Psalms 102

1 A Prayer for the Poor; when he is deeply afflicted, and pours out his supplication before the Lord. Hear my prayer, O Lord, and let my cry come to you.

دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده!

2 Turn not away your face from me: in the day [when] I am afflicted, incline your ear to me: in the day [when] I shall call upon you, speedily hear me.

وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما!

3 For my days have vanished like smoke, and my bones have been parched like a stick.

عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد.

4 I am blighted like grass, and my heart is dried up; for I have forgotten to eat my bread.

دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام.

5 By reason of the voice of my groaning, my bone has cleaved to my flesh.

با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است.

6 I have become like a pelican of the wilderness;

همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام.

7 I have become like an owl in a ruined house. I have watched, and am become as a sparrow dwelling alone on a roof.

مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود.

8 All the day long mine enemies have reproached me; and they that praised me have sworn against me.

هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند.

9 For I have eaten ashes as it were bread, and mingled my drink with weeping;

به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی.

10 because of your anger and your wrath: for you have lifted me up, and dashed me down.

11 My days have declined like a shadow; and I am withered like grass.

عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام.

12 But you, Lord, endure for ever, and your memorial to generation and generation.

اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند.

13 You shall arise, and have mercy upon Sion: for [it is] time to have mercy upon her, for the set time is come.

تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی.

14 For your servants have taken pleasure in her stones, and they shall pity her dust.

بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند!

15 So the nations shall fear your name, O Lord, and all kings your glory.

قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد.

16 For the Lord shall build up Sion, and shall appear in his glory.

او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد.

17 He has had regard to the prayer of the lowly, and has not despised their petition.

به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود.

18 Let this be written for another generation; and the people that shall be created shall praise the Lord.

آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند:

19 For he has looked out from the height of his sanctuary; the Lord looked upon the earth from heaven;

«خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.»

20 to hear the groaning of the fettered ones, to loosen the sons of the slain;

21 to proclaim the name of the Lord in Sion, and his praise in Jerusalem;

بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد.

22 when the people are gathered together, and the kings, to serve the Lord.

23 He answered him in the way of his strength: tell me the fewness of my days.

خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است.

24 Take me not away in the midst of my days: your years [are] through all generations.

ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی!

25 In the beginning you, O Lord, did lay the foundation of the earth; and the heavens are the works of your hands.

تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی.

26 They shall perish, but you remain: and [they all] shall wax old as a garment; and as a vesture shall you fold them, and they shall be changed.

آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند.

27 But you are the same, and your years shall not fail.

اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد.

28 The children of your servants shall dwell [securely], and their seed shall prosper for ever.

فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد.