Job 9
1 Then Job answered and said,
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 I know [it is] so of a truth: but how should man be just with God?
“Biliyorum, gerçekten öyledir, Ama Tanrı'nın önünde insan nasıl haklı çıkabilir?
3 If he will contend with him, he cannot answer him one of a thousand.
Biri O'nunla tartışmak istese, Binde bir bile O'na yanıt veremez.
4 [He is] wise in heart, and mighty in strength: who hath hardened [himself] against him, and hath prospered?
O'nun bilgisi derin, gücü eşsizdir, Kim O'na direndi de ayakta kaldı?
5 Which removeth the mountains, and they know not: which overturneth them in his anger.
O dağları yerinden oynatır da, Dağlar farkına varmaz, Öfkeyle altüst eder onları.
6 Which shaketh the earth out of her place, and the pillars thereof tremble.
Dünyayı yerinden oynatır, Direklerini titretir.
7 Which commandeth the sun, and it riseth not; and sealeth up the stars.
Güneşe buyruk verir, doğmaz güneş, Yıldızları mühürler.
8 Which alone spreadeth out the heavens, and treadeth upon the waves of the sea.
O'dur tek başına gökleri geren, Denizin dalgaları üzerinde yürüyen.
9 Which maketh Arcturus, Orion, and Pleiades, and the chambers of the south.
Büyük Ayı'yı, Oryon'u, Ülker'i, Güney takımyıldızlarını yaratan O'dur.
10 Which doeth great things past finding out; yea, and wonders without number.
Anlayamadığımız büyük işler, Sayısız şaşılası işler yapan O'dur.
11 Lo, he goeth by me, and I see [him] not: he passeth on also, but I perceive him not.
İşte, yanımdan geçer, O'nu göremem, Geçip gider, farkına bile varmam.
12 Behold, he taketh away, who can hinder him? who will say unto him, What doest thou?
Evet, O avını kaparsa, kim O'nu durdurabilir? Kim O'na, ‘Ne yapıyorsun’ diyebilir?
13 [If] God will not withdraw his anger, the proud helpers do stoop under him.
Tanrı öfkesini dizginlemez, Rahav'ın yardımcıları bile O'nun ayağına kapanır.
14 How much less shall I answer him, [and] choose out my words [to reason] with him?
“Nerde kaldı ki, ben O'na yanıt vereyim, O'nunla tartışmak için söz bulayım?
15 Whom, though I were righteous, [yet] would I not answer, [but] I would make supplication to my judge.
Haklı olsam da O'na yanıt veremez, Merhamet etmesi için yargıcıma yalvarırdım ancak.
16 If I had called, and he had answered me; [yet] would I not believe that he had hearkened unto my voice.
O'nu çağırsam, O da bana yanıt verseydi, Yine de inanmazdım sesime kulak verdiğine.
17 For he breaketh me with a tempest, and multiplieth my wounds without cause.
O beni kasırgayla eziyor, Nedensiz yaralarımı çoğaltıyor.
18 He will not suffer me to take my breath, but filleth me with bitterness.
Soluk almama izin vermiyor, Ancak beni acıya doyuruyor.
19 If [I speak] of strength, lo, [he is] strong: and if of judgment, who shall set me a time [to plead]?
Sorun güç sorunuysa, O güçlüdür! Adalet sorunuysa, kim O'nu mahkemeye çağırabilir?
20 If I justify myself, mine own mouth shall condemn me: [if I say], I [am] perfect, it shall also prove me perverse.
Suçsuz olsam ağzım beni suçlar, Kusursuz olsam beni suçlu çıkarır.
21 [Though] I [were] perfect, [yet] would I not know my soul: I would despise my life.
“Kusursuz olsam da kendime aldırdığım yok, Yaşamımı hor görüyorum.
22 This [is] one [thing], therefore I said [it], He destroyeth the perfect and the wicked.
Hepsi bir, bu yüzden diyorum ki, ‘O suçluyu da suçsuzu da yok ediyor.’
23 If the scourge slay suddenly, he will laugh at the trial of the innocent.
Kırbaç ansızın ölüm saçınca, O suçsuzların sıkıntısıyla eğlenir.
24 The earth is given into the hand of the wicked: he covereth the faces of the judges thereof; if not, where, [and] who [is] he?
Dünya kötülerin eline verilmiş, Yargıçların gözünü kapayan O'dur. O değilse, kimdir?
25 Now my days are swifter than a post: they flee away, they see no good.
“Günlerim koşucudan çabuk, İyilik görmeden geçmekte.
26 They are passed away as the swift ships: as the eagle [that] hasteth to the prey.
Kamış sandal gibi kayıp gidiyor, Avının üstüne süzülen kartal gibi.
27 If I say, I will forget my complaint, I will leave off my heaviness, and comfort [myself: ]
‘Acılarımı unutayım, Üzgün çehremi değiştirip gülümseyeyim’ desem,
28 I am afraid of all my sorrows, I know that thou wilt not hold me innocent.
Bütün dertlerimden yılarım, Çünkü beni suçsuz saymayacağını biliyorum.
29 [If] I be wicked, why then labour I in vain?
Madem suçlanacağım, Neden boş yere uğraşayım?
30 If I wash myself with snow water, and make my hands never so clean;
Sabun otuyla yıkansam, Ellerimi kül suyuyla temizlesem,
31 Yet shalt thou plunge me in the ditch, and mine own clothes shall abhor me.
Beni yine pisliğe batırırsın, Giysilerim bile benden tiksinir.
32 For [he is] not a man, as I [am, that] I should answer him, [and] we should come together in judgment.
O benim gibi bir insan değil ki, O'na yanıt vereyim, Birlikte mahkemeye gideyim.
33 Neither is there any daysman betwixt us, [that] might lay his hand upon us both.
Keşke aramızda bir hakem olsa da, Elini ikimizin üstüne koysa!
34 Let him take his rod away from me, and let not his fear terrify me:
Tanrı sopasını üzerimden kaldırsın, Dehşeti beni yıldırmasın.
35 [Then] would I speak, and not fear him; but [it is] not so with me.
O zaman konuşur, O'ndan korkmazdım, Ama bu durumda bir şey yapamam.
