Job 30
1 But now they who are younger than I in years laugh at me, whose fathers I scorned to put as equals with the dogs of my flocks.
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 Yea, what possible use can the strength of their hands be unto me, over whom old age hath passed fruitlessly?
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 Who suffer for want and famine in solitude; who flee into the wilderness [where all is] darkness, ruin, and desolation;
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 Who crop off mallows by the bushes, and have broom-bush roots as their bread;
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 Who are driven forth from among [men], who are shouted after as though they were thieves,
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 To dwell in the caverns of the valleys, in holes of the earth, and on naked cliffs.
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 Among the bushes they shriek; under briers they are huddled together,
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 The children of the worthless, yea, the children of the nameless, who were outcasts from the land.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 But now I am become their song, and I am become a byword unto them.
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They loathe me, they keep themselves far from me, and from my face they withhold not their spittle.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 Because he hath loosened the cord of my bow, and afflicted me, they have also cast off the bridle before me.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 Against my right hand rise up this swarm of worthless youths: they push away my feet, and they level against me their calamity-bringing paths.
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They destroy my footpath, they help forward my downfall, without any one to aid them.
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 As [through] a broad breach they come: amidst a loud noise they rolled themselves along.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 Terrors have turned their face against me; they chase like the wind my glory: and like a cloud is my happiness passed away.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 And now my soul is poured out over me; the days of affliction have seized on me;
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 All night it holloweth out my bones out of my body; and my pursuers take no rest.
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 Through the Almlghty's power is my garment made unknown: like the opening of my coat hath he enclosed me.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 I cry aloud unto thee, but thou answerest me not: I stand up, and thou fixest thy regard against me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 Thou art changed into a cruel master toward me: with the strength of thy hand thou assailest me.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to pass away, and dissolvest in me all wise counsel.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 For I know that thou wilt bring me back to death, and to the house of assembly for all the living.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 But doth not a man stretch out his hand among ruins? or doth one not cry out therefrom [for help] when he meeteth his downfall?
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 Did I not weep for him that was hard pressed by misfortune? was not my soul grieved for the needy?
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 That I hoped for good, but there came evil; and I waited for light, and there came darkness!
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 My bowels heave, and rest not: the days of affliction have overcome me.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I walk about mournfully without sunlight: when I rise up, in the assembly, I cry with pain.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I am a brother to [howling] monsters, and a companion to ostriches.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin hangeth down black from me, and my bones are burnt from heat.
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 And thus is changed to mourning my harp, and my pipe to the sound of weeping.
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
