Psalms 74
1 “A Maskil of Assaph.” Why, O God, hast thou cast us off for ever? why will thy anger smoke against the flock of thy pasture?
| قصیده آساف چرا‌ای خدا ما را ترک کرده‌ای تا به ابدو خشم تو بر گوسفندان مرتع خودافروخته شده است؟ | ۱ |
2 Remember thy congregation, which thou didst acquire of old; which thou didst redeem as the tribe of thy inheritance: this mount Zion, whereon thou hast dwelt.
| جماعت خود را که ازقدیم خریده‌ای، بیاد آور و آن را که فدیه داده‌ای تا سبط میراث تو شود و این کوه صهیون را که درآن ساکن بوده‌ای. | ۲ |
3 Lift up thy steps unto the perpetual heaps of ruins: the enemy hath ill-used every thing in the sanctuary.
| قدمهای خود را بسوی خرابه های ابدی بردار زیرا دشمن هرچه را که درقدس تو بود خراب کرده است. | ۳ |
4 Thy adversaries have roared in the midst of thy places of assembly: they have set up their signs for signs.
| دشمنانت درمیان جماعت تو غرش می‌کنند و علمهای خودرا برای علامات برپا می‌نمایند. | ۴ |
5 [The enemy] is known as one that lifteth up high axes against the thickets of a forest.
| و ظاهرمی شوند چون کسانی که تبرها را بر درختان جنگل بلند می‌کنند. | ۵ |
6 And now they hew in pieces the carved work thereof altogether with hatchets and hammers.
| و الان همه نقشهای تراشیده آن را به تبرها و چکشها خرد می‌شکنند. | ۶ |
7 They have set on fire thy sanctuary; to the ground have they profaned the dwelling-place of thy name.
| قدس های تو را آتش زده‌اند و مسکن نام تو را تابه زمین بی‌حرمت کرده‌اند. | ۷ |
8 They have said in their heart, We will oppress them altogether: they have burnt up all the places of assembly of God in the land.
| و در دل خودمی گویند آنها را تمام خراب می‌کنیم. پس جمیع کنیسه های خدا را در زمین سوزانیده‌اند. | ۸ |
9 Our signs do we not see: there is no more any prophet: and there is no one among us that knoweth how long.
| آیات خود را نمی بینیم و دیگر هیچ نبی نیست. و درمیان ما کسی نیست که بداند تا به کی خواهد بود. | ۹ |
10 How long, O God, shall the adversary utter defiance? shall the enemy blaspheme thy name for ever?
| ای خدا، دشمن تا به کی ملامت خواهد کرد؟ وآیا خصم، تا به ابد نام تو را اهانت خواهد نمود؟ | ۱۰ |
11 Why withdrawest thou thy hand, and thy right hand? [draw it] out of thy bosom—exterminate [them];
| چرا دست خود یعنی دست راست خویش رابرگردانیده‌ای؟ آن را از گریبان خود بیرون کشیده، ایشان را فانی کن. | ۱۱ |
12 Since [thou] God art my King from olden days, working salvation in the midst of the earth.
| و خدا از قدیم پادشاه من است. او در میان زمین نجات‌ها پدید می‌آورد. | ۱۲ |
13 It was thou that didst divide by thy strength the sea: thou brokest in pieces the heads of the crocodiles on the waters.
| تو به قوت خوددریا را منشق ساختی و سرهای نهنگان را در آبهاشکستی. | ۱۳ |
14 Thou didst crush the heads of leviathan, and gavest them as food to the people inhabiting the wilderness.
| سرهای لویاتان را کوفته، و او را خوراک صحرانشینان گردانیده‌ای. | ۱۴ |
15 Thou didst cleave fountain and stream: thou didst dry up ever-flowing rivers.
| توچشمه‌ها و سیلها را شکافتی و نهرهای دائمی راخشک گردانیدی. | ۱۵ |
16 Thine is the day and thine is the night: it is thou who hast prepared the luminary and the sun.
| روز از آن توست و شب نیزاز آن تو. نور و آفتاب را تو برقرار نموده‌ای. | ۱۶ |
17 It is thou who hast set up all the boundaries of the earth: summer and winter—thou thyself hast formed them.
| تمامی حدود جهان را تو پایدار ساخته‌ای. تابستان و زمستان را تو ایجاد کرده‌ای. | ۱۷ |
18 Remember this, that the enemy hath defied the Lord, and that a worthless foolish people have blasphemed thy name.
| ای خداوند این را بیادآور که دشمن ملامت می‌کند و مردم جاهل نام تو را اهانت می‌نمایند. | ۱۸ |
19 Oh give not up unto the multitude of enemies the soul of thy turtle-dove: the congregation of thy afflicted do not thou forget for ever.
| جان فاخته خود را به‌جانور وحشی مسپار. جماعت مسکینان خود را تا به ابد فراموش مکن. | ۱۹ |
20 Look unto the covenant; for the dark places of the earth are full of habitations of violence.
| عهد خود را ملاحظه فرما زیرا که ظلمات جهان از مسکن های ظلم پراست. | ۲۰ |
21 Oh let not the oppressed return confounded: let the poor and needy praise thy name.
| مظلومان به رسوایی برنگردند. مساکین و فقیران نام تو را حمدگویند. | ۲۱ |
22 Arise, O God, plead thy own cause: remember thy defiance from the worthless fool all the day.
| ای خدا برخیز و دعوای خود را برپادار؛ و بیادآور که احمق تمامی روز تو را ملامت می‌کند. | ۲۲ |
23 Forget not the voice of thy adversaries: the tumult of those that rise up against thee ascendeth continually.
| آواز دشمنان خود را فراموش مکن وغوغای مخالفان خود را که پیوسته بلند می‌شود. | ۲۳ |
