Acts 27
1 And when our sailing to Italy was determined, they were delivering up both Paul and certain others, prisoners, to a centurion, by name Julius, of the band of Sebastus,
Кала сля пхэндо, со амэ ладах дэ Италия, Павло и аврэн барунарен пэрэдэне шэлякэрэ пхурэдэрэсти пав лавэ Юлии, императохкэрэ халавдэнгэрэ стидэмастар.
2 and having embarked in a ship of Adramyttium, we, being about to sail by the coasts of Asia, set sail, there being with us Aristarchus, a Macedonian of Thessalonica,
Амэ бэшле пэ адрамитско корабли, савэсти трэбуни сля тэ заджя дэ портуря пав Цыкни Азия, тай лагле. Амэнца сля македонянино Аристархо, саво бариля дэ Фессалоника.
3 on the next [day] also we touched at Sidon, and Julius, courteously treating Paul, permitted [him], having gone on to friends, to receive [their] care.
Пэ авэр диво амэ авиле дэ Сидоно. Юлии сикавда дорымо Павлостэ тай отмукля лэ, соб вов тэ спхирэл пэхкэрэ амалэндэ и соб вонэ тэ лашарэн лэхкэрэ рындуря.
4 And there, having set sail, we sailed under Cyprus, because of the winds being contrary,
Тунчи амэ упалэ выджиле дэ море тай проджиле Кипро кодэла ригатар, тев на пхурдэлас балвал. А кала на кади, балвал бы пхурдэлас ворта пэ амэн.
5 and having sailed over the sea down by Cilicia and Pamphylia, we came to Myria of Lycia,
Амэ пэрэлагле море паша пхувен дэ Киликия тай Памфилия и ачиле дэ форо Мира, саво дэ Ликия.
6 and there the centurion having found a ship of Alexandria, sailing to Italy, put us into it,
Котэ шэлякоро пхурэдэр аракхля корабли Александриятар, саво джялас дэ Италия, тай тховда амэн пэ лэстэ.
7 and having sailed slowly many days, and with difficulty coming down by Cnidus, the wind not permitting us, we sailed under Crete, down by Salmone,
Бут дивэн амэ полокхэ ладаґас англал. Сля фартэ пхаро тэ ладэ, нэ амэ авиле дэ Книдо. Важ кода со балвал на дэлас амэнди тэ ладэ, амэ подлагле Критостэ кодэла ригатар, тев на пхурдэлас балвал, пашэ Салмони.
8 and hardly passing it, we came to a certain place called Fair Havens, near to which was the city of Lasaea.
Амэнди сля фартэ пхаро тэ ладэ паша берего, нэ амэ авиле дэ тхан, саво акхарэлпэ Лаче Пристани, надур форостар Ласея.
9 And much time being spent, and the sailing now being dangerous—because of the fast also being already past—Paul was admonishing,
Амэ хасардэ бут вряма и нащи сля тэ ладэ пав пане дурэдэр, соб тэ на хасявэ, колэсти со проджиля иудеенгоро посто. Тунчи Павло подпхэнда:
10 saying to them, “Men, I perceive that with hurt, and much damage, not only of the load and of the ship, but also of our lives—the voyage is about to be”;
— Мэ дыкхав, со тэ ладэ дурэдэр авэла фартэ пхаро. И на кицик мищимо пэ корабли хасявэла, нэ хасяваґа и амэ.
11 but the centurion gave more credence to the pilot and to the shipowner than to the things spoken by Paul;
Нэ шэлякоро пхурэдэр на кандэня Павло, ай кандэня кодэлэ, ко лиджялас корабли тай кораблехкэрэ хулае.
12 and the haven being not well placed to winter in, the greater part gave counsel to sail from there, if somehow they might be able, having attained to Phoenix, to winter [there], [which is] a haven of Crete, looking to the southwest and northwest,
Ай сар дэ кодэва форо нащи сля тэ пэрэмарэ ївэнд, бут манушэн прылиле дэ гындо, со трэбуни тэ ладэ котарь и тэ авэ дэ Финиксо, тхан пэ Крито, тев заджянас бут корабли, и саво сля оттердо пэ юго тай северо-западо, соб тэ ачепэ котэ.
13 and a south wind blowing softly, having thought they had obtained [their] purpose, having lifted anchor, they sailed close by Crete,
Пхурдэня южно балвал тай бутярнэ кораблестар прылиле дэ гындо, со када лэнди трэбуни. Тунчи ваздэне якори тай лагле паша Критохкоро берего.
