Psalms 78
1 Maschil of Asaph. Give ear, O my people, [to] my law: incline your ears to the words of my mouth.
Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.
2 I will open my mouth in a parable: I will utter dark sayings of old:
Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.
3 Which we have heard and known, and our fathers have told us.
Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.
4 We will not hide [them] from their children, shewing to the generation to come the praises of the LORD, and his strength, and his wonderful works that he hath done.
Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.
5 For he established a testimony in Jacob, and appointed a law in Israel, which he commanded our fathers, that they should make them known to their children:
Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрзәнтлиригә үгитишни буйруған;
6 That the generation to come might know [them, even] the children [which] should be born; [who] should arise and declare [them] to their children:
Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;
7 That they might set their hope in God, and not forget the works of God, but keep his commandments:
Пәрзәнтлири үмүтини Худаға бағлисун, Тәңриниң қилғанлирини унтумисун, Бәлки Униң әмирлиригә кирсун;
8 And might not be as their fathers, a stubborn and rebellious generation; a generation [that] set not their heart aright, and whose spirit was not stedfast with God.
Улар ата-бовилириға охшимисун дәп, Йәни җаһил һәм асий бир дәвир, Өз қәлбини дурус қилмиған, Роһи Тәңригә вапалиқта турмиған бир дәвиргә охшимисун дәп, У шундақ [буйруғандур].
9 The children of Ephraim, [being] armed, [and] carrying bows, turned back in the day of battle.
Мана Әфраимниң әвлатлири, Қуралланған оқячилар болсиму, Җәң күнидә сәптин янди.
10 They kept not the covenant of God, and refused to walk in his law;
Улар Худаниң әһдисини тутмиди, Бәлки Униң Тәврат-қанунида меңишни рәт қилди.
11 And forgat his works, and his wonders that he had shewed them.
Улар Униң қилғанлирини, Өзлиригә көрсәткән карамәтлирини унтуди.
12 Marvellous things did he in the sight of their fathers, in the land of Egypt, [in] the field of Zoan.
У Мисирниң зиминида, Зоанниң даласида, Уларниң ата-бовилириниң көз алдида мөҗизиләрни көрсәткән еди;
13 He divided the sea, and caused them to pass through; and he made the waters to stand as an heap.
У деңизни бөлүветип, Уларни оттурисидин өткүзгән; Суларни дога-дога қилип тиклиди.
14 In the daytime also he led them with a cloud, and all the night with a light of fire.
У күндүздә булут билән, Кечидә от нури билән уларни йетәклиди.
15 He clave the rocks in the wilderness, and gave [them] drink as [out of] the great depths.
Чөл-баяванда ташларни йеривәтти, Чоңқур сурлардин урғуп чиққандәк ичимликни мол қилди;
16 He brought streams also out of the rock, and caused waters to run down like rivers.
У хада таштин өстәң-еқинларни һасил қилди, Суни дәриялардәк аққузди.
17 And they sinned yet more against him by provoking the most High in the wilderness.
Бирақ улар йәнә Униң алдида гуна қиливәрди, Чөлдә Һәммидин Алий Болғучиға асийлиқ қилди.
18 And they tempted God in their heart by asking meat for their lust.
Улар көңлидә Тәңрини синиди, Нәпсини қандурушқа йемәкликни тәләп қилди.
19 Yea, they spake against God; they said, Can God furnish a table in the wilderness?
Улар Худани һақарәтләп: — «Тәңри чөл-дәшттә дәстихан салаламду?
20 Behold, he smote the rock, that the waters gushed out, and the streams overflowed; can he give bread also? can he provide flesh for his people?
Мана У қорам ташни урувиди, Сулар урғуп, Еқинлар булақтәк тешип чиқти; Әнди У бизгә нанму берәләмду? Өз хәлқини гөш билән тәминләләмду?» — дейишти.
21 Therefore the LORD heard [this], and was wroth: so a fire was kindled against Jacob, and anger also came up against Israel;
Шуниң билән Пәрвәрдигар аңлап, ғәзәпләнди; Яқупқа от туташти, Исраилға аччиғи көтирилди;
22 Because they believed not in God, and trusted not in his salvation:
Чүнки улар Худаға ишәнмиди, Униң ниҗатлиғиға улар таянмиди,
23 Though he had commanded the clouds from above, and opened the doors of heaven,
У әрштин булутларни буйруп, Асман дәрвазилирини ачқан еди;
24 And had rained down manna upon them to eat, and had given them of the corn of heaven.
У улар үстигә «манна»ни яғдуруп, Уларға әрштики ашлиқни бәргән еди;
25 Man did eat angels’ food: he sent them meat to the full.
Шуниң билән инсанлар күч егилириниң ненини йегән еди; У уларға қанғичә озуқни әвәткән еди.
26 He caused an east wind to blow in the heaven: and by his power he brought in the south wind.
Әнди У асманда шәриқ шамили чиқирип, Күчи билән җәнуп шамилиниму елип кәлди;
27 He rained flesh also upon them as dust, and feathered fowls like as the sand of the sea:
У гөшни чаң-тозандәк улар үстигә чүшүрди, Деңизлар саһилидики қумлардәк учар-қанатларни яғдурди.
