Job 14
1 “Man, born of woman! Of few days, and full of trouble!
| انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. |
2 As a flower he has gone forth, and is cut off, And he flees as a shadow and does not stand.
| مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد. |
3 Also—on this You have opened Your eyes, and bring me into judgment with You.
| ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ |
4 Who gives a clean thing out of an unclean? Not one.
| چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟ |
5 If his days are determined, The number of his months [are] with You, You have made his limit, And he does not pass over;
| روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد. |
6 Look away from off him that he may cease, Until he enjoy as a hired worker his day.
| پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند. |
7 For there is hope for a tree, if it is cut down, That it changes again, That its tender branch does not cease.
| برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند. |
8 If its root becomes old in the earth, And its stem dies in the dust,
| اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد. |
9 From the fragrance of water it flourishes, And has made a crop as a plant.
10 And a man dies, and becomes weak, And man expires, and where [is] he?
| ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند. |
11 Waters have gone away from a sea, And a river becomes waste and dry.
| همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند. |
12 And man has lain down, and does not rise, Until the wearing out of the heavens they do not awaken, Nor are roused from their sleep.
13 O that You would conceal me in Sheol, Hide me until the turning of Your anger, Set a limit for me, and remember me. (Sheol h7585)
| ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585) |
14 If a man dies—does he revive? All [the] days of my warfare I wait, until my change comes.
| وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. |
15 You call, and I answer You; To the work of Your hands You have desire.
| آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد. |
16 But now, You number my steps, You do not watch over my sin.
| مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. |
17 My transgression [is] sealed up in a bag, and You sew up my iniquity.
| تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود. |
18 And yet, a falling mountain wastes away, and a rock is removed from its place.
| کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی. |
19 Waters have worn away stones, Their outpourings wash away the dust of earth, And You have destroyed the hope of man.
20 You prevail [over] him forever, and he goes, He is changing his countenance, And You send him away.
| او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی. |
21 His sons are honored, and he does not know; And they are little, and he does not attend to them.
| اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود. |
22 Only—his flesh is pained for him, And his soul mourns for him.”
| نصیب انسان فقط اندوه و درد است. |
