Job 22
1 Then answered Eliphaz the Themanite, and said,
Και απεκρίθη Ελιφάς ο Θαιμανίτης και είπε·
2 Can a man be serviceable unto God? Truly the intelligent is serviceable unto himself.
Δύναται άνθρωπος να ωφελήση τον Θεόν, διότι φρόνιμος ων δύναται να ωφελή εαυτόν;
3 Is it any pleasure to the Almighty that thou art righteous? or is it any gain to him, that thou makest thy ways perfect?
Είναι ευχαρίστησις εις τον Παντοδύναμον, εάν ήσαι δίκαιος; ή κέρδος, εάν καθιστάς αμέμπτους τας οδούς σου;
4 Is it out of fear of thee that he will reproach thee? or go with thee into judgment?
Μήπως φοβούμενός σε θέλει σε ελέγξει και θέλει ελθεί εις κρίσιν μετά σου;
5 Is not thy evil great? and no end to thy iniquities?
Η κακία σου δεν είναι μεγάλη; και αι ανομίαι σου άπειροι;
6 For thou hast taken a pledge from thy brothers for nought, and stripped the naked of their clothing.
Διότι έλαβες ενέχυρον παρά του αδελφού σου αναιτίως και εστέρησας τους γυμνούς από του ενδύματος αυτών.
7 Thou hast not given water to the weary to drink, and from the hungry thou hast withholden bread.
Δεν επότισας ύδωρ τον διψώντα, και ηρνήθης άρτον εις τον πεινώντα.
8 But as for the man of a strong arm, he obtained the land, and the highly honored could dwell therein.
Ο δε ισχυρός άνθρωπος απελάμβανε την γήν· και ο περίβλεπτος κατώκει εν αυτή.
9 Widows hast thou sent away empty, and the arms of the fatherless have been broken.
Χήρας απέβαλες αβοηθήτους, και οι βραχίονες των ορφανών συνετρίβησαν υπό σου.
10 Therefore are snares round about thee, and sudden dread terrifieth thee.
Διά τούτο παγίδες σε περιεκύκλωσαν, και φόβος αιφνίδιος σε ταράττει·
11 Or seest thou not the darkness? and the abundance of water which covereth thee?
και σκότος, ώστε δεν βλέπεις· και πλημμύρα υδάτων σε σκεπάζει.
12 Is not God in the height of heaven? and beholding the highest elevation of the stars, however high they are?
Δεν είναι ο Θεός εν τοις υψηλοίς του ουρανού; και θεώρησον το ύψος των άστρων, πόσον υψηλά είναι
13 But thou sayest, “What doth God know? can he judge behind the darkness?
Και συ λέγεις, Τι γνωρίζει ο Θεός; δύναται να κρίνη διά του γνόφου;
14 Thick clouds are a covering for him, so that he will not see; and he walketh along on the circle of heaven.”
Νέφη αποκρύπτουσιν αυτόν, και δεν βλέπει, και τον γύρον του ουρανού διαπορεύεται.
15 Wilt thou [thus] observe the path of ancient times which the men of injustice have trodden?
Μήπως θέλεις φυλάξει την παντοτεινήν οδόν, την οποίαν επάτησαν οι άνομοι;
16 Who were shrivelled up before their time, whose foundation was flooded away like a river;
Οίτινες αφηρπάσθησαν αώρως, και το θεμέλιον αυτών κατεπόντισε χείμαρρος·
17 Who said unto God, “'Depart from us:” and what wrought the Almighty for them?
οίτινες είπον προς τον Θεόν, απόστηθι αφ' ημών· και τι θέλει κάμει ο Παντοδύναμος εις αυτούς;
18 And yet it was he that filled their houses with good things; but the counsel of the wicked be [still] far from me.
Αλλ' αυτός ενέπλησεν αγαθών τους οίκους αυτών· πλην μακράν απ' εμού η βουλή των ασεβών.
19 The righteous will see it, and be glad; and the innocent will laugh them to scorn.
Οι δίκαιοι βλέπουσι και αγάλλονται· και οι αθώοι μυκτηρίζουσιν αυτούς.
20 “Is not he destroyed that rose up against us, and hath not the fire consumed what they had left?”
Η μεν περιουσία ημών δεν ηφανίσθη, το υπόλοιπον όμως αυτών κατατρώγει πυρ.
21 Do but become acquainted with him, and be at peace: thereby will happiness come unto thee.
Οικειώθητι λοιπόν μετ' αυτού και έσο εν ειρήνη· ούτω θέλει ελθεί καλόν εις σε.
22 Do but accept instruction from his mouth, and lay up his saying in thy heart.
Δέχθητι λοιπόν τον νόμον εκ του στόματος αυτού, και βάλε τους λόγους αυτού εν τη καρδία σου.
23 If thou return to the Almighty, thou shalt be built up, so thou wilt but remove wrong-doing far away from thy tents.
Εάν επιστρέψης προς τον Παντοδύναμου, θέλεις ανοικοδομηθή, εκδιώξας την ανομίαν μακράν από των σκηνών σου.
24 And throw down in the dust precious metals, and [the gold of] Ophir to the stones of the brooks:
Και θέλεις επισωρεύσει το χρυσίον ως χώμα και το χρυσίον του Οφείρ ως τας πέτρας των χειμάρρων.
25 Then will the Almighty be thy precious metal, and brightly-shining silver unto thee.
Και ο Παντοδύναμος θέλει είσθαι ο υπερασπιστής σου, και θέλεις έχει πλήθος αργυρίου.
26 For then wilt thou have in the Almighty thy delight, and thou canst lift up unto God thy face.
Διότι τότε θέλεις ευφραίνεσθε εις τον Παντοδύναμον, και θέλεις υψώσει το πρόσωπόν σου προς τον Θεόν.
27 Thou wilt make entreaty unto him, and he will hear thee, and thy vows wilt thou pay.
Θέλεις δεηθή αυτού, και θέλει σου εισακούσει, και θέλεις αποδώσει τας ευχάς σου.
28 And if thou decree a thing, it will be fulfilled unto thee; and upon thy ways the light will shine.
Και ό, τι αποφασίσης, θέλει κατορθούσθαι εις σέ· και το φως θέλει φέγγει επί τας οδούς σου.
29 For when men are brought low, thou wilt say, Pride [hath done it]; but those of lowly eyes [God] will help.
Όταν ταπεινωθή τις, τότε θέλεις ειπεί, Είναι ύψωσις· διότι θέλει σώσει τον κεκυφότα τους οφθαλμούς.
30 He will even deliver him who is not guiltless: and thou wilt be delivered by the purity of thy hands.
Θέλει σώσει και τον μη αθώον· ναι, διά της καθαρότητος των χειρών σου θέλει σωθή.