28 And he let [it] fall in the midst of their camp, round about their habitations.
У буларни уларниң баргаһиниң оттурисиға, Чедирлириниң әтрапиға чүшүрди.
29 So they did eat, and were well filled: for he gave them their own desire;
Улар болушичә йәп тоюшти, Чүнки уларниң нәпси тартқинини [Худа] уларға кәлтүргән еди.
30 They were not estranged from their lust. But while their meat [was] yet in their mouths,
Лекин улар нәпси тартқинидин техи зерикмәйла, Гөшни еғизлирида техи чайнаватқинидила,
31 The wrath of God came upon them, and slew the fattest of them, and smote down the chosen [men] of Israel.
Худаниң ғәзиви уларға қарита қозғалди; У улардин әң қамәтликлирини қиривәтти, Исраилниң сәрхил яшлирини йәргә урувәтти.
32 For all this they sinned still, and believed not for his wondrous works.
Мана, шундақ болсиму, Улар йәнила давамлиқ гуна қиливәрди, Униң мөҗизилиригә техичила ишәнмиди;
33 Therefore their days did he consume in vanity, and their years in trouble.
Шуңа У уларниң күнлирини беһудиликтә, Жиллирини дәккә-дүккилик ичидә түгәткүзди.
34 When he slew them, then they sought him: and they returned and enquired early after God.
У уларни өлтүргили турғанда, Андин улар Уни издиди; Улар йолидин йенип, интилип Тәңрини издиди;
35 And they remembered that God [was] their rock, and the high God their redeemer.
Улар Худаниң уларниң уюлтеши екәнлигини, Һәммидин Алий Болғучи Тәңриниң уларниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси екәнлигини есигә кәлтүрди.
36 Nevertheless they did flatter him with their mouth, and they lied unto him with their tongues.
Бирақ улар ағзи билән Униңға хушамәт қилди, Тили билән Униңға ялған сөз қилди;
37 For their heart was not right with him, neither were they stedfast in his covenant.
Чүнки уларниң көңли Униңға садиқ болмиди, Улар Униң әһдисини чиң тутмиди.
38 But he, [being] full of compassion, forgave [their] iniquity, and destroyed [them] not: yea, many a time turned he his anger away, and did not stir up all his wrath.
Бирақ У йәнила рәһимдил еди; Қәбиһлигини кәчүрүп, уларни йоқатмиди; У қайта-қайта Өз ғәзивидин янди, У қәһрини қозғиғини билән һәммини төкмиди.
39 For he remembered that they [were but] flesh; a wind that passeth away, and cometh not again.
У уларниң пәқәт әт егилири, Кәтсә қайтип кәлмәс бир нәпәс екәнлигини яд әтти.
40 How oft did they provoke him in the wilderness, [and] grieve him in the desert!
Улар чөл-дәшттә шунчә көп қетим Униң аччиғини кәлтүрди. Шунчә көп қетим баяванда көңлигә азар бәрди!
41 Yea, they turned back and tempted God, and limited the Holy One of Israel.
Бәрһәқ, улар қайтидин йолдин чәтнәп Тәңрини синиди, Исраилдики Муқәддәс Болғучиниң жүригини зедә қилди.
42 They remembered not his hand, [nor] the day when he delivered them from the enemy.
Улар Униң қолини [әслимиди]; Уларни зомигәрниң чаңгилидин һөрлүккә қутқузған күнини, Қандақ қилип Мисирда карамәтләрни яритип, Зоан даласида мөҗизиләрни көрсәткинини есидин чиқарди.
43 How he had wrought his signs in Egypt, and his wonders in the field of Zoan:
44 And had turned their rivers into blood; and their floods, that they could not drink.
У [Мисирлиқларниң] дәриялирини, еқинлирини қанға айландуруп, Уларни ичәлмәс қилип қойди;
45 He sent divers sorts of flies among them, which devoured them; and frogs, which destroyed them.
Уларниң арисиға нәштәрлик чивинларни топ-топи билән әвәтти, Һалак қилар пақиларни маңдурди;
46 He gave also their increase unto the caterpiller, and their labour unto the locust.
Уларниң зираәтлирини кепинәк қурутлириға тутуп берип, Мәһсулатлирини чекәткиләргә бәрди;
47 He destroyed their vines with hail, and their sycomore trees with frost.
Үзүм таллирини мөлдүр билән урдуруп, Әнҗирлирини қирав билән үшшүтивәтти.
48 He gave up their cattle also to the hail, and their flocks to hot thunderbolts.
У калилирини мөлдүргә соқтуруп, Маллирини чақмақ отлирида [көйдүривәтти].
49 He cast upon them the fierceness of his anger, wrath, and indignation, and trouble, by sending evil angels [among them].
У уларға ғәзивиниң дәһшәтлигини — Қәһрини, аччиғини һәм еғир күлпәтләрни, Балаю-апәт елип келидиған бир түркүм пәриштиләрниму чүшүрди.
