Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there we sat, and we also wept when we remembered Zion.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Upon the willows in her midst had we hung up our harps.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 For there our captors demanded of us the words of song; and those that mocked us, joy, [saying, ] Sing for us one of the songs of Zion.

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 How should we sing the song of the Lord on the soil of the stranger?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 If I forget thee, O Jerusalem, may my right hand forget—.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 May my tongue cleave to my palate if I do not remember thee: if I recall not Jerusalem at the head of my joy.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Remember, O Lord, unto the children of Edom the day of Jerusalem; who said, Raze it, raze it, even to her very foundation.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 O daughter of Babylon, who art wasted: happy he, that repayeth thee thy recompense for what thou hast done to us.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Happy he, that seizeth and dasheth thy babes against the rock.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!