1 Peter 3
1 Wives, be subject to your own husbands in like manner, that even if some are disobedient to the word, they may be won through the behavior of the wives without the word,
เห โยษิต: , ยูยมปิ นิชสฺวามินำ วศฺยา ภวต ตถา สติ ยทิ เกจิทฺ วาเกฺย วิศฺวาสิโน น สนฺติ ตรฺหิ
2 having beheld your pure behavior in fear,
เต วินาวากฺยํ โยษิตามฺ อาจาเรณารฺถตเสฺตษำ ปฺรตฺยกฺเษณ ยุษฺมากํ สภยสตีตฺวาจาเรณากฺรษฺฏุํ ศกฺษฺยนฺเตฯ
3 whose adorning—let it not be that which is outward, of braiding of hair, and of putting around of things of gold, or of putting on of garments,
อปรํ เกศรจนยา สฺวรฺณาลงฺการธารโณน ปริจฺฉทปริธาเนน วา ยุษฺมากํ วาหฺยภูษา น ภวตุ,
4 but—the hidden man of the heart, by the incorruptible [thing] of the meek and quiet spirit, which is of great value before God,
กินฺตฺวีศฺวรสฺย สากฺษาทฺ พหุมูลฺยกฺษมาศานฺติภาวากฺษยรตฺเนน ยุกฺโต คุปฺต อานฺตริกมานว เอวฯ
5 for thus once also the holy women who hoped on God were adorning themselves, being subject to their own husbands,
ยต: ปูรฺวฺวกาเล ยา: ปวิตฺรสฺตฺริย อีศฺวเร ปฺรตฺยาศามกุรฺวฺวนฺ ตา อปิ ตาทฺฤศีเมว ภูษำ ธารยนฺโตฺย นิชสฺวามินำ วศฺยา อภวนฺฯ
6 as Sarah was obedient to Abraham, calling him “lord,” of whom you became daughters, doing good, and not fearing any terror.
ตไถว สารา อิพฺราหีโม วศฺยา สตี ตํ ปติมาขฺยาตวตี ยูยญฺจ ยทิ สทาจาริโณฺย ภวถ วฺยากุลตยา จ ภีตา น ภวถ ตรฺหิ ตสฺยา: กนฺยา อาเธฺวฯ
7 Husbands, in like manner, dwelling with [them], according to knowledge, as to a weaker vessel—to the wife—imparting honor, as also being heirs together of the grace of life, that your prayers are not hindered.
เห ปุรุษา: , ยูยํ ชฺญานโต ทุรฺพฺพลตรภาชไนริว โยษิทฺภิ: สหวาสํ กุรุต, เอกสฺย ชีวนวรสฺย สหภาคินีภฺยตาภฺย: สมาทรํ วิตรต จ น เจทฺ ยุษฺมากํ ปฺรารฺถนานำ พาธา ชนิษฺยเตฯ
8 And finally, be all of one mind, having fellow-feeling, loving as brothers, compassionate, courteous,
วิเศษโต ยูยํ สรฺวฺว เอกมนส: ปรทุ: ไข รฺทุ: ขิตา ภฺราตฺฤปฺรมิณ: กฺฤปาวนฺต: ปฺรีติภาวาศฺจ ภวตฯ
9 not giving back evil for evil, or reviling for reviling, but on the contrary, blessing, having known that you were called to this, that you may inherit a blessing;
อนิษฺฏสฺย ปริโศเธนานิษฺฏํ นินฺทายา วา ปริโศเธน นินฺทำ น กุรฺวฺวนฺต อาศิษํ ทตฺต ยโต ยูยมฺ อาศิรธิการิโณ ภวิตุมาหูตา อิติ ชานีถฯ
10 for “he who is willing to love life, and to see good days, let him guard his tongue from evil, and his lips—not to speak guile;
อปรญฺจ, ชีวเน ปฺรียมาโณ ย: สุทินานิ ทิทฺฤกฺษเตฯ ปาปาตฺ ชิหฺวำ มฺฤษาวากฺยาตฺ สฺวาธเรา ส นิวรฺตฺตเยตฺฯ
11 let him turn aside from evil, and do good, let him seek peace and pursue it;
ส ตฺยเชทฺ ทุษฺฏตามารฺคํ สตฺกฺริยาญฺจ สมาจเรตฺฯ มฺฤคยาณศฺจ ศานฺตึ ส นิตฺยเมวานุธาวตุฯ
12 because the eyes of the LORD [are] on the righteous, and His ears—to their supplication, but the face of the LORD [is] against those doing evil”;
โลจเน ปรเมศโสฺยนฺมีลิเต ธารฺมฺมิกานฺ ปฺรติฯ ปฺรารฺถนายา: กฺฤเต เตษา: ตจฺโฉฺรเตฺร สุคเม สทาฯ โกฺรธาสฺยญฺจ ปเรศสฺย กทาจาริษุ วรฺตฺตเตฯ
13 and who [is] he who will be doing you evil, if you may become imitators of Him who is good?
