Job 30
1 But now they who are younger than I in years laugh at me, whose fathers I scorned to put as equals with the dogs of my flocks.
Amma indi yaşca məndən kiçiklər Mənə lağ edirlər. Vaxtı ilə atalarını heç bir işə layiq görməzdim, Sürümün itlərinin yanına belə, qoymazdım.
2 Yea, what possible use can the strength of their hands be unto me, over whom old age hath passed fruitlessly?
Çünki taqətdən düşmüşdülər, Biləklərinin gücü getmişdi, Heç biri işimə yaramırdı.
3 Who suffer for want and famine in solitude; who flee into the wilderness [where all is] darkness, ruin, and desolation;
Onlar yoxsulluqdan, aclıqdan zəifləmişdi, Gecələr çöl-biyabanda bitki kökü gəmirirdi.
4 Who crop off mallows by the bushes, and have broom-bush roots as their bread;
Kollardan duzlu bitkilər toplayırdılar, Süpürgə kollarının köklərini yeyirdilər.
5 Who are driven forth from among [men], who are shouted after as though they were thieves,
Xalq arasından qovulurdular, Üstlərinə elə çığırırdılar ki, Elə bil ki oğrudurlar.
6 To dwell in the caverns of the valleys, in holes of the earth, and on naked cliffs.
Vadi yataqlarında, yerin dəliklərində, Qaya ovuqlarında yaşayırdılar.
7 Among the bushes they shriek; under briers they are huddled together,
Kollar arasında bağırırdılar, Qara tikan kolu altında daldalanırdılar.
8 The children of the worthless, yea, the children of the nameless, who were outcasts from the land.
Axmaqların, adsız-sansız insanların övladlarıdır, Ölkədən qovulmuşdular.
9 But now I am become their song, and I am become a byword unto them.
İndisə dillərində dastan olmuşam, Ağızlarında məsəl olmuşam.
10 They loathe me, they keep themselves far from me, and from my face they withhold not their spittle.
İkrah edərək məndən gen dayanırlar, Hətta üzümə tüpürməkdən çəkinmirlər.
11 Because he hath loosened the cord of my bow, and afflicted me, they have also cast off the bridle before me.
Çünki Allah kamanımın ipini boşaltdı, Məni zəlil elədi. Ona görə onlar gözümün qabağındaca Cilovlarını çıxarıb atdılar.
12 Against my right hand rise up this swarm of worthless youths: they push away my feet, and they level against me their calamity-bringing paths.
Bu avara gənclər sağ tərəfimdən çıxır, Ayaqlarımı büdrədir, Mənə qarşı torpaq qalağı düzəldir.
13 They destroy my footpath, they help forward my downfall, without any one to aid them.
Yolumu bərbad etdilər, Onlara dəstək verən olmasa da, Məni yox etməyə çalışırlar.
14 As [through] a broad breach they come: amidst a loud noise they rolled themselves along.
Sanki geniş dəliklərdən keçib Viranəlikdən üstümə yuvarlanırlar.
15 Terrors have turned their face against me; they chase like the wind my glory: and like a cloud is my happiness passed away.
Dəhşətlər üstümə doldu, Şərəfimi yel tək sovurdu, Xoşbəxtliyim bulud kimi keçib getdi.
16 And now my soul is poured out over me; the days of affliction have seized on me;
İndi canım taqətdən düşdü, Dar günlər məndən bərk yapışdı.
17 All night it holloweth out my bones out of my body; and my pursuers take no rest.
Gecələr sümüklərim sızıldayır, Canımı gəmirən ağrılar dayanmır.
18 Through the Almlghty's power is my garment made unknown: like the opening of my coat hath he enclosed me.
Allah paltarı zorla əynimdən çıxarır, Məndən cübbəmin yaxası kimi yapışır.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Məni lilə batırır, Toza, külə dönmüşəm.
20 I cry aloud unto thee, but thou answerest me not: I stand up, and thou fixest thy regard against me.
Sənə yalvarıram, cavab vermirsən, Ayağa qalxmağıma göz qoyursan.
21 Thou art changed into a cruel master toward me: with the strength of thy hand thou assailest me.
Mənə qarşı rəhmsizsən, Güclü əllərinlə məni əzirsən.
22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to pass away, and dissolvest in me all wise counsel.
Məni qaldırıb yel üstünə mindirirsən, Fırtına içinə salıb məni darmadağın edirsən.
23 For I know that thou wilt bring me back to death, and to the house of assembly for all the living.
Bilirəm, məni ölümə, Bütün ömür sürənlər üçün təyin olunan son mənzilə aparacaqsan.
24 But doth not a man stretch out his hand among ruins? or doth one not cry out therefrom [for help] when he meeteth his downfall?
Yıxılana əl qaldırmaq olmaz, Bəlaya düşənin harayına çatan yoxdur.
25 Did I not weep for him that was hard pressed by misfortune? was not my soul grieved for the needy?
Məgər dara düşənlər üçün ağlamırdımmı? Yoxsulların halına yanmırdımmı?
26 That I hoped for good, but there came evil; and I waited for light, and there came darkness!
Mən yaxşılıq gözlədim, yamanlıq gəldi, Mən işıq umarkən qaranlıq gəldi.
27 My bowels heave, and rest not: the days of affliction have overcome me.
Ürəyim çırpınır, rahatlığı yoxdur, Ağır günlər qarşımı kəsdi.
28 I walk about mournfully without sunlight: when I rise up, in the assembly, I cry with pain.
Yoxdur bir işıq ucu, qarala-qarala gəzirəm, Camaat arasında durub fəryad edirəm.
29 I am a brother to [howling] monsters, and a companion to ostriches.
Çaqqallara qardaş oldum, Bayquşlara yoldaş oldum.
30 My skin hangeth down black from me, and my bones are burnt from heat.
Qaralan dərim soyulur, Qızdırmadan sümüklərim yanır.
31 And thus is changed to mourning my harp, and my pipe to the sound of weeping.
Liram yas tutub nalə çəkir, Tütəyim zar-zar inləyir.
