Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, when we remembered Zion.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 We hanged our harps upon the willows in the midst thereof.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 For there they that carried us away captive required of us a song; and they that wasted us [required of us] mirth, [saying], Sing us [one] of the songs of Zion.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 How shall we sing the LORD’s song in a strange land?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 If I forget thee, O Jerusalem, let my right hand forget [her cunning].

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 If I do not remember thee, let my tongue cleave to the roof of my mouth; if I prefer not Jerusalem above my chief joy.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 Remember, O LORD, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase [it], rase [it, even] to the foundation thereof.

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 O daughter of Babylon, who art to be destroyed; happy [shall he be], that rewardeth thee as thou hast served us.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Happy [shall he be], that taketh and dasheth thy little ones against the stones.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.