14 and not long after, there came down from it a turbulent wind [that] is called the Euroclydon,
Проджиля набут вряма тай пхурдэня бари северно-восточно балвал, сави акхарэлпэ Эвракилоно.
15 and the ship being caught, and not being able to bear up against the wind, having given [her] up, we were carried on,
Амэндэ на сля зора тэ ладэ дэ кодыя риг, тев пхурдэлас балвал, колэсти балвал порисарда корабли тай ачиля тэ традэ лэ. Тунчи амэ отдэнепэ кодэлэсти, со авэла, тай балвал традэня корабли пав пане.
16 and having run under a certain little island called Clauda, we were hardly able to become masters of the boat,
Амэ подлагле островостэ, саво акхардапэ Кавда. Котэ амэндэ баря зораґа выджиля тэ фирисарэ лодка.
17 which having taken up, they were using helps, undergirding the ship, and fearing lest they may fall into the [sandbars of] Syrtis, having let down the mast—so were carried on.
Кала ла подлиле пэ корабли, бутярнэ змукле доря кораблестар тай обпхангле лэ. Вонэ дарэне тэ заджя дэ Сирто, тев набут пани, колэсти обмукле парусо тай балвал дурэдэр лиджялас амэн пав пане.
18 And we, being exceedingly storm-tossed, the succeeding [day] they were making a clearing,
Бари балвал кади чувэлас корабли дэ рига, со пэ авэр диво вонэ ачиле тэ вычувэ бужэ кораблестар.
19 and on the third [day] we cast out the tackling of the ship with our own hands,
Пэ трито диво вонэ пэхкэрэ вастэнца вычутэ дэ пани и вса авэр, со ачиляпэ пэ корабли.
20 and neither sun nor stars appearing for more days, and not a little storm lying on us, from then on all hope was taken away of our being saved.
Койсавэ дивэ на душолас ни кхам, ни чергэня, тай зорали балвал пхурдэлас. Амэ хацардэ надия, со фирисаґапэ.
21 And there having been long fasting, then Paul having stood in the midst of them, said, “It was necessary, indeed, O men—having listened to me—not to set sail from Crete, and to save this hurt and damage;
Мануша бут вряма нисо на хале. Тунчи Павло вщиля машкар лэн тай пхэнда: — Тумэнди трэбуни сля тэ кандэ ман тай тэ на выладэ Критостар. Тунчи б тумэ на прылиле кадыя грыжа и на хацардэ б амарэ бужэ.
22 and now I exhort you to be of good cheer, for there will be no loss of life among you—but of the ship;
Нэ кана пхэнав тумэнди, соб тумэ тэ лошавэн. Нико тумэндар на хасявэла, кицик корабли розмарэлапэ.
23 for this night there stood by me a messenger of God—whose I am, and whom I serve—
Кодэла рятяґа мандэ авиля ангело Дэвлэстар, Кахкоро мэ исин и Касти терав бути.
24 saying, Do not be afraid Paul; it is necessary for you to stand before Caesar; and behold, God has granted to you all those sailing with you;
Вов пхэнда манди: «Павло, на дара! Тути трэбуни тэ аче англа императоро. Акэ, Дэвэл отдэня тути всавэрэн, ко ладэл туґа».
25 for this reason be of good cheer, men! For I believe God, that so it will be, even as it has been spoken to me,
Колэсти лошавэн! Мэ патяв Дэвлэсти. Вса авэла кади, сар манди пхэндо.
26 and on a certain island it is necessary for us to be cast.”
Корабли вычувэла пэ савось острово.
27 And when the fourteenth night came—we being carried up and down in the Adria—toward the middle of the night the sailors were supposing that some country drew near to them;
Пэ дэшуштарто диво, кала амэн инте чувэлас пав Адриатическо море, дэ епашрят бутярнэ кораблестар полиле, со амэ поджях пхуятэ.
28 and having sounded they found twenty fathoms, and having gone a little farther, and again having sounded, they found fifteen fathoms,
Вонэ продыкхле панехкоро лунгимо тай выджиля, со лунгимо сля пашэ трянда шов метруря. Ай кала подыкхле инте екх моло, лунгимо сля пашэ бишта эфта метруря.
29 and fearing lest we may fall on rough places, having cast four anchors out of the stern, they were wishing day to come.
