Psalms 95

1 O come, let us sing unto the Lord: let us shout joyfully to the rock of our salvation.

بیایید خداوند را ستایش کنیم و در وصف صخرهٔ نجات خود، با شادی سرود بخوانیم!

2 Let us come before his presence with thanksgiving, and shout joyfully unto him with psalms.

با شکرگزاری به حضور او بیاییم و با سرودهای شاد او را بپرستیم!

3 For a great God is the Lord, and a great King above all Gods;

زیرا خداوند، خدای عظیمی است؛ او پادشاهی است که بر همهٔ خدایان فرمان می‌راند.

4 In whose hand are the deep places of the earth; and whose are the heights of mountains;

اعماق زمین در دست خداوند است و بلندی و عظمت کوهها از آن او می‌باشد.

5 Whose is the sea, and who hath made it; and whose hands have formed the dry land.

آبها و خشکی‌ها را خدا به وجود آورده و آنها به او تعلق دارند.

6 Oh come, let us prostrate ourselves and bow down: let us kneel before the Lord our Maker.

بیایید در برابر خدا، سر فرود آوریم و او را عبادت کنیم. بیایید در حضور آفرینندهٔ خود زانو بزنیم.

7 For he is our God; and we are the people of his pasture, and the flock of his hand: yea, this day, if ye will hearken to his voice,

ما قوم او هستیم و او خدای ما، ما گلهٔ او هستیم و او شبان ما. امروز، اگر صدای او را می‌شنوید که می‌فرماید:

8 Harden not your heart, as at Meribah, as on the day of the temptation in the wilderness:

«دل خود را سخت نکنید، همان کاری که نیاکان شما در صحرای مریبا و مَسّا کردند.

9 When your fathers tempted me, proved me, although they had seen my doing.

زیرا در آنجا، نیاکان شما، صبر مرا آزمایش و امتحان کردند، با اینکه کارهای مرا دیده بودند.

10 Forty years long did I feel loathing on that generation, and I said, It is a people of an erring heart; and they truly acknowledged not my ways:

مدت چهل سال، از آنها بیزار بودم، و گفتم:”اینها قومی هستند که دلشان از من برگشته. آنها دیگر مرا اطاعت نمی‌کنند.

11 So that I swore in my wrath, that they should not enter into my rest.

پس در خشم خود سوگند خوردم که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.“»