อปรํ ยทิ ยูยมฺ อุตฺตมสฺยานุคามิโน ภวถ ตรฺหิ โก ยุษฺมานฺ หึสิษฺยเต?
14 But if you also should suffer because of righteousness, [you are] blessed! And do not be afraid of their fear, nor be troubled,
ยทิ จ ธรฺมฺมารฺถํ กฺลิศฺยธฺวํ ตรฺหิ ธนฺยา ภวิษฺยถฯ เตษามฺ อาศงฺกยา ยูยํ น พิภีต น วิงฺกฺต วาฯ
15 but sanctify the LORD God in your hearts. And always [be] ready for defense to everyone who is asking of you an account concerning the hope that [is] in you, with meekness and fear,
มโนภิ: กินฺตุ มนฺยธฺวํ ปวิตฺรํ ปฺรภุมีศฺวรํฯ อปรญฺจ ยุษฺมากมฺ อานฺตริกปฺรตฺยาศายาสฺตตฺตฺวํ ย: กศฺจิตฺ ปฺฤจฺฉติ ตไสฺม ศานฺติภีติภฺยามฺ อุตฺตรํ ทาตุํ สทา สุสชฺชา ภวตฯ
16 having a good conscience, so that whenever they speak against you as evildoers, they may be ashamed—[those] who are maligning your good behavior in Christ;
เย จ ขฺรีษฺฏธรฺมฺเม ยุษฺมากํ สทาจารํ ทูษยนฺติ เต ทุษฺกรฺมฺมการิณามิว ยุษฺมากมฺ อปวาเทน ยตฺ ลชฺชิตา ภเวยุสฺตทรฺถํ ยุษฺมากมฺ อุตฺตม: สํเวโท ภวตุฯ
17 for if the will of God wills it, [it is] better to suffer doing good, than doing evil;
อีศฺวรสฺยาภิมตาทฺ ยทิ ยุษฺมาภิ: เกฺลศ: โสฒวฺยสฺตรฺหิ สทาจาริภิ: เกฺลศสหนํ วรํ น จ กทาจาริภิ: ฯ
18 also because Christ suffered once for sin—righteous for unrighteous—that He might lead us to God, indeed having been put to death in the flesh, but having been made alive in the Spirit,
ยสฺมาทฺ อีศฺวรสฺย สนฺนิธิมฺ อสฺมานฺ อาเนตุมฺ อธารฺมฺมิกาณำ วินิมเยน ธารฺมฺมิก: ขฺรีษฺโฏ 'เปฺยกกฺฤตฺว: ปาปานำ ทณฺฑํ ภุกฺตวานฺ, ส จ ศรีรสมฺพนฺเธ มาริต: กินฺตฺวาตฺมน: สมฺพนฺเธ ปุน รฺชีวิโต 'ภวตฺฯ
19 by which, having gone, He also preached to the spirits in prison,
ตตฺสมฺพนฺเธ จ ส ยาตฺรำ วิธาย การาพทฺธานามฺ อาตฺมนำ สมีเป วากฺยํ โฆษิตวานฺฯ
20 who sometime [ago] disobeyed when once the long-suffering of God waited, in [the] days of Noah—an ark being prepared—in which few, that is, eight souls, were saved through water,
ปุรา โนหสฺย สมเย ยาวตฺ โปโต นิรมียต ตาวทฺ อีศฺวรสฺย ทีรฺฆสหิษฺณุตา ยทา วฺยลมฺพต ตทา เต'นาชฺญาคฺราหิโณ'ภวนฺฯ เตน โปโตนาลฺเป'รฺถาทฺ อษฺฏาเวว ปฺราณินโสฺตยมฺ อุตฺตีรฺณา: ฯ
21 also an antitype to immersion which now saves you—not a putting away of the filth of flesh, but the question of a good conscience in regard to God, through the resurrection of Jesus Christ,
ตนฺนิทรฺศนญฺจาวคาหนํ (อรฺถต: ศารีริกมลินตายา ยสฺตฺยาค: ส นหิ กินฺตฺวีศฺวราโยตฺตมสํเวทสฺย ยา ปฺรตชฺญา ไสว) ยีศุขฺรีษฺฏสฺย ปุนรุตฺถาเนเนทานีมฺ อสฺมานฺ อุตฺตารยติ,
22 who is at the right hand of God, having gone on to Heaven—messengers, and authorities, and powers, having been subjected to Him.
ยต: ส สฺวรฺคํ คเตฺวศฺวรสฺย ทกฺษิเณ วิทฺยเต สฺวรฺคียทูตา: ศาสกา พลานิ จ ตสฺย วศีภูตา อภวนฺฯ
A Dove is Sent Forth from the Ark