Бутярнэ даранас, со амэн розмарэла пав барэн, и змукле палал кораблестар штар якоря, тай еджинэ манглепэ, соб сигэдэр тэ авэл диво.
30 And the sailors seeking to flee out of the ship, and having let down the boat to the sea, in pretense as [if] out of the prow they are about to cast anchors,
Вонэ камле тэ нашэ кораблестар тай ачиле тэ змукэ лодка, соб тэ фирисарэпэ, ай сикавэнас, со камэн тэ змукэ якори кади ж и англал кораблестар.
31 Paul said to the centurion and to the soldiers, “If these do not remain in the ship—you are not able to be saved”;
Павло пхэнда шэлякэрэ пхурэдэрэсти тай халавдэнди: — Кала кадэла мануша на аченапэ пэ корабли, тумэ хасявэна.
32 then the soldiers cut off the ropes of the boat, and permitted it to fall off.
Тунчи халавдэ пэрэчиндэ доря, савэ рицарэнас лодка, и вой тэлэдэня дэ море.
33 And until the day was about to be, Paul was calling on all to partake of nourishment, saying, “Fourteen days today, waiting, you continue fasting, having taken nothing,
Дэнзор Павло мангля манушэн, соб вонэ тэ хан. — Дуй куркэ, сар тумэ бэшэн дэ грыжа, аченпэ бокхалэ и нисо на хан, — пхэнда вов. —
34 for this reason I call on you to take nourishment, for this is for your safety, for of not one of you will a hair fall from the head”;
Мэ мангав тумэн тэ хан, тай када дэла зор тумэнди тэ фирисарэпэ. Никастэ тумэндар ни екх бал на тэлэдэла шэрэстар.
35 and having said these things, and having taken bread, he gave thanks to God before all, and having broken [it], he began to eat;
Кала Павло пхэнда, вов лиля мандро, наисарда Дэвлэ англа всавэрэн, пхагля и ачиля тэ ха.
36 and all having become of good cheer, also took food themselves,
Мануша лошыле, и всавэрэ хале.
37 (and we were—all the souls in the ship—two hundred, seventy-six),
Всавэрэн сля пэ корабли дуй шэла эфтадэша шов манушэн.
38 and having eaten sufficient nourishment, they were lightening the ship, casting forth the wheat into the sea.
Кала мануша чялиле, вонэ ачиле тэ терэ корабли локхэґа тай тэ чувэ ворзо дэ море.
39 And when the day came, they were not discerning the land, but were perceiving a certain bay having a beach, into which they took counsel, if possible, to thrust forward the ship,
Дэнзор вонэ на уджянгле пхув, сави сикавдапэ, нэ удыкхле кацик тишаехкоро берего, тев и камле тэ выцырдэ корабли.
40 and having taken up the anchors, they were committing [it] to the sea, at the same time—having loosed the bands of the rudders, and having hoisted up the foresail to the wind—they were making for the shore,
Бутярнэ обчиндэ якоря тай ачявдэ лэн дэ море, тунчи розпхангле кораблехкири рули, подлиле цыкно парусо тай бичялдэ корабли берегостэ.
41 and having fallen into a place of two seas, they ran the ship aground, and the prow, indeed, having stuck fast, remained immoveable, but the stern was broken by the violence of the waves.
Нэ котэ сля набут пани тай корабли заджиля дэ тишай. Епаш корабли сля пэ тишай, а епаш розмарэлас пани.
42 And the soldiers’ counsel was that they should kill the prisoners, lest anyone having swam out should escape,
Халавдэ ж камле тэ умарэ всавэрэн барунарен, соб вонэ тэ на нашэн, кала выджяна панестар.
43 but the centurion, resolving to save Paul, hindered them from the counsel, and commanded those able to swim, having cast themselves out first—to get to the land,
Нэ пханглякоро пхурэдэр камля тэ фирисарэ Павло тай на домукля лэн тэ терэ кади. Вов прыпхэнда манушэнди, савэ джянэнас, сар пэ тэ лиджя дэ пани, тэ хукэ дэ море англал всавэрэндар и тэ авэ пэ берего.
44 and the rest, some indeed on boards, and some on certain things of the ship; and thus it came to pass that all came safe to the land.
Ай савэ ачилепэ, лэнди трэбуни сля тэ доджя берегостэ пэ сандя кораблестар тай пэ котора сандендар. Кади всавэрэ фирисардэпэ тай выджиле пэ пхув.
