Psalms 74
1 Maschil of Asaph. O God, why hast thou cast [us] off for ever? [why] doth thine anger smoke against the sheep of thy pasture?
Guð, hvers vegna hefur þú hafnað okkur fyrir fullt og allt? Af hverju ertu reiður? Við erum þó þín eigin hjörð?
2 Remember thy congregation, [which] thou hast purchased of old; the rod of thine inheritance, [which] thou hast redeemed; this mount Zion, wherein thou hast dwelt.
Mundu, að við erum þjóðin þín – fólkið sem þú forðum leystir úr útlegð og valdir þér til eignar og gleði. Þú útvaldir Jerúsalem sem bústað þinn á jörðu.
3 Lift up thy feet unto the perpetual desolations; [even] all [that] the enemy hath done wickedly in the sanctuary.
Fáðu þér göngu og skoðaðu rústirnar! Sjáðu, óvinirnir hafa eyðilagt borgina og musteri þitt.
4 Thine enemies roar in the midst of thy congregations; they set up their ensigns [for] signs.
Þar, já, inni í helgidómnum, æptu þeir heróp, reistu stríðsfána sína og guðamyndir og fögnuðu sigri!
5 [A man] was famous according as he had lifted up axes upon the thick trees.
Allt er eins og rjúkandi rúst, eins og brunninn skógur.
6 But now they break down the carved work thereof at once with axes and hammers.
Með öxum sínum og sleggjum hjuggu þeir og brutu allan útskurðinn.
7 They have cast fire into thy sanctuary, they have defiled [by casting down] the dwelling place of thy name to the ground.
Þeir kveiktu í musterinu og gjöreyddu helgidóm þinn, Drottinn.
8 They said in their hearts, Let us destroy them together: they have burned up all the synagogues of God in the land.
„Þurrkum út allt sem minnir á Drottin!“öskruðu þeir og brenndu síðan öll samkomuhús Guðs í landinu.
9 We see not our signs: [there is] no more any prophet: neither [is there] among us any that knoweth how long.
Ekkert er nú eftir sem sýnir að við séum þín útvalda þjóð. Spámennirnir eru horfnir og hver getur þá sagt okkur hvenær þessi ósköp munu enda?
10 O God, how long shall the adversary reproach? shall the enemy blaspheme thy name for ever?
Hve lengi ætlar þú Guð að leyfa óvinum þínum að óvirða nafn þitt? Ætlar þú að láta þá komast upp með þetta að eilífu?
11 Why withdrawest thou thy hand, even thy right hand? pluck [it] out of thy bosom.
Eftir hverju ertu að bíða? Af hverju gerir þú ekkert? Ó, rektu þá burt með þinni sterku hendi!
12 For God [is] my King of old, working salvation in the midst of the earth.
Guð, þú ert konungur minn frá alda öðli. Hjálpar þinnar hef ég notið á öllum mínum ferðum.
13 Thou didst divide the sea by thy strength: thou brakest the heads of the dragons in the waters.
Þú klaufst hafið með mætti þínum,
14 Thou brakest the heads of leviathan in pieces, [and] gavest him [to be] meat to the people inhabiting the wilderness.
molaðir haus sjávarguðsins!
15 Thou didst cleave the fountain and the flood: thou driedst up mighty rivers.
Eftir skipun þinni opnuðust lindir og þar gat þjóð þín svalað þorstanum. Og þú þurrkaðir fyrir þau farveg Jórdanar, sem annars streymir endalaust.
16 The day [is] thine, the night also [is] thine: thou hast prepared the light and the sun.
Þú stjórnar bæði nóttu og degi og sólina og stjörnurnar hefur þú skapað.
17 Thou hast set all the borders of the earth: thou hast made summer and winter.
Öll náttúran er á valdi þínu og vetur og sumar eru þín verk.
18 Remember this, [that] the enemy hath reproached, O LORD, and [that] the foolish people have blasphemed thy name.
Drottinn líttu á, óvinir þínir spotta þig, ofstopalýður óvirðir nafn þitt!
19 O deliver not the soul of thy turtledove unto the multitude [of the wicked: ] forget not the congregation of thy poor for ever.
Ó, Drottinn, frelsaðu mig! Verndaðu turtildúfuna þína fyrir ránfuglunum. Bjargaðu eignarlýð þínum úr klóm varganna.
20 Have respect unto the covenant: for the dark places of the earth are full of the habitations of cruelty.
Minnstu loforða þinna! Landið er hulið myrkri og ofbeldismenn út um allt.
21 O let not the oppressed return ashamed: let the poor and needy praise thy name.
Drottinn, þjóð þín er kúguð, en láttu hana ekki þurfa að þola þessa svívirðing endalaust. Leyfðu hinum fátæku og hrjáðu að lofa nafn þitt!
22 Arise, O God, plead thine own cause: remember how the foolish man reproacheth thee daily.
Komdu, ó Guð, og ákærðu óvini okkar. Hlustaðu á óþverrann sem þessi illmenni ausa yfir þig alla daga!
23 Forget not the voice of thine enemies: the tumult of those that rise up against thee increaseth continually.
Gleymdu ekki formælingum óvina þinna, þær glymja hærra og hærra.
