Psalms 137

1 For David, [a Psalm] of Jeremias. By the rivers of Babylon, there we sat; and wept when we remembered Sion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 We hung our harps on the willows in the midst of it.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 For there they that had taken us captive asked of us the words of a song; and they that had carried us away [asked] a hymn, [saying], Sing us [one] of the songs of Sion.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 How should we sing the Lord's song in a strange land?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget you, O Jerusalem, let my right hand forget [its skill].

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 May my tongue cleave to my throat, if I do not remember you; if I do not prefer Jerusalem as the chief of my joy.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Remember, O Lord, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase [it], rase [it], even to its foundations.

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Wretched daughter of Babylon! blessed [shall he be] who shall reward you as you have rewarded us.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Blessed [shall he be] who shall seize and dash your infants against the rock.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!