Lamentations 3
1 I am the man who hath seen affliction by the rod of his wrath.
Εγώ είμαι ο άνθρωπος, όστις είδον θλίψιν από της ράβδου του θυμού αυτού.
2 Me hath he driven out, and led into darkness, but not into light.
Με ώδήγησε και έφερεν εις σκότος και ουχί εις φως.
3 Surely against me doth he turn again and again his hand all the day.
Ναι, κατ' εμού εστράφη· κατ' εμού έστρεψε την χείρα αυτού όλην την ημέραν.
4 He hath caused my flesh and my skin to wear out, he hath broken my bones.
Επαλαίωσε την σάρκα μου και το δέρμα μου· συνέτριψε τα οστά μου.
5 He hath built around me, and encompassed me with poison and hardship.
Ωικοδόμησε κατ' εμού και με περιεκύκλωσε χολήν και μόχθον.
6 In dark places hath he set me to dwell, like the dead of olden times.
Με εκάθισεν εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιωνίους.
7 He hath placed a fence round about me, that I cannot get out; he hath made heavy my chain.
Με περιέφραξε, διά να μη εξέλθω· εβάρυνε τας αλύσεις μου.
8 Also when I cry aloud and make entreaty, he shutteth out my prayer.
Έτι και όταν κράζω και αναβοώ, αποκλείει την προσευχήν μου.
9 He hath fenced up my ways with hewn stone, my paths hath he made crooked.
Περιέφραξε με πελεκητούς λίθους τας οδούς μου, εστρέβλωσε τας τρίβους μου.
10 A bear lying in wait is he to me, a lion in secret places.
Έγεινεν εις εμέ άρκτος ενεδρεύουσα, λέων εν αποκρύφοις.
11 On my ways hath he placed thorns, and torn me in pieces: he hath made me desolate.
Παρέτρεψε τας οδούς μου και με κατεσπάραξε, με κατέστηαεν ηφανισμένην.
12 He hath bent his bow, and placed me as a mark for the arrow.
Ενέτεινε το τόξον αυτού και με έστησεν ως σκοπόν εις βέλος.
13 He hath caused to enter into my reins the children of his quiver.
Ενέπηξεν εις τα νεφρά μου τα βέλη της φαρέτρας αυτού.
14 I am become a laughing-stock to all my people, their [jeering] song all the day.
Έγεινα γέλως εις πάντα τον λαόν μου, άσμα αυτών όλην την ημέραν.
15 He hath sated me with bitter things, he hath made me drunken with wormwood.
Με εχόρτασε πικρίαν· με εμέθυσεν αψίνθιον.
16 He hath also broken my teeth with gravel-stones, he hath covered me with ashes.
Και συνέτριψε τους οδόντας μου με χάλικας· με εκάλυψε με σποδόν.
17 And my soul hath given up all thoughts of peace: I forget happiness.
Και απέσπρωξα, από ειρήνης την ψυχήν μου· ελησμόνησα το αγαθόν.
18 And I said, Lost is my strength, my expectation also from the Lord.
Και είπα, Απωλέσθη η δύναμίς μου και η ελπίς μου υπό του Κυρίου.
19 Remembering my affliction and [the cause of] my complaint, wormwood and poison.
Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν.
20 Remembering [this] continually my soul is bowed down deeply within me.
Η ψυχή μου ενθυμείται ταύτα ακαταπαύστως και είναι τεταπεινωμένη εν εμοί.
21 [Yet] this answer will I give to my heart: therefore will I wait [in confidence].
Τούτο ανακαλώ εις την καρδίαν μου, όθεν έχω ελπίδα·
22 It is through the Lord's kindness that we are not consumed, because his mercies have no end;
Έλεος του Κυρίου είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού.
23 They are new every morning: great is thy faithfulness.
Ανανεόνονται εν ταις πρωΐαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.
24 The Lord is my portion, saith my soul, therefore will I wait for him.
Ο Κύριος είναι η μερίς μου, είπεν η ψυχή μου· διά τούτο θέλω ελπίζει επ' αυτόν.
25 The Lord is good unto those that hope in him, to the soul that seeketh him.
Αγαθός ο Κύριος εις τους προσμένοντας αυτόν, εις την ψυχήν την εκζητούσαν αυτόν.
26 It is good that one should wait and this in silence for the salvation of the Lord.
Καλόν είναι και να ελπίζη τις και να εφησυχάζη εις την σωτηρίαν του Κυρίου.
27 It is good for a man that he bear the yoke in his youth;
Καλόν εις τον άνθρωπον να βαστάζη ζυγόν εν τη νεότητι αυτού.
28 That he sit in solitude and be silent; because He hath laid it upon him;
Θέλει κάθησθαι κατά μόνας και σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε φορτίον επ' αυτόν.
29 That he put his mouth in the dust; perhaps there still is hope;
Θέλει βάλει το στόμα αυτού εις το χώμα, ίσως ήναι ελπίς.
30 That he offer his cheek to him that smiteth him; that he be satisfied with reproach.
Θέλει δώσει την σιαγόνα εις τον ραπίζοντα αυτόν· θέλει χορτασθή από ονειδισμού.
31 For the Lord will not cast off for ever;
Διότι ο Κύριος δεν απορρίπτει εις τον αιώνα·
32 But though he have caused grief, yet will he have mercy according to the abundance of his kindnesses.
Αλλ' εάν και θλίψη, θέλει όμως και οικτειρήσει κατά το πλήθος του ελέους αυτού.
33 For he doth not afflict of his own will, and aggrieve the children of men.
Διότι δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων.
34 To crush under his feet all the prisoners of the earth,
Το να καταπατή τις υπό τους πόδας αυτού πάντας τους δεσμίους της γης.
