Job 29

1 And Job continued to take up his parable, and said,

ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

2 Who will give me back months like those which are past, days like those when God guarded me;

ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

3 When his lamp shone over my head, when by his light I could walk in darkness;

و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

4 As I was in the days of my abundance, when the confidence of God was upon my tent:

بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

5 When the Almighty was yet with me, when my servants stood round about me;

خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

6 When I bathed my steps in cream, and the rock poured out near me streamlets of oil!

من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

7 When I went out to the gate close by the city, when in the open place I established my seat:

در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

8 Young men saw me, and hid themselves; and the aged rose up, and remained standing;

جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

9 Princes stopped in the midst of [their] words, and laid their hand on their mouth:

ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

10 The voice of nobles was arrested, and their tongue cleaved to their palate.

و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

11 For the ear that heard me called me happy; and the eye that saw me bore witness for me;

هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

12 Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, yea, that had none to help him.

زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

13 The blessing of him that was ready to perish came upon me; and the heart of the widow I caused to sing for joy.

کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

14 I took righteousness as my garment, and it clothed me: as a robe and a mitre was justice unto me.

هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

15 Eyes was I to the blind; and feet to the lame was I.

برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

16 A father was I to the needy; and the cause of him I knew not I used to investigate.

برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

17 And I broke the cutting-teeth of the wrong-doer, and out of his teeth I cast down his prey.

دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

18 And I said then, “In the midst of my nest shall I depart hence, and like the sand shall I have many days.

در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

19 My root will stand open for the water, and the dew will lodge on my boughs.

زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

20 My glory will ever be new with me, and my bow will acquire fresh strength in my hand.”

پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

21 Unto me men listened, and waited, and watched in silence for my counsel

همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

22 After my words they made no reply, and my speech dropped on them [like dew].

پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

23 And they waited for me as for the rain, and they opened wide their mouth as for the latter rain.

آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

24 I smiled on those that had lost their confidence; and the light of my countenance they never cast down.

وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

25 I chose their way for them, and I sat as chief, and dwelt as king in his army, as one that comforteth mourners.

مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.