Psalms 39
1 For the end, a Song of David, to Idithun. I said, I will take heed to my ways, that I sin not with my tongue: I set a guard on my mouth, while the sinner stood in my presence.
Ég hugsaði: „Ég ætla ekki að kvarta, né segja neitt ljótt meðan óguðlegir heyra til.“
2 I was dumb, and humbled myself, and kept silence from good [words]; and my grief was renewed.
Og ég þagði. En hið innra leið mér verr og verr.
3 My heart grew hot within me, and a fire would kindle in my (meditation) I spoke with my tongue,
Ég hélt aftur af mér, en gremjan magnaðist í mér. Að lokum gat ég ekki orða bundist:
4 O Lord, make me to know mine end, and the number of my days, what it is; that I may know what I lack.
„Drottinn, fæ ég aðeins að lifa örfá ár í viðbót?
5 Behold, you have made my days old; and my existence [is] as nothing before you: nay, every man living [is] altogether vanity. (Pause)
Ævi mín er lítið lengri en höndin á mér! Og í þínum augum er hún nánast ekki neitt! Maðurinn, hvað er hann? Vindblær, flöktandi skuggi!
6 Surely man walks in a shadow; nay, he is disquieted in vain: he lays up treasures, and knows not for whom he shall gather them.
Ys hans og amstur kemur engu til leiðar. Hann rakar saman fé sem svo aðrir eyða!“
7 And now what [is] my expectation? [is it] not the Lord? and my ground [of hope] is with you. (Pause)
En á hvern vona ég þá? Drottinn, ég vona á þig!
8 Deliver me from all my transgressions: you have made me a reproach to the foolish.
Frelsa mig frá syndum mínum svo að heimskingjarnir hafi mig ekki að spotti.
9 I was dumb, and opened not my mouth; for you are he that made me.
Drottinn, ég þegi því að þú hefur talað. Ég vil ekki kvarta, því að þú hefur refsað mér.
10 Remove your scourges from me: I have fainted by reason of the strength of your hand.
Drottinn láttu refsingu þína taka enda – ég þoli ekki meira!
11 You chasten man with rebukes for iniquity, and you make his life to consume away like a spider's web; nay, every man is disquieted in vain. (Pause)
Þegar þú hirtir manninn vegna synda hans, þá er nánast úti um hann. Hann er sem mölétin flík, já, hann líður burt eins og gufa.
12 O Lord, listen to my prayer and my supplication: attend to my tears: be not silent, for I am a sojourner in the land, and a stranger, as all my fathers [were].
Heyr þú bæn mína, Drottinn, hlustaðu á hróp mitt! Vertu ekki hljóður við tárum mínum. Mundu að ég er gestur hér, förumaður á þessari jörð eins og forfeður mínir.
13 Spare me, that I may be refreshed, before I depart, and be no more.
Miskunna þú mér, Drottinn og læknaðu mig. Lofaðu mér aftur að sjá glaðan dag áður en ég dey.
