Job 29
1 And Job continued to take up his parable, and said,
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Who will give me back months like those which are past, days like those when God guarded me;
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 When his lamp shone over my head, when by his light I could walk in darkness;
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 As I was in the days of my abundance, when the confidence of God was upon my tent:
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 When the Almighty was yet with me, when my servants stood round about me;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 When I bathed my steps in cream, and the rock poured out near me streamlets of oil!
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 When I went out to the gate close by the city, when in the open place I established my seat:
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 Young men saw me, and hid themselves; and the aged rose up, and remained standing;
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Princes stopped in the midst of [their] words, and laid their hand on their mouth:
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 The voice of nobles was arrested, and their tongue cleaved to their palate.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 For the ear that heard me called me happy; and the eye that saw me bore witness for me;
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, yea, that had none to help him.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 The blessing of him that was ready to perish came upon me; and the heart of the widow I caused to sing for joy.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 I took righteousness as my garment, and it clothed me: as a robe and a mitre was justice unto me.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 Eyes was I to the blind; and feet to the lame was I.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 A father was I to the needy; and the cause of him I knew not I used to investigate.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 And I broke the cutting-teeth of the wrong-doer, and out of his teeth I cast down his prey.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 And I said then, “In the midst of my nest shall I depart hence, and like the sand shall I have many days.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 My root will stand open for the water, and the dew will lodge on my boughs.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 My glory will ever be new with me, and my bow will acquire fresh strength in my hand.”
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Unto me men listened, and waited, and watched in silence for my counsel
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 After my words they made no reply, and my speech dropped on them [like dew].
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 And they waited for me as for the rain, and they opened wide their mouth as for the latter rain.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 I smiled on those that had lost their confidence; and the light of my countenance they never cast down.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 I chose their way for them, and I sat as chief, and dwelt as king in his army, as one that comforteth mourners.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
