Job 30
1 But now they who are younger than I in years laugh at me, whose fathers I scorned to put as equals with the dogs of my flocks.
Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 Yea, what possible use can the strength of their hands be unto me, over whom old age hath passed fruitlessly?
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 Who suffer for want and famine in solitude; who flee into the wilderness [where all is] darkness, ruin, and desolation;
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 Who crop off mallows by the bushes, and have broom-bush roots as their bread;
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 Who are driven forth from among [men], who are shouted after as though they were thieves,
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 To dwell in the caverns of the valleys, in holes of the earth, and on naked cliffs.
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 Among the bushes they shriek; under briers they are huddled together,
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 The children of the worthless, yea, the children of the nameless, who were outcasts from the land.
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 But now I am become their song, and I am become a byword unto them.
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 They loathe me, they keep themselves far from me, and from my face they withhold not their spittle.
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 Because he hath loosened the cord of my bow, and afflicted me, they have also cast off the bridle before me.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 Against my right hand rise up this swarm of worthless youths: they push away my feet, and they level against me their calamity-bringing paths.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 They destroy my footpath, they help forward my downfall, without any one to aid them.
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 As [through] a broad breach they come: amidst a loud noise they rolled themselves along.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 Terrors have turned their face against me; they chase like the wind my glory: and like a cloud is my happiness passed away.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 And now my soul is poured out over me; the days of affliction have seized on me;
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 All night it holloweth out my bones out of my body; and my pursuers take no rest.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 Through the Almlghty's power is my garment made unknown: like the opening of my coat hath he enclosed me.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 I cry aloud unto thee, but thou answerest me not: I stand up, and thou fixest thy regard against me.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 Thou art changed into a cruel master toward me: with the strength of thy hand thou assailest me.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to pass away, and dissolvest in me all wise counsel.
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 For I know that thou wilt bring me back to death, and to the house of assembly for all the living.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 But doth not a man stretch out his hand among ruins? or doth one not cry out therefrom [for help] when he meeteth his downfall?
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Did I not weep for him that was hard pressed by misfortune? was not my soul grieved for the needy?
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 That I hoped for good, but there came evil; and I waited for light, and there came darkness!
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 My bowels heave, and rest not: the days of affliction have overcome me.
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 I walk about mournfully without sunlight: when I rise up, in the assembly, I cry with pain.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 I am a brother to [howling] monsters, and a companion to ostriches.
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 My skin hangeth down black from me, and my bones are burnt from heat.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 And thus is changed to mourning my harp, and my pipe to the sound of weeping.
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