50 He made a way to his anger; he spared not their soul from death, but gave their life over to the pestilence;
У Өз ғәзиви үчүн бир йолни түзләп қойди; Уларниң җенини өлүмдин айимай, Бәлки һаятини вабаға тапшурди;
51 And smote all the firstborn in Egypt; the chief of [their] strength in the tabernacles of Ham:
У Мисирда барлиқ тунҗа туғулған балиларни, Һамниң чедирлирида уларниң ғурури болған тунҗа оғул балилирини қиривәтти.
52 But made his own people to go forth like sheep, and guided them in the wilderness like a flock.
У падичидәк Өз хәлқини Мисирдин сәпәргә атландуруп, Чөл-баявандин уларни қой падисидәк башлап маңди;
53 And he led them on safely, so that they feared not: but the sea overwhelmed their enemies.
Уларни аман-есән йетәклигәчкә, Улар қорқунучтин халий болуп маңди; Дүшмәнлирини болса, деңиз жутуп кәтти.
54 And he brought them to the border of his sanctuary, [even to] this mountain, [which] his right hand had purchased.
У уларни Өз муқәддәс зимининиң чегарасиға, Оң қоли егиливалған бу тағлиққа елип кәлди.
55 He cast out the heathen also before them, and divided them an inheritance by line, and made the tribes of Israel to dwell in their tents.
У әлләрни уларниң алдидин қоғливетип, Зимин үстигә тана тартқузуп өлчәп, уларға тәқсим қилди; Исраил қәбилилирини уларниң чедирлириға олтирақлаштурди.
56 Yet they tempted and provoked the most high God, and kept not his testimonies:
Бирақ улар Худани, Һәммидин Алий Болғучини синап аччиқландурди, Униң тапшурған гува-агаһлирини тутмиди;
57 But turned back, and dealt unfaithfully like their fathers: they were turned aside like a deceitful bow.
Бәлки ата-бовлиридәк йолдин тейип асийлиқ қилди, Хаин оқядәк қейип кәтти.
58 For they provoked him to anger with their high places, and moved him to jealousy with their graven images.
Улар егизликтә қурған ибадәтгаһлар билән Униң ғәзивини қозғиди, Ойма бутлири билән Униң жүригини өртиди.
59 When God heard [this], he was wroth, and greatly abhorred Israel:
Худа уларни аңлап ғәзәпләнди, Исраилдин интайин йиргәнди.
60 So that he forsook the tabernacle of Shiloh, the tent [which] he placed among men;
У Шилоһдики маканини, Йәни У инсан арисида турған чедирни ташлап кәтти,
61 And delivered his strength into captivity, and his glory into the enemy’s hand.
Өзиниң қудрәт бәлгүсини булап кетишкә, Шан-шәривини ишғалийәтчиләрниң қолиға бәрди;
62 He gave his people over also unto the sword; and was wroth with his inheritance.
Өз хәлқини қиличқа тапшурди, Өзиниң мираси болғанлардин интайин ғәзәпләнди.
63 The fire consumed their young men; and their maidens were not given to marriage.
От уларниң жигитлирини ялмиди, Қизлири той нахшилирида махталмайтти.
64 Their priests fell by the sword; and their widows made no lamentation.
Уларниң каһинлири қилич астида жиқилди, Лекин тул хотунлири һаза тутмиди.
65 Then the Lord awaked as one out of sleep, [and] like a mighty man that shouteth by reason of wine.
Андин Рәб бириси уйқидин ойғандәк ойғанди, Шараптин җасарәтләнгән палвандәк товлиди.
66 And he smote his enemies in the hinder parts: he put them to a perpetual reproach.
У рәқиплирини уруп чекиндүрүп, Уларни түгимәс рәсваға қалдурди.
67 Moreover he refused the tabernacle of Joseph, and chose not the tribe of Ephraim:
Йүсүпниң чедирини шаллап, рәт қилди; Әфраим қәбилисини таллимиди;
68 But chose the tribe of Judah, the mount Zion which he loved.
Бәлки Йәһуда қәбилисини, Яхши көргән Зион теғини таллиди.
69 And he built his sanctuary like high [palaces], like the earth which he hath established for ever.
[Шу йәрдә] муқәддәс җайини тағ чоққилиридәк, Йәр-зиминни әбәдий орнатқандәк мәзмут бена қилди;
70 He chose David also his servant, and took him from the sheepfolds:
У Өз қули Давутни таллап, Уни қой қотанлиридин чақиривалди;
71 From following the ewes great with young he brought him to feed Jacob his people, and Israel his inheritance.
Қозилирини емитидиған сағлиқларни әгишип беқиштин айрип, Уни Өз хәлқи Яқупни, мираси болған Исраилни беқишқа чиқарди.
72 So he fed them according to the integrity of his heart; and guided them by the skilfulness of his hands.
Давут уларни қәлбидики дуруслуғи билән бақти, Қолиниң әпчиллиги билән уларни йетәклиди.
