Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there we sat, and we also wept when we remembered Zion.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 Upon the willows in her midst had we hung up our harps.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 For there our captors demanded of us the words of song; and those that mocked us, joy, [saying, ] Sing for us one of the songs of Zion.

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 How should we sing the song of the Lord on the soil of the stranger?

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 If I forget thee, O Jerusalem, may my right hand forget—.

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 May my tongue cleave to my palate if I do not remember thee: if I recall not Jerusalem at the head of my joy.

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 Remember, O Lord, unto the children of Edom the day of Jerusalem; who said, Raze it, raze it, even to her very foundation.

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 O daughter of Babylon, who art wasted: happy he, that repayeth thee thy recompense for what thou hast done to us.

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Happy he, that seizeth and dasheth thy babes against the rock.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!