “God lives! He turned aside my judgment, And the Mighty—He made my soul bitter.
«Мениң һәққимни тартивалған Тәңриниң һаяти билән, Җенимни ағритқан Һәммигә Қадирниң һәққи билән қәсәм қилимәнки,
3 For all the while my breath [is] in me, And the wind of God in my nostrils.
Тенимдә нәпәс болсила, Тәңриниң бәргән Роһи димиғимда турсила,
4 My lips do not speak perverseness, And my tongue does not utter deceit.
Ләвлиримдин һәққанийсиз сөзләр чиқмайду, Тилим алдамчилиқ билән һеч шивирлимайду!
5 Defilement to me—if I justify you, Until I expire I do not turn aside my integrity from me.
Силәрниңкини тоғра дейиш мәндин жирақ турсун! Җеним чиққанға қәдәр дуруслуғумни өзүмдин айримаймән!
6 On my righteousness I have laid hold, And I do not let it go, My heart does not reproach me while I live.
Адиллиғимни чиң тутуверимән, уни қоюп бәрмәймән, Виҗданим яшиған һеч бир күнүмдә мени әйиплимисун!
7 My enemy is as the wicked, And my withstander as the perverse.
Мениң дүшминим рәзилләргә охшаш болсун, Маңа қарши чиққанлар һәққанийсиз дәп қаралсун.
8 For what [is] the hope of the profane, When He cuts off? When God casts off his soul?
Чүнки Тәңри иплас адәмни үзүп ташлиғанда, Униң җенини алғанда, Униң йәнә немә үмүти қалар?
9 [Does] God hear his cry, When distress comes on him?
Балаю-апәт уни бесип чүшкәндә, Тәңри униң налә-пәрядини аңламду?
10 Does he delight himself on the Mighty? Call God at all times?
У Һәммигә Қадирдин сөйүнәмду? У һәрдайим Тәңригә илтиҗа қилаламду?
11 I show you by the hand of God, That which [is] with the Mighty I do not hide.
Мән Тәңриниң қолиниң қилғанлири тоғрисида силәргә мәлумат берәй; Һәммигә Қадирда немә барлиғини йошуруп жүрмәймән.
12 Behold, you—all of you—have seen, And why [is] this—you are altogether vain?
Мана силәр аллибурун буларни көрүп чиқтиңлар; Силәр немишкә ашундақ пүтүнләй қуруқ хияллиқ болуп қалдиңлар?
13 This [is] the portion of wicked man with God, And the inheritance of terrible ones They receive from the Mighty.
Рәзил адәмләрниң Тәңри бекиткән ақивити шундақки, Зораванларниң Һәммигә Қадирдин алидиған несивиси шундақки: —
14 If his sons multiply—a sword [is] for them. And his offspring [are] not satisfied [with] bread.
Униң балилири көпәйсә, қиличлиниш үчүнла көпийиду; Униң пәрзәнтлириниң нени йетишмәйду.
15 His remnant are buried in death, And his widows do not weep.
Униң өзидин кейин қалған адәмлири өлүм билән беваситә дәпнә қилиниду, Буниң билән қалған тул хотунлири матәм тутмайду.
16 If he heaps up silver as dust, And prepares clothing as clay,
У күмүчләрни топа-чаңдәк жиғип догилисиму, Кийим-кечәкләрни лайдәк көп жиғсиму,
17 He prepares—and the righteous puts [it] on, And the innocent apportions the silver.
Буларниң һәммисини тәйярлисиму, Бирақ кийимләрни һәққанийлар кийиду; Бигуналарму күмүчләрни бөлүшиду.
18 He has built his house as a moth, And as a shelter a watchman has made.
Униң ясиған өйи пәрваниниң ғозисидәк, Үзүмзарниң күзәтчиси өзигә салған кәпидәк бош болиду.
19 He lies down rich, and he is not gathered, He has opened his eyes, and he is not.
У бай болуп йетип дәм алғини билән, Бирақ әң ахирқи қетим келидуки, Көзини ачқанда, әнди түгәштим дәйду.
20 Terrors overtake him as waters, By night a whirlwind has stolen him away.
Вәһимиләр кәлкүндәк бешиға келиду; Кәчтә қара қуюн уни чаңгилиға алиду.
21 An east wind takes him up, and he goes, And it frightens him from his place,
Шәриқ шамили уни учуруп кетиду; Шиддәт билән уни орнидин елип жираққа етип ташлайду.
22 And it casts at him, and does not spare, He diligently flees from its hand.
Боран уни һеч айимай, бешиға урулиду; У униң чаңгилидин қутулуш үчүн һә дәп уруниду;
23 It claps its hands at him, And it hisses at him from his place.”
Бирақ [шамал] униңға қарап чавак чалиду, Уни орнидин «уш-уш» қилип қоғливетиду».
