Job 13
1 Lo, all [this] hath my eye seen, my ear hath heard and noted it for itself;
| من آنچه را که شما می‌گویید به چشم خود دیده و به گوش خود شنیده‌ام. من حرفهای شما را می‌فهمم. آنچه را که شما می‌دانید من نیز می‌دانم و کمتر از شما نیستم. |
2 As much as ye know, do I also know: I do not fall short compared with you.
3 However, I would gladly speak to the Almighty; and to argue with God do I desire.
| ای کاش می‌توانستم مستقیم با خدای قادر مطلق سخن گویم و با خود او بحث کنم. |
4 But ye are inventors of falsehood, physicians of no value are all of you.
| و اما شما، درد مرا با دروغهایتان می‌پوشانید. شما طبیبان کاذب هستید. |
5 Oh, who would grant that ye might keep a profound silences! and it would he accounted unto you as wisdom.
| اگر حکمت داشتید حرف نمی‌زدید. |
6 Do hearken but to my reasoning, and listen to the pleadings of my lips.
| حال به من گوش بدهید و به دلایلم توجه نمایید. |
7 Will ye speak wrong things for God? and will ye speak for him deceitfully?
| آیا مجبورید به جای خدا حرف بزنید و چیزهایی را که او هرگز نگفته است از قول او بیان کنید؟ |
8 Will ye show him undue favor, when ye contend for God?
| می‌خواهید به طرفداری از او حقیقت را وارونه جلوه دهید؟ آیا فکر می‌کنید او نمی‌داند شما چه می‌کنید؟ خیال می‌کنید می‌توانید خدا را هم مثل انسان گول بزنید؟ |
9 Will it be well if he should search you out? or as one overreacheth another mortal, do ye expect to overreach him?
10 He will surely reprove you, if in secret you show him undue favor.
| بدانید شما را توبیخ خواهد کرد، اگر پنهانی طرفداری کنید. |
11 Doth not his excellency terrify you? and his dread fall upon you?
| آیا عظمت و هیبت خدا، ترسی به دل شما نمی‌اندازد؟ |
12 The things you remember are mere proverbs of ashes, your high-places are high-places of clay.
| بیانات شما پشیزی ارزش ندارد. استدلال‌هایتان چون دیوار گلی، سست و بی‌پایه است. |
13 Keep silence toward me, that I may indeed speak, and let pass over me what will.
| حال ساکت باشید و بگذارید من سخن بگویم. هر چه می‌خواهد بشود! |
14 Whatever it may cost, I will take my flesh in my teeth, and my life will I put in my hand.
| بله، جانم را در کف می‌نهم و هر چه در دل دارم می‌گویم. |
15 Lo, though he slay me, yet will I trust in him: only I will argue my own ways before him.
| اگر خدا برای این کار مرا بکشد، باز به او امیدوار خواهم بود و حرفهای خود را به او خواهم زد. |
16 Even he will come to my assistance; for a hypocrite cannot come before him.
| من آدم شروری نیستم، پس با جرأت به حضور خدا می‌روم شاید این باعث نجاتم گردد. |
17 Listen well to my word, and to my demonstration with your ears.
| حال به دقت به آنچه که می‌گویم گوش دهید و حرفهایم را بشنوید. |
18 Behold now, I have arrayed my cause: I know that I shall be indeed justified.
| دعوی من این است: «من می‌دانم که بی‌تقصیرم.» |
19 Who is he that will contend with me? for now, if I keep silence, I must perish.
| کیست که در این مورد بتواند با من بحث کند؟ اگر بتوانید ثابت نمایید که من اشتباه می‌کنم، آنگاه از دفاع خود دست می‌کشم و می‌میرم. |
20 Only two things do not unto me: then will I not hide myself from thy presence.
| ای خدا، اگر این دو درخواست مرا اجابت فرمایی در آن صورت خواهم توانست با تو روبرو شوم: |
21 Remove thy hand far from me; and let not thy dread terrify me.
| مرا تنبیه نکن و مرا با حضور مهیب خود به وحشت نیانداز. |
22 Then call thou, and I will answer; or let me speak, and do thou reply to me.
| آنگاه وقتی مرا بخوانی جواب خواهم داد و با هم گفتگو خواهیم نمود. |
23 How many are my iniquities and sins? my transgression and my sin let me know.
| حال، به من بگو که چه خطایی کرده‌ام؟ گناهم را به من نشان بده. |
24 Wherefore wilt thou hide thy face, and regard me as an enemy unto thee?
| چرا روی خود را از من برمی‌گردانی و مرا دشمن خود می‌شماری؟ |
25 Wilt thou terrify a leaf driven about [by the wind]? and wilt thou pursue dry stubble?
| آیا برگی را که از باد رانده شده است می‌ترسانی؟ آیا پر کاه را مورد هجوم قرار می‌دهی؟ |
26 That thou writest bitter decrees against me, and assignest unto me the iniquities of my youth;
| تو اتهامات تلخی بر من وارد می‌آوری و حماقت‌های جوانی‌ام را به رخ من می‌کشی. |
27 And [that] thou puttest my feet in the stocks, and watchest narrowly all my paths; [and] settest for thyself a mark upon the soles of my feet?
| مرا محبوس می‌کنی و تمام درها را به رویم می‌بندی. در نتیجه مانند درختی افتاده و لباسی بید خورده، می‌پوسم و از بین می‌روم. |
28 And yet the body decayeth like a rotten thing, as a garment that the moth hath eaten.