35 To pervert the justice [due to man] before the face of the Most High.
Το να διαστρέφη κρίσιν ανθρώπου κατέναντι του προσώπου του Υψίστου·
36 To subvert a man in his contest—should the Lord not see this?
Το να αδική άνθρωπον εν τη δίκη αυτού· ο Κύριος δεν βλέπει ταύτα.
37 Who is he that saith aught, and it cometh to pass, when the Lord hath not ordained it?
Τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;
38 Do not out of the mouth of the Most High come both the evil things and the good?
Εκ του στόματος του Υψίστου δεν εξέρχονται τα κακά και τα αγαθά;
39 Wherefore should a living man complain? let every man complain because of his sins.
Διά τι ήθελε γογγύσει άνθρωπος ζων, άνθρωπος, διά την ποινήν της αμαρτίας αυτού;
40 Let us search through and investigate our ways, and let us return to the Lord.
Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον.
41 Let us lift up our heart with our hands unto God in the heavens.
Ας υψώσωμεν τας καρδίας ημών και τας χείρας προς τον Θεόν τον εν τοις ουρανοίς, λέγοντες,
42 We have indeed transgressed and rebelled: thou hast truly not pardoned.
Ημαρτήσαμεν και απεστατήσαμεν· συ δεν μας συνεχώρησας.
43 Thou hast covered [us] with thy anger, and made pursuit after us: thou hast slain, thou hast not pitied.
Περιεκάλυψας με θυμόν και κατεδίωξας ημάς· εφόνευσας, δεν εφείσθης.
44 Thou hast covered thyself with a cloud, that no prayer should pass through.
Εκάλυψας σεαυτόν με νέφος, διά να μη διαβαίνη η προσευχή ημών.
45 As something loathsome and rejected hast thou rendered us in the midst of the people.
Μας έκαμες σκύβαλον και βδέλυγμα εν μέσω των λαών.
46 Wide have all our enemies opened against us their mouth.
Πάντες οι εχθροί ημών ήνοιξαν το στόμα αυτών εφ' ημάς.
47 Terror and a snare are come upon us, [with] desolation and breaches.
Φόβος και λάκκος ήλθον εφ' ημάς, ερήμωσις και συντριμμός.
48 With streams of water runneth my eye down, because of the breach of the daughter of my people.
Ρύακας υδάτων καταβιβάζει ο οφθαλμός μου διά τον συντριμμόν της θυγατρός του λαού μου.
49 My eye trickleth down, and resteth not, without any intermission,
Ο οφθαλμός μου σταλάζει και δεν σιωπά, διότι δεν έχει άνεσιν,
50 Till the Lord look down, and behold from heaven.
Εωσού ο Κύριος διακύψη και ίδη εξ ουρανού.
51 My eye affecteth my soul because of all the daughters of my city.
Ο οφθαλμός μου καταθλίβει την ψυχήν μου, εκ πασών των θυγατέρων της πόλεώς μου.
52 Those who are my enemies, without a cause, have chased me about like a bird.
Οι εχθρευόμενοί με αναιτίως με εκυνήγησαν ακαταπαύστως ως στρουθίον.
53 They have shut up in the dungeon my life, and have cast stones upon me.
Έκοψαν την ζωήν μου εν τω λάκκω και έρριψαν λίθον επ' εμέ.
54 Waters streamed over my head: I said, I am cut off.
Τα ύδατα επλημμύρησαν υπεράνω της κεφαλής μου· είπα, Απερρίφθην.
55 I called on thy name, O Lord, out of the dungeon of the lowest depth.
Επεκαλέσθην το όνομά σου, Κύριε, εκ λάκκου κατωτάτου.
56 Thou didst hear my voice: hide not thy ear to give me enlargement at my cry.
Ήκουσαν την φωνήν μου· μη κλείσης το ωτίον σου εις τον στεναγμόν μου, εις την κραυγήν μου.
57 Thou wast ever near on the day that I called on thee: thou saidst, Fear not.
Επλησίασας καθ' ην ημέραν σε επεκαλέσθην· είπας, Μη φοβού.
58 Thou didst plead, O Lord, the causes of my soul: thou didst [before this] redeem my life.
Εδίκασας, Κύριε, την δίκην της ψυχής μου· ελύτρωσας την ζωήν μου.
59 Thou hast [now] seen, O Lord, the wrong I suffer: judge thou my cause.
Είδες, Κύριε, το προς εμέ άδικον· κρίνον την κρίσιν μου.
60 Thou hast seen all their vengeance, all their plans against me.
Είδες πάσας τας εκδικήσεις αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού.
61 Thou hast heard their reviling, O Lord, all their plans against me,
Ήκουσαν, Κύριε, τον ονειδισμόν αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού·
62 The speeches of these that rise up against me, and their device against me all the day.
Τους λόγους των επανισταμένων επ' εμέ και τας μελέτας αυτών κατ' εμού όλην την ημέραν.
63 Oh look upon their sitting down, and their rising up: I am their [jeering] song.
Ιδέ, όταν κάθηνται και όταν σηκόνωνται· εγώ είμαι το άσμα αυτών.
64 Render unto them a recompense, O Lord, according to the work of their hands.
Κάμε, Κύριε, εις αυτούς ανταπόδοσιν κατά τα έργα των χειρών αυτών.
65 Give them confusion of heart, thy curse he upon them.
Δος εις αυτούς πώρωσιν καρδίας, την κατάραν· σου επ' αυτούς.
66 Pursue them in anger and destroy from under the heavens of the Lord.
Καταδίωξον εν οργή και αφάνισον αυτούς υποκάτωθεν των ουρανών του Κυρίου.
