Job 19
1 And Job answers and says:
Аюп җававән мундақ деди: —
2 “Until when do you afflict my soul, And bruise me with words?
«Силәр қачанғичә җенимни азаплимақчисиләр, Қачанғичә мени сөз билән әзмәкчисиләр?
3 These ten times you put me to shame, you do not blush. You make yourselves strange to me—
Силәр мени он қетим харлидиңлар; Маңа увал қилишқа номус қилмайсиләр.
4 And also—truly, I have erred, My error remains with me.
Әгәр мениң сәһвәнлигим болса, Мән әнди униң [дәрдини] тартимән.
5 If, truly, you magnify yourselves over me, And decide my reproach against me;
Әгәр силәр мениңдин үстүнлүк талашмақчи болсаңлар, Йүзүм алдида шәрм-һаяни көрситип мени әйиплимәкчи болсаңлар,
6 Know now, that God turned me upside down, And has set around His net against me,
Әнди билип қоюңларки, маңа увал қилған Тәңри екән, У тори билән мени чирмаштуруп тартти;
7 Behold, I cry out—violence, and am not answered, I cry aloud, and there is no judgment.
Қара, мән налә-пәряд көтирип «Зораванлиқ!» дәп вақираймән, Бирақ һеч ким аңлимайду; Мән вақираймән, бирақ маңа адаләт кәлмәйду.
8 He hedged up my way, and I do not pass over, And He places darkness on my paths.
У йолумни мени өтүвалмисун дәп чит билән тосуп қойди, Қәдәмлиримгә қараңғулуқ салди.
9 He has stripped my honor from off me, And He turns the crown from my head.
У мәндин шан-шәривимни мәһрум қилди, Бешимдин таҗни тартивалди.
10 He breaks me down all around, and I go, And removes my hope like a tree.
У маңа һәр тәрәптин бузғунчилиқ қиливатиду, мән түгәштим; Үмүтүмни У дәрәқни юлғандәк жулувалди.
11 And He kindles His anger against me, And reckons me to Him as His adversaries.
Ғәзивини маңа қаритип қозғиди, Мени Өз дүшмәнлиридин һесаплиди.
12 His troops come in together, And they raise up their way against me, And encamp around my tent.
Униң қошунлири сәп түзүп атланди, Пәләмпәйлирини ясап маңа һуҗум қилди, Улар чедиримни қоршавға елип баргаһ тикивалди.
13 He has put my brothers far off from me, And my acquaintances have surely been estranged from me.
У қериндашлиримни мәндин нери қилди, Тонушлиримниң меһрини мәндин үзди.
14 My neighbors have ceased And my familiar friends have forgotten me,
Туққанлирим мәндин ятлишип кәтти, Дост-бурадәрлирим мени унутти.
15 Sojourners of my house and my maids, Reckon me for a stranger; I have been an alien in their eyes.
Өйүмдә турған мусапирлар, һәтта дедәклиримму мени ят адәм дәп һесаплайду; Уларниң нәзиридә мән мусапир болуп қалдим.
16 I have called to my servant, And he does not answer, With my mouth I make supplication to him.
Мән чакиримни чақирсам, у маңа җавап бәрмәйду; Шуңа мән униңға ағзим билән йелинишим керәк.
17 My spirit is strange to my wife, And my favors to the sons of my [mother’s] womb.
Тиниқимдин аялимниң қусқуси келиду, Ака-укилирим сесиқлиғимдин бизар.
18 Also sucklings have despised me, I rise, and they speak against me.
Һәтта кичик балилар мени кәмситиду; Орнумдин турмақчи болсам, улар мени һақарәтләйду.
19 All the men of my counsel detest me, And those I have loved, Have been turned against me.
Мениң сирдаш достлиримниң һәммиси мәндин нәпрәтлиниду, Мән сөйгәнләр мәндин йүз өриди.
20 To my skin and to my flesh My bone has cleaved, And I deliver myself with the skin of my teeth.
Әт-терилирим устиханлиримға чаплишип туриду, Җеним қил үстидә қалди.
21 Pity me, pity me, you my friends, For the hand of God has struck against me.
Аһ, достлирим, маңа ичиңлар ағрисун, ичиңлар ағрисун! Чүнки Тәңриниң қоли маңа келип тәгди.
22 Why do you pursue me as God? And are not satisfied with my flesh?
Силәр немишкә Тәңридәк маңа зиянкәшлик қилисиләр? Силәр немишкә әтлиримгә шунчә тоймайсиләр!
23 Who grants now, that my words may be written? Who grants that they may be inscribed in a scroll?
Аһ, мениң сөзлирим йезилсиди! Улар бир язмиға пүтүклүк болған болатти!
24 With a pen of iron and lead—They may be hewn in a rock forever.
Улар төмүр қәләм билән қоғушун ичигә йезилсиди! Әбәдил-әбәт таш үстигә оюп пүтүлгән болатти!
25 That—I have known my Redeemer, The Living and the Last, For He raises the dust.
Бирақ мән шуни билимәнки, өзүмниң Һәмҗәмәт-Қутқузғучим һаяттур, У ахирәт күнидә йәр йүзидә туруп туриду!
26 And after my skin has surrounded this [body], Then from my flesh I see God—
Һәм мениң бу терә-әтлирим бузулғандин кейин, Мән йәнила тенимдә туруп Тәңрини көримән!
27 Whom I see on my side, And my eyes have beheld, and not a stranger, My reins have been consumed in my bosom.
Уни өзүмла әйни һалда көримән, Башқа адәмниң әмәс, бәлки өзүмниң көзи билән қараймән; Аһ, қәлбим буниңға шунчә интизардур!
28 But you say, Why do we pursue after him? And the root of the matter has been found in me.
Әгәр силәр: «Ишниң йилтизи униңдидур, Уни қандақ қилип қистап қоғливетәләймиз?!» — десәңлар,
29 Be afraid because of the sword, For the punishments of the sword [are] furious, That you may know that [there is] a judgment.”
Әнди өзүңлар қиличтин қорққиниңлар түзүк! Чүнки [Худаниң] ғәзиви қилич җазасини елип келиду, Шуниң билән силәр [Худаниң] сотиниң қуруқ гәп әмәслигини билисиләр